ENHMEΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Απολυτα επιτυχημενη η πορεια (πανω απο 700 ατομα)με τους φασιστες να κανουν απλα 5 βηματα απο τα γραφεια τους και ουτε 100 δεν ηταν

Η πορεια ξεκινησε λιγο μετα τις 4 απο τη πλατεια ελευθεριας με τους μπατσους να προσπαθουν ανεπιτυχως να απομονωσουν το αντιεξουσιαστικο μπλοκ και να παρουν τα καδρονια.Μπηκαμε στη λεωφορο μακαρειου και προχωρησαμε μεχρι το μπλοκο των μπατσων λιγο πριν τα γραφεια των φασιστων οι οποιοι ματαια περιμεναν δικους τους να τους ενισχυσουν η να διαλυθουμε.Σε εκεινο το σημειο μειναμε για 2 ωρες φωναζωντας συνεχως συνθηματα και ενδιαμεσα πλακωνοντας και διωχνοντας ατυχους φασιστες και ασφαλιτες που επιχειρησαν να βγαλουν φωτογραφιες.Τελικα αφου ειδαμε οτι και οι φασιστες δεν μπορουσαν να παρουν τα ποδια τους γυρισαμε με πορεια πισω στη πλατεια ελευθεριας

Πραγματικα ηταν μεγαλειωδης η πορεια μας,μαζικοτατη με πολυ παλμο,ενθουσιασμο και αποφασιστικοτητα,με τον κοσμο να φωναζει συνεχως συνθηματα.Νομιζω ειναι η καλυτερη πορεια που καναμε ποτε στη κυπρο και αξιζουν συγχαρητηρια σε οσους συντροφους δουλεψαν για τη προετοιμασια της και σε οσους συμμετειχαν.Ιδιατερα επιβλητικο και εντυπωσιακο ηταν το μπλοκ των αντιεξουσιαστων.

Εξαιρετικο το αποτελεσμα,το οτι βγηκαμε τοσοι στους δρομους και αναγκασαμε τους φασιστες απλα να κανουν μια βολτα λιγο πιο κατω απο τα γραφεια τους και να γυρισουν πισω ταπεινωμενοι και ειμαι αισιοδοξος οτι θα ερθουν ακομα καλυτερες μερες για μας.

Σημερα φανηκε οτι με τη σωστη δουλεια και δραστηριοποιηση τον τελευταιο καιρο και τη αναβαθμιση της δρασης ιδιως των συντροφων της εξωκοινοβουλευτικης αριστερας και του αντιεξουσιαστικου χωρου μπορουμε να οργανωσουμε τετοιες επιτυχημενες πορειες εστω και οταν τα κομματα οχι απλα δεν συμμετεχουν αλλα το υποσκαπτουν.Απο τα κομματα μονο οι οικολογοι συμμετειχαν.Απο το ακελ η μονη που κρατησε μια καπως αξιοπρεπη σταση ηταν η δημαρχος λευκωσιας ελενη μαυρου που ηρθε και μιλησε μεταξυ αλλων λιγο πριν γυρισουμε στη πλ.ελευθεριας(αν και εχει μεγαλες ευθυνες για τα προβληματα των μεταναστων)

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών και νεαρών κυρίως στην εντός των τειχών Λευκωσία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Φανερωμένης. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με την εμφάνιση και δράση νεοφασιστικών ομάδων τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Η διαδικασία επανένωσης του τόπου και η παγκόσμια οικονομική κρίση δημιουργούν συνθήκες που οι νεοφασιστικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με στόχο την καλλιέργεια της ξενοφοβίας και την παρεμπόδιση της λύσης του Κυπριακού.

Στις 27 του Δεκέμβρη συγκεκριμένη νεοφασιστική ομάδα, το ΕΛΑΜ, διοργανώνει πορεία με σύνθημα “ένας ξένος εργάτης = ένας άνεργος”, το οποίο παραπέμπει άμεσα στο ναζιστικό σύνθημα “4 000 000 Εβραίοι ίσον 4 000 000 άνεργοι”, που άνοιξε το δρόμο στο Ολοκαύτωμα.

Η σύνδεσή τους με νεοναζιστικές ομάδες του εξωτερικού, όπως την ελληνική “Χρυσή Αυγή”, την ιταλική Forza Nuova και το γερμανικό, ακροδεξιό κόμμα NPD καθώς και με τις ξεκάθαρες αναφορές στην ΕΟΚΑ Β και στο δικτάτορα Μεταξά, με πορείες στρατιωτικού τύπου σε κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας κατά τη διάρκεια των οποίων επιτίθενται σε μετανάστες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Θέλουν να δημιουργήσουν κοινωνική ένταση και να μας οδηγήσουν σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, των οποίων οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και οι συνέπειες τραγικές.

Καλούμε όλους τους ευαισθητοποιημένους και δημοκρατικούς πολίτες και φορείς, τις οργανώσεις νεολαίας, τα κόμματα και τις συντεχνίες, να αντισταθούν δυναμικά και έμπρακτα σ' αυτή την απειλή.

Στην Κύπρο, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε βιώσει το φασισμό και τις συνέπειές του. Η κοινωνία δεν πρέπει να τους αφήσει να δράσουν ανενόχλητοι για ακόμη μια φορά. Αυτή τη φορά θα πρέπει να μας βρουν μπροστά τους. Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα σ' αυτούς που θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία.

Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας! Καμία ανοχή στο φασισμό!

Όλοι μαζί στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική πορεία την Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 15.30 στην Πλατεία Ελευθερίας.


Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ(13-15.9.44)

Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των ταγμάτων ασφαλείας. Ηταν μια αποστολή, στην οποία πέτυχε απόλυτα. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά.Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα.
Και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους φασίστες για την στάση που κράτησε ο Αρης σ’ αυτή την μάχη.

Αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η μάχη και η σφαγή

Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.

*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

Μνημόσυνο ακατονόμαστων

Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα 'ζησα», σ. 143-4).

*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ' αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ' τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ' την περιθωριοποίησή της... Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

Αραγε, τι απ' όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;



Τα ξεχασμένα θύματα

Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ' τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ' τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ' αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 - τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ' αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι' αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ' αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ' τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ' τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.

Η ΕΛΔΥΚ ΦΥΛΑΕΙ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΜΑΦΙΟΖΟΥΣ ΣΤΗN ΚΥΠΡΟ;

Με ιδιαίτερη αγωνία περιμένουν οι νεοσύλλεκτοι της Σειράς Αυγούστου 2009 τα κλιμάκια του ΓΕΣ που θα εκδράμουν στα Κέντρα Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων αναζητώντας τα νέα υποψήφια θύματα της ΕΛΔΥΚ. Βεβαίως, οι φαντάροι είναι ενημερωμένοι από τις συνεχείς μας ανακοινώσεις για το τι ακριβώς προβλέπεται, ποιες είναι οι μεθοδεύσεις του ΓΕΣ και των διοικητών, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους και την Άρνηση αποδοχής της Μετάθεσης στην ΕΛΔΥΚ.



Από την άλλη μεριά τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για ένταση στο Αιγαίο και κυρίως εκτός ελληνικής επικράτειας και πιο συγκεκριμένα στην Κύπρο, με επίδικο την εκμετάλλευση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στα κυπριακά χωρικά ύδατα και τις αδιέξοδες συνομιλίες για το Κυπριακό, δημιουργούν έντονη ανησυχία.



Οι Έλληνες φαντάροι που υποχρεώθηκαν να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία, ορκίστηκαν να προστατεύουν το Σύνταγμα και την Άμυνα της χώρας και όχι να γίνουν οι Αναλώσιμοι του Ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και προστάτες των τυχοδιωκτισμών του κυπριακού κεφαλαίου. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι ποτέ κανένας ΟΝΝΕΔΙΤΗΣ, μέλος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ και άνθρωπος του θεάματος δεν μετατέθηκε στην Κύπρο. Τα παπαγαλάκια του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και οι εγκάθετοι της κυβέρνησης μπορεί να προπαγανδίζουν τη θητεία στην Κύπρο, αλλά μέσω της βιομηχανίας Μεταθέσεων-Μετατάξεων-Ευνοϊκών Μεταθέσεων που λειτουργεί στο Πεντάγωνο για λογαριασμό του υπουργού Εθνικής Άμυνας Β.Μεϊμαράκη εξασφαλίζουν στα γαλάζια βύσματα τα «ειρηνικά νερά» του Πολεμικού Ναυτικού και τα «χαρακώματα» του Παπάγου…



Όμως, οργή προκαλεί στους φαντάρους η εμπλοκή τους σε επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια και η εν δυνάμει θυσία τους για την υπεράσπιση τεράστιων οικονομικών συμφερόντων.



Εμείς το λέμε ξεκάθαρα: οι Έλληνες και Τούρκοι φαντάροι

δεν έχουν κανένα λόγο να υπηρετούν στην Κύπρο.



Οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Τουρκία επικαλούνται τις συμφωνίες 1959-1960, που προέβλεπαν Καθεστώς Εγγυήσεων από Ελλάδα-Τουρκία-Βρετανία, κατοχυρώνοντας την παρουσία ξένων δυνάμεων στην Κυπριακή Δημοκρατία: ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ-Βρετανικές Βάσεις. Οι ίδιοι όμως τις ΠΑΡΑΒΙΑΣΑΝ.



Η ιστορία έδειξε ότι τα ξένα στρατεύματα ασκούσαν ρόλο επικυριαρχίας και επιτέθηκαν στην Κυπριακή Δημοκρατία παραβιάζοντας τις Συμφωνίες.



Για πιο καθεστώς Εγγυήσεων μπορεί να μιλά το ελληνικό κράτος που προχώρησε στο Πραξικόπημα του 1974 και ο τουρκικός στρατός που εισέβαλε βάρβαρα τον Ιούλιο-Αύγουστο επίσης του 1974.



Ποιες εγγυήσεις προσφέρουν τα βρετανικά στρατεύματα που αδιαφόρησαν το 1974 και συστηματικά χρησιμοποιούν τις βάσεις ως ορμητήριο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων Βρετανίας-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.



Όλοι αυτοί έπεσαν σαν κοράκια πάνω στον Κυπριακό λαό. Τον δίχασαν, τον μάτωσαν, τον σκλάβωσαν. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τους Αγνοούμενους αποδεικνύουν ότι ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ-τουρκικός στρατός εισβολής και τα ακροδεξιά καθάρματα των Τ/Κ και της ΕΟΚΑ Β’ σκοπό είχαν την εξουσία, τη διχοτόμηση, την εθνική εκκαθάριση και βαρύνονται με φρικτά εγκλήματα πολέμου.



Τι δουλειά έχουν οι Έλληνες φαντάροι με όλα αυτά; Καμιά.



Οι μόνοι που βυσματώνονται να μετατεθούν στην Κύπρο είναι οι αξιωματικοί, όχι γιατί είναι «μεγάλοι πατριώτες» αλλά για τα προνόμια που απολαμβάνουν.



Ποιο είναι όμως το κράτος που Προστατεύει η ΕΛΔΥΚ;



Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η σύγχρονη Κυπριακή Δημοκρατία είναι βουτηγμένη στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, έχει μετατραπεί σε τραπεζίτη και ξενοδόχο της ΜΑΦΙΑΣ, ιδιαίτερα της Ρωσικής. Οι Έλληνες εφοπλιστές χρησιμοποιούν την σημαία ευκαιρίας της για να κερδίζουν περισσότερα, ενώ οι off-shore εταιρείες είναι δεκάδες χιλιάδες. Σε όλα τα σκάνδαλα που ταλάνισαν την Ελλάδα, με εμπλεκόμενους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που χρηματίστηκαν και έφτιαξαν περιουσίες όπως το ΒΑΤΟΠΕΔΙ-ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ-ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ-SIEMENS κλπ, οι τράπεζες και οι off shore της Κύπρου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.



Αποκαλυπτικές της χυδαιότητας που διέπει τις αστικές τάξεις των Τ/Κ-Ε/Κ και της Ελλάδας-Τουρκίας είναι οι πληροφορίες για τα μέτρα που λαμβάνονται στο σύνολο της Κύπρου σχετικά με τους «λαθρομετανάστες». Παράλληλα, η φτωχολογιά από τα βάθη της Ανατολίας μεταφέρεται στην «ΤΔΒΚ» ως έποικοι προκειμένου ο τουρκικός στρατός κατοχής να καθυποτάξει τους Τουρκοκυπρίους «που ήρθε να Απελευθερώσει» και να αλλάξει την σύνθεση του πληθυσμού, υπέρ της τουρκικής εθνοτικά κοινότητας, στο σύνολο της Κύπρου.



Η απάντηση της αριστερής κυβέρνησης ΑΚΕΛ με την συμφωνία του συνόλου των ελληνοκυπριακών κομμάτων, είναι το κάλεσμα στους Ρώσους μαφιόζους με μπροστάρη τον πρόεδρο Χριστόφια. Σύμφωνα με το άρθρο του Ν.Χασαπόπουλου στο ΒΗΜΑ (23/8/2009) «η κυπριακή κυβέρνηση έκανε το τελευταίο διάστημα ότι μπορούσε για να προσελκύσει ρώσους μεγιστάνες. Είχε φθάσει στο σημείο μάλιστα να τους χορηγεί και την κυπριακή υπηκοότητα (που είναι υπηκοότητα χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης), με την προϋπόθεση να επενδύσουν στην Κύπρο ή να καταθέσουν τα δολάρια τους σε κυπριακές τράπεζες».



Δηλαδή την ίδια στιγμή που το σύνολο των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων πνίγει στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου τους δυστυχισμένους μετανάστες από πάμφτωχες και εμπόλεμες χώρες, η κυβέρνηση της Κύπρου προσφέρει την υπηκοότητα χώρα μέλους της Ε.Ε. σε Ρώσους Μαφιόζους!!!



Τι να πρωτοθαυμάσεις: την «Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας» ή την Κύπρο «που δε θέλει να γίνει χώρα υποδοχής προσφύγων, αλλά παρακαλά για να μετατραπεί σε ΧΩΡΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΜΑΦΙΟΖΩΝ;



Κα ι όλους αυτούς να τους φυλάνε οι φαντάροι της ΕΛΔΥΚ!!!



ΟΧΙ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ



Καλούμε τους φαντάρους να υπερασπιστούν

το Δικαίωμα Άρνησης της Μετάθεσης στην ΕΛΔΥΚ.



ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

(Απόφαση του 2ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς)
«Το αστικό κοινοβούλιο είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Καθήκον του προλεταριάτου δεν είναι να κατακτήσει αυτόν τον μηχανισμό αλλά να τον καταστρέψει, μαζί με κάθε άλλο θεσμό του αστικού καθεστώτος». «Οι εκλογικές καμπάνιες δεν πρέπει να οργανώνονται στο πνεύμα του πώς θα κερδίσουμε τις περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο, αλλά στο πνεύμα της επαναστατικής κινητοποίησης των μαζών με τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης». «Αν οι εκλογές μπορούσαν ν' αλλάξουν τα πράγματα, τότε θα ήταν παράνομες". Κάρολος Μαρξ



Οι μπολσεβίκοι ξεκαθάριζαν με τις αποφάσεις των συνεδρίων τους ότι: «Ο αστικός κοινοβουλευτισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα “δημοκρατικό” κάλυμμα της δικτατορίας της αστικής τάξης».
Τι βλέπουν οι εργαζόμενοι να γίνεται με το λεγόμενο αστικό κοινοβούλιο;

Βλέπουν κάθε φορά που «ξεφτίζει» ο παλιός πρωθυπουργός να ανεβάζουν «δημοκρατικά» ένα νέο κόμμα κι ένα νέο πρωθυπουργό που επιβάλεται και πάλι απ’ την ίδια συγκεντροποιημένη μεγαλοαστική τάξη, μέσω του πλήρως ελεγχόμενου Τύπου και της τηλεόρασης. Βλέπουν ολόκληρες ομάδες βουλευτών να νομοθετούν στα ίσα υπέρ συγκεκριμένων μεγαλοκαπιταλιστών. Βλέπουν τους ίδιους τους αστούς πολιτικούς να παραδέχονται ότι οι επιχειρηματίες συχνάζουν στους διαδρόμους της Βουλής για να επιβάλουν νομοσχέδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους ή να δίνουν μίζες εκατομμυρίων ευρώ στα αστικά αυτά κόμματα. (Βλ. Ζίμενς κλπ).

Κατά τα άλλα, ο «κυρίαρχος λαός» καλείται κάθε φορά να ψηφίσει «δημοκρατικά» τους «αντιπροσώπους» του, οι οποίοι στη συνέχεια έχουν τη «λαϊκή νομιμοποίηση» για να επιβάλουν για τέσσερα χρόνια οποιοδήποτε μέτρο αυτοί επιθυμούν. Και αν ο λαός αντισταθεί σ’ αυτά τα μέτρα, τότε η αντίστασή του αυτή είναι «παράνομη» και οι κυβερνώντες έχουν κάθε δικαίωμα να εξαπολύσουν στο δρόμο τα εκπαιδευμένα σκυλιά των ΜΑΤ για να τον τσακίσουν! Αυτή είναι κι αυτή ήταν πάντα η αστική δημοκρατία. Δημοκρατία για τους λίγους εκμεταλλευτές και στυγνή δικτατορία και εξαπάτηση για τα εκατομμύρια των εκμεταλλευόμενων.

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όσο οι καπιταλιστές κρατούν στα χέρια τους όλο τον πλούτο και όλα τα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (τηλεοράσεις, εφημερίδες κλπ.), όσο οι καπιταλιστές ελέγχουν την παιδεία και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων διαμορφώνονται οι προσωπικότητες των ανθρώπων, όσο οι καπιταλιστές έχουν κάθε δυνατότητα να εξαγοράζουν ή να εκβιάζουν οποιονδήποτε θα μπορούσε ν’ αντισταθεί στις διαταγές τους, δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους «δημοκρατία». Κι αν σε παλιότερες εποχές το αστικό κοινοβούλιο εξασφάλιζε μια δημοκρατία μέσα στην αστική τάξη, ούτε κι αυτό συμβαίνει πια. Το πολύ μεγάλο συγκεντροποιημένο κεφάλαιο, αποτελούμενο από μια χούφτα οικογένειες της χρηματιστικής ολιγαρχίας, έχει καβαλήσει ολόκληρη την αστική τάξη. Και επειδή τα συμφέροντα που διακυβεύονται γι’ αυτό το κεφάλαιο είναι κυριολεκτικά τεράστια, γι’ αυτό δεν ανέχεται πια ούτε κοινοβουλευτικές διαδικασίες ούτε αστικά κόμματα με μια στοιχειώδη δημοκρατία στο εσωτερικό τους ούτε καν αστούς πολιτικούς ηγέτες με ισχυρή προσωπικότητα, που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να πουν και κανένα «όχι» στις διαταγές τους, υπερασπίζοντας τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συστήματος.

Η αστική τάξη μπορούσε να συντηρεί χωρίς πρόβλημα τη «δημοκρατική» βιτρίνα του καθεστώτος της όσο ήταν σε θέση να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στα μεσοστρώματα, στους μικροαστούς και στα ανώτερα στρώματα της εργατικής τάξης. Σήμερα όμως, το καπιταλιστικό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα βρίσκεται σε τέτοια κρίση, που όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει καμιά παραχώρηση αλλά αντίθετα κοιτάει πώς θα πάρει πίσω κι αυτά που αναγκάστηκε να δώσει τις προηγούμενες δεκαετίες.

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

(Απόφαση του 2ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς)

1. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι ένα «δημοκρατικό» κάλυμμα της δικτατορίας της αστικής τάξης, η οποία, σε μια ορισμένη φάση της ανάπτυξής της, έχει την ανάγκη να παρουσιάζεται ως έκφραση της «λαϊκής θέλησης», πάνω από κοινωνικές τάξεις. Στην πραγματικότητα, ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας μηχανισμός καταπίεσης και υποταγής, στα χέρια του κεφαλαίου.

2. Ο κοινοβουλευτισμός είναι κι αυτός μια μορφή κρατικής οργάνωσης. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική κοινωνία, στην οποία δεν θα υπάρχουν πια ούτε τάξεις ούτε πάλη των τάξεων, ούτε κάποια μορφή κρατικής εξουσίας.

3. Ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να είναι όμως ούτε καν μια μεταβατική μορφή διακυβέρνησης ενός προλεταριακού κράτους. Στο οξύτερο σημείο της ταξικής πάλης, σε μια περίοδο εμφυλίου πολέμου, το προλεταριάτο είναι υποχρεωμένο να οικοδομήσει μια μορφή κρατικής οργάνωσης προσαρμοσμένη στις ανάγκες της πάλης, στην οποία δεν θα έχει καμιά θέση κανένας εκπρόσωπος της παλιάς άρχουσας τάξης. Το προλεταριάτο δεν χρειάζεται κανένα κοινοβουλευτικό μοίρασμα της εξουσίας, που θα ήταν ολέθριο για τα συμφέροντά του. Η μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης ενός προλεταριακού κράτους είναι η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων.

4. Το αστικό κοινοβούλιο είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Καθήκον του προλεταριάτου δεν είναι να κατακτήσει αυτόν τον μηχανισμό αλλά να τον καταστρέψει, μαζί με κάθε άλλο θεσμό του αστικού καθεστώτος.

5. Το ίδιο ισχύει και για τα τοπικά όργανα εξουσίας, που είναι εντελώς λάθος να λέμε ότι διαφέρουν απ’ την κεντρική κρατική εξουσία. Στην πραγματικότητα, είναι κι αυτά μηχανισμοί του αστικού καθεστώτος, που η προλεταριακή επανάσταση πρέπει να τους καταστρέψει και να τους αντικαταστήσει απ’ τα τοπικά εργατικά συμβούλια.

6. Συμπερασματικά, οι κομμουνιστές απορρίπτουν τον κοινοβουλευτισμό σαν μορφή της μελλοντικής κοινωνίας. Τον απορρίπτουν σαν μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Απορρίπτουν κάθε πιθανότητα κατάκτησης της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Θέτουν ως βασικό καθήκον τους τη διάλυση του αστικού κοινοβουλίου. Γι’ αυτό και οι κομμουνιστές μπορούν ν’ αξιοποιήσουν αυτόν τον αστικό θεσμό μόνο για να προετοιμάσουν την καταστροφή συνολικά του αστικού καθεστώτος. Μόνο απ’ αυτή τη σκοπιά μπορεί να τεθεί το ζήτημα της συμμετοχής στο κοινοβούλιο κι από καμιά άλλη.

7. Κάθε ταξικός αγώνας είναι ένας πολιτικός αγώνας και σε τελευταία ανάλυση κρύβει μέσα του το σπέρμα της πάλης για την εξουσία. Κάθε απεργία που εξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα γίνεται μια απειλή για το αστικό κράτος και έτσι παίρνει έναν πολιτικό χαρακτήρα. Ο πολιτικός μας αγώνας αποσκοπεί: στην ανατροπή της αστικής τάξης, την καταστροφή του κράτους της και τη δημιουργία ενός προλεταριακού κράτους, που βασική του αποστολή είναι το τσάκισμα κάθε αντίδρασης της παλιάς εκμεταλλεύτριας τάξης.

8. Ο πολιτικός μας αγώνας δεν περιορίζεται σε καμιά περίπτωση στη στάση μας απέναντι στο κοινοβούλιο. Αντίθετα, αποσκοπεί στην ενίσχυση κάθε επιμέρους αγώνα του προλεταριάτου, έτσι ώστε να καταλήγει στον γενικό αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

9. Η βασική μέθοδος πάλης του προλεταριάτου απέναντι στην αστική τάξη και το κράτος της είναι η μέθοδος της μαζικής δράσης. Η δράση αυτή οργανώνεται και κατευθύνεται απ’ τις μαζικές οργανώσεις του προλεταριάτου (συνδικάτα, κομματικές οργανώσεις, εργατικά συμβούλια), κάτω απ’ τη γενική καθοδήγηση ενός ενιαίου, πειθαρχημένου και συγκεντροποιημένου κομμουνιστικού κόμματος. Σ’ αυτή τη μάχη, το προλεταριάτο πρέπει να διαθέτει μια ηγεσία τολμηρών πολιτικών στελεχών, ένα γερό πολιτικό επιτελείο, που να διευθύνει όλες τις επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς της πάλης.

10. Η μαζική πάλη περιλαμβάνει έναν ολόκληρο συνδυασμό από κινήσεις, που θα πρέπει να οξύνονται στη μορφή τους και να τείνουν προς μια γενική εξέγερση κατά του αστικού καθεστώτος. Σ’ αυτή τη μαζική πάλη, που καταλήγει αναπόφευκτα σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, το κόμμα του προλεταριάτου πρέπει να υποτάξει κάθε μορφή νόμιμης δράσης, σαν δράση βοηθητική της επαναστατικής δραστηριότητας.

11. Ένα τέτοιο βοηθητικό νόμιμο στήριγμα είναι και το βήμα του κοινοβουλίου. Το γεγονός ότι το κοινοβούλιο είναι ένας αστικός θεσμός δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν μπορεί ν’ αξιοποιηθεί για τους σκοπούς του προλεταριάτου. Οι κομμουνιστές συμμετέχουν σ’ αυτούς τους θεσμούς μόνο για να βοηθήσουν απ’ τα μέσα το προλεταριάτο να τους καταστρέψει (βλέπε το παράδειγμα του Λήμπκνεχτ στη Γερμανία, των Μπολσεβίκων στην Τσαρική Δούμα, στο «Δημοκρατικό Κοινοβούλιο», στο «Προ-Κοινοβούλιο» του Κερένσκυ, στην Συντακτική Συνέλευση και στις τοπικές Δούμες και τελευταία το παράδειγμα των Βουλγάρων Κομμουνιστών).

12. Αυτή η κοινοβουλευτική δραστηριότητα (που περιλαμβάνει βασικά την επαναστατική προπαγάνδα απ’ το βήμα του κοινοβουλίου, το ξεσκέπασμα του αντιπάλου, το ιδεολογικό ανέβασμα των μαζών – που ειδικά οι πιο καθυστερημένες είναι αιχμάλωτες του κοινοβουλευτισμού κλπ.), θα πρέπει να υποτάσσεται απόλυτα και εξ’ ολοκλήρου στους σκοπούς και τα καθήκοντα της εξω-κοινοβουλευτικής πάλης. Η συμμετοχή σε εκλογικές καμπάνιες και η επαναστατική προπαγάνδα απ’ το βήμα του κοινοβουλίου έχουν ιδιαίτερη σημασία για το κέρδισμα των εργαζομένων και ιδίως εκείνων των στρωμάτων που είναι τα λιγότερο πολιτικοποιημένα.

13. Αν οι Κομμουνιστές πετύχουν να πάρουν μια πλειοψηφία σε κάποιο δήμο ή κοινότητα, τότε θα πρέπει α) να κάνουν αντιπολίτευση στην κεντρική εξουσία, β) να κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, γ) να δείχνουν με κάθε ευκαιρία τα εμπόδια που βάζει η αστική εξουσία σε κάθε σημαντικό μέτρο υπέρ των εργαζομένων, δ) στη βάση αυτή ν’ αναπτύσσουν την πιο οξεία επαναστατική προπαγάνδα χωρίς να φοβούνται τη σύγκρουση με την κρατική εξουσία και ε) αν έχουν τη δυνατότητα, ν’ αντικαθιστούν την τοπική διοίκηση μ’ ένα τοπικό εργατικό συμβούλιο. Η δραστηριότητα των Κομμουνιστών στην τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να είναι μέρος της γενικής εργασίας για την αποσταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος.

14. Οι εκλογικές καμπάνιες δεν πρέπει να οργανώνονται στο πνεύμα του πώς θα κερδίσουμε τις περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο αλλά στο πνεύμα της επαναστατικής κινητοποίησης των μαζών με τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης. Θα πρέπει να παίρνουν μέρος σ’ αυτές όλα τα μέλη του κόμματος και όχι μόνο οι «κορυφές» του κόμματος. Είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσουμε όλες τις μορφές μαζικής δράσης (απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποίηση μέσα στον στρατό κλπ.). Είναι απαραίτητο να ενεργοποιήσουμε όλες τις μαζικές προλεταριακές οργανώσεις.

15. Για τους Κομμουνιστές, η κοινοβουλευτική δράση είναι το αντίθετο απ’ τη μικροπολιτική που κάνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, των οποίων οι βουλευτές μπαίνουν στη Βουλή για να υποστηρίξουν τους «δημοκρατικούς θεσμούς». Οι Κομμουνιστές μπορούν να είναι μόνο υπέρ της αξιοποίησης του κοινοβουλίου για τους δικούς τους σκοπούς, στο πνεύμα του Λήμπκνεχτ και των Μπολσεβίκων.

16. Ο «αντι-κοινοβουλευτισμός», δηλαδή η απόλυτη και κατηγορηματική απόρριψη κάθε συμμετοχής σε εκλογές, είναι μια απλοϊκή, παιδιάστικη αντίληψη, που δεν αντέχει σε καμιά κριτική. Πρόκειται για ένα δόγμα που σταματάει σε μια βαθιά αποστροφή για τους πολιτικάντηδες του κοινοβουλίου, αγνοώντας όμως την επαναστατική στάση στο κοινοβούλιο. Ακόμη περισσότερο, αυτή η αντίληψη συνδυάζεται συνήθως με μια εντελώς λανθασμένη άποψη για το ρόλο του κόμματος, σύμφωνα με την οποία το κόμμα δεν πρέπει να είναι μια συγκεντρωμένη δύναμη της εργατικής πρωτοπορίας αλλά μια αποκεντρωμένη χαλαρή ένωση διαφόρων ομάδων.

17. Η αναγνώριση της σημασίας της κοινοβουλευτικής δράσης δεν συνεπάγεται αναγκαστικά τη συμμετοχή στις εκλογές και στο κοινοβούλιο κάτω απ’ οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό εξαρτάται κάθε φορά από μια σειρά όρους. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, μπορεί να είναι απαραίτητη και η αποχώρηση απ’ το κοινοβούλιο. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Μπολσεβίκοι, όταν αποσύρθηκαν απ’ το «Προ-Κοινοβούλιο» για να του αφαιρέσουν κάθε δύναμη και να το φέρουν σε αντιπαράθεση με το Σοβιέτ της Πετρούπολης, στις παραμονές της εξέγερσης. Έκαναν το ίδιο και με τη διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης, για να φέρουν στο προσκήνιο των γεγονότων το Τρίτο Συνέδριο των Σοβιέτ. Ανάλογα με τις συνθήκες, ένα μποϊκοτάρισμα των εκλογών μπορεί να είναι απαραίτητο.

18. Οι Κομμουνιστές αναγνωρίζουν γενικά τη σημασία της συμμετοχής στις εκλογές για το κοινοβούλιο και την τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και της εργασίας μέσα σ’ αυτούς τους θεσμούς, αλλά τοποθετούνται απέναντι σ’ αυτήν συγκεκριμένα, ξεκινώντας απ’ τις ιδιαιτερότητες της κάθε στιγμής. Ένα μποϊκοτάρισμα των εκλογών και η άμεση αποχώρηση απ’ το κοινοβούλιο μπορεί να είναι απαραίτητη, όταν υπάρχουν προϋποθέσεις για το άμεσο πέρασμα στον ένοπλο αγώνα και την κατάληψη της εξουσίας.

19. Σε κάθε περίπτωση, το κέντρο βάρους της πάλης των Κομμουνιστών βρίσκεται έξω απ’ το κοινοβούλιο. Χωρίς καμιά συζήτηση, το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας και της οργάνωσης της προλεταριακής δικτατορίας δεν μπορεί να υποταχθεί στο συγκεκριμένο ζήτημα της χρησιμοποίησης του κοινοβουλίου.

20. Γι’ αυτό και η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί ότι θα ήταν μεγάλο λάθος κάθε σχίσμα ή απόπειρα σχίσματος πάνω σ’ αυτό και μόνο το ζήτημα. Το Συνέδριο καλεί όλους όσους παραδέχονται τη μαζική πάλη για την προλεταριακή δικτατορία, υπό την καθοδήγηση του συγκεντροποιημένου κόμματος του επαναστατικού προλεταριάτου, να παλέψουν για την ενότητα των Κομμουνιστών, ανεξαρτήτως των διαφορών που μπορεί να υπάρχουν πάνω στο ζήτημα της χρησιμοποίησης του αστικού κοινοβουλίου.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Προκειμένου να διασφαλίσουμε τη σωστή εφαρμογή της επαναστατικής κοινοβουλευτικής τακτικής, είναι απαραίτητο:

1. Όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, στην προεκλογική περίοδο, να δίνουν βάρος στο υψηλό επίπεδο και στη σωστή σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Η Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος είναι υπεύθυνη για όλη την κοινοβουλευτική δουλειά του κόμματος. Η Κεντρική Επιτροπή έχει το αναφαίρετο δικαίωμα ν’ απορρίψει κάθε υποψήφιο που δεν προσφέρει τις κατάλληλες εγγυήσεις ότι θα υπερασπιστεί τις κομμουνιστικές θέσεις μέσα στο κοινοβούλιο. Οι Κομμουνιστές πρέπει να σπάσουν απ’ την παλιά σοσιαλδημοκρατική συνήθεια του να επιλέγονται ως υποψήφιοι μόνο οι λεγόμενοι «έμπειροι βουλευτές», κατά κύριο λόγο δικηγόροι. Γενικά είναι αναγκαίο να επιλέγουμε εργάτες για υποψήφιους βουλευτές και να μην στεκόμαστε στο γεγονός ότι αυτοί μπορεί να είναι απλά μέλη του κόμματος, χωρίς «κοινοβουλευτική εμπειρία». Οι Κομμουνιστές πρέπει να στιγματίζουν ανελέητα τα καριερίστικα στοιχεία, που τους πλησιάζουν μόνο και μόνο για να γίνουν βουλευτές. Η Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να επικυρώνει τις υποψηφιότητες μόνο εκείνων των συντρόφων που έχουν αποδείξει επί πολλά χρόνια την απόλυτη αφοσίωσή τους στην εργατική τάξη.

2. Μετά τις εκλογές, η οργάνωση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος πρέπει να βρίσκεται στην απόλυτη διάθεση της ΚΕ, ανεξαρτήτως του αν το κόμμα βρίσκεται τη συγκεκριμένη περίοδο σε νομιμότητα ή στην παρανομία. Ο πρόεδρος και οι διάφορες επιτροπές της κομμουνιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να έχουν εγκριθεί απ’ την ΚΕ του κόμματος. Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος πρέπει να διαθέτει έναν μόνιμο αντιπρόσωπο στην κοινοβουλευτική ομάδα με δικαίωμα βέτο. Σε όλα τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα, η κοινοβουλευτική ομάδα θα πρέπει ν’ απευθύνεται στην ΚΕ για οδηγίες σχετικά με τη στάση που θα κρατήσει. Πριν από κάθε σημαντική ενέργεια των κομμουνιστών στο κοινοβούλιο, η ΚΕ έχει το δικαίωμα και το καθήκον να καθορίσει τον κεντρικό ομιλητή και ν’ απαιτήσει απ’ αυτόν να υποβάλει τα βασικά σημεία της ομιλίας του η και όλο τον λόγο του για έγκριση απ’ την ΚΕ. Πρέπει να υπάρχει μια γραπτή δήλωση κάθε υποψηφίου στα κομμουνιστικά ψηφοδέλτια, ότι θα εγκαταλείψει τη βουλευτική του έδρα αμέσως μόλις του ζητηθεί απ’ το κόμμα, έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση απ’ το κοινοβούλιο να διεξαχθεί συντεταγμένα.

3. Σ’ εκείνες τις χώρες όπου ρεφορμιστικά, μισορεφορμιστικά ή καριερίστικα στοιχεία έχουν καταφέρει να διεισδύσουν στην κομμουνιστική κοινοβουλευτική ομάδα (όπως ήδη έχει συμβεί σε κάποιες χώρες), η ΚΕ του κόμματος είναι υποχρεωμένη να διεξάγει μια πλήρη εκκαθάριση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Βαδίζοντας πάνω στην αρχή ότι: είναι πολύ πιο χρήσιμο για τους σκοπούς της εργατικής τάξης να έχουμε μια μικρή αλλά πραγματικά κομμουνιστική κοινοβουλευτική ομάδα παρά μια μεγάλη αλλά χωρίς συνεπή κομμουνιστική στάση.

4. Οι Κομμουνιστές βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να συνδυάζουν τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά. Σ’ εκείνες τις χώρες που οι βουλευτές έχουν ασυλία σύμφωνα με τον αστικό νόμο, αυτή η ασυλία θα πρέπει να χρησιμοποιείται για τη στήριξη της παράνομης οργάνωσης και προπαγάνδας του κόμματος.

5. Οι Κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να υποτάσσουν όλη την κοινοβουλευτική τους δράση στην εξωκοινοβουλευτική δράση του κόμματος. Πρέπει να κατεβάζουν νομοσχέδια, όχι με σκοπό να γίνουν αποδεκτά απ’ την αστική πλειοψηφία, αλλά για λόγους προπαγάνδας, ζύμωσης και οργάνωσης, πάντα σύμφωνα με τις οδηγίες του κόμματος.

6. Σε περίπτωση μεγάλων εργατικών διαδηλώσεων ή επαναστατικών γεγονότων, οι Κομμουνιστές βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των εργατικών μαζών.

7. Οι Κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να χρησιμοποιούν κάθε μέσο που διαθέτουν για να δημιουργούν δεσμούς με τους επαναστάτες εργάτες, τους αγρότες και τους άλλους εκμεταλλευόμενους. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατό ν’ αναπτύσσουν πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους, όπως συμβαίνει με τους σοσιαλδημοκράτες βουλευτές. Πρέπει να είναι μόνιμα στη διάθεση του κόμματος για κάθε είδους προπαγάνδα σε όλη τη χώρα.

8. Κάθε Κομμουνιστής βουλευτής πρέπει να έχει στο νου του ότι δεν είναι ένας νομοθέτης που έρχεται σε συνεννόηση με άλλους νομοθέτες αλλά ένας προπαγανδιστής του κόμματος που έχει σταλεί στο στρατόπεδο του εχθρού για να φέρει σε πέρας μια κομματική αποστολή. Ο Κομμουνιστής βουλευτής είναι υπεύθυνος όχι γενικά έναντι του «εκλογικού σώματος», αλλά έναντι του κόμματός του, είτε αυτό είναι στη νομιμότητα είτε στην παρανομία.

9. Οι Κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να μιλάνε σε μια γλώσσα που να την καταλαβαίνει ο απλός εργάτης και ο αγρότης, έτσι ώστε το κόμμα να είναι σε θέση να εκδίδει σε προκηρύξεις και να διανέμει τους λόγους τους στα πιο απόμακρα σημεία της χώρας.

10. Απλοί Κομμουνιστές εργάτες θα πρέπει να εκλέγονται στο κοινοβούλιο και θα πρέπει να μιλάνε, ακόμη κι αν είναι καινούργιοι στην «κοινοβουλευτική αρένα». Δεν υπάρχει καμιά προτεραιότητα για τους «έμπειρους βουλευτές». Στην ανάγκη, οι εργάτες βουλευτές μπορούν ακόμη και να διαβάζουν τους λόγους τους, οι οποίοι στη συνέχεια θα τυπώνονται σε προκήρυξη και θα διανέμονται.

11. Οι Κομμουνιστές βουλευτές θα πρέπει να χρησιμοποιούν το κοινοβουλευτικό βήμα για να ξεσκεπάζουν όχι μόνο τους αστούς αλλά επίσης και τους σοσιαλ-πατριώτες, τους ρεφορμιστές, τους πολιτικούς του «Κέντρου» και τους άλλους εχθρούς του Κομμουνισμού. Επίσης, θα πρέπει να χρησιμοποιούν το βήμα του Κοινοβουλίου για να προπαγανδίζουν πλατιά τις ιδέες της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

12. Ακόμη και αν είναι λίγοι, οι Κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να έχουν μια επιθετική στάση έναντι των καπιταλιστών. Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι: μόνο αυτός που είναι ορκισμένος εχθρός των καπιταλιστών και των σοσιαλδημοκρατών υπηρετών τους, στα λόγια και στα έργα, αξίζει να λέγεται κομμουνιστής.

Η ομάδα της R.A.F.: Μαρξιστική ή αναρχική; Επιδράσεις κι αναφορές R.A.F.: ορθόδοξοι μαρξιστές;

Τα Μ.Μ.Ε., οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές, οι κυβερνήσεις και τα μεγάλα κόμματα χαρακτήρισαν γενικά ως αναρχικούς τα μέλη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός, ακόμα κι αν τα σχετικά σχόλια αφορούσαν τις μαρξιστικές ιδεολογικές αναφορές που η ίδια η ομάδα αναγνώριζε στον εαυτό της. Υπογραμμιζόταν η "αναρχική" διάσταση της πολιτικής της και τα όσα η ίδια η R.A.F. υποστήριζε για τον εαυτό της θεωρούνταν αμελητέα.



Στο εσωτερικό της νόμιμης άκρας αριστεράς, τόσο οι μαρξιστικές όσο και οι αναρχικές οργανώσεις αρνούνταν να θεωρήσουν τη R.A.F. ως δική τους, χαρακτηρίζοντάς την αντίστοιχα ως "αναρχική" ή "μαρξιστική", ένας χαρακτηρισμός που δεν στόχευε παρά στην απόρριψή της.



Όσο για τους συμπαθούντες της R.A.F., αυτοί απέδιδαν στην ομάδα τις προσωπικές τους πολιτικές αναφορές. Όσοι ήταν οργανωμένοι στις "επιτροπές υποστήριξης" και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως "εγγυητές της ορθοδοξίας" υπογράμμισαν το μαρξιστικό χαρακτήρα της R.A.F. Ο Klaus Croissant υπήρξε o κατεξοχήν εκπρόσωπος αυτής της τάσης. Σε μια συνέντευξη τον Απρίλιο του 1982, προσδιορίζει τους αγωνιστές της R.A.F. ως "μαρξιστές επαναστάτες" και στην ερώτηση "Ποιά είναι τα θεωρητικά κείμενα που επηρέασαν περισσότερο τη R.A.F.;" απαντά ότι τα μέλη της οργάνωσης "άντλησαν τα συμπεράσματά τους από τον Μαρξ και τον Λένιν".(1)



Πέρα από αυτούς τους οργανωμένους συμπαθούντες, δημιουργήθηκε μεταξύ των ετών 1972 και 1977 ένα "ρεύμα" συμπάθειας προς τη R.A.F. στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελλάδα...) που κατά κύριο λόγο αποτελούνταν από μη οργανωμένους αναρχικούς και, από το 1976 κι έπειτα, από αυτούς που αποκαλούνταν αυτόνομοι. Οι τελευταίοι λίγο ενδιαφέρονταν για τις ιδεολογικές αναφορές της R.A.F. Μόνο η πρακτική της ομάδας τούς γοήτευε, και η συμπάθειά τους προς τη R.A.F. ενισχυόταν από το μίσος ή την περιφρόνηση που αυτή προκαλούσε στις αριστερίστικες οργανώσεις. Ελάχιστα τους ενδιέφερε αν η R.A.F. προσδιοριζόταν ή όχι ως μαρξιστική και τη θεωρούσαν a priori ως αναρχική ομάδα.



Πώς, όμως, τα ίδια τα μέλη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός προσδιόριζαν τον εαυτό τους; Σε ερώτηση του Spiegel: "Πώς αντιλαμβάνεστε τον εαυτό σας; Θεωρείτε ότι είστε μαρξιστές ή αναρχικοί;", οι φυλακισμένοι της R.A.F. απαντούν "μαρξιστές", αλλά προσθέτουν: "Η εκδοχή του αναρχισμού, όπως προβάλλεται από τις κρατικές υπηρεσίες ασφάλειας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αντικομμουνιστικός δαυλός που δεν έχει καμία άλλη χρήση παρά εμπρηστική... Στοχεύει στην αντιδραστική και φασίζουσα κινητοποίηση του λαού προκειμένου αυτός να χειραγωγηθεί και να ταυτιστεί με την κρατική βία. Πρόκειται επίσης για μια απόπειρα του ιμπεριαλιστικού κράτους να σφετεριστεί προς όφελός του την παλιά διαμάχη μεταξύ επαναστατών μαρξιστών και επαναστατών αναρχικών, να χρησιμοποιήσει εναντίον μας την οππουρτινιστική κατάντια του σύγχρονου μαρξισμού ο οποίος υποστηρίζει ότι οι μαρξιστές δεν πρέπει να επιτίθενται στο Κράτος, αλλά στο κεφάλαιο, και ότι μόνο τα εργοστάσια κι όχι οι δρόμοι μπορούν σήμερα να αποτελέσουν πεδία της ταξικής πάλης. Σύμφωνα με αυτή τη λανθασμένη εκδοχή του μαρξισμού, ο Λένιν ήταν αναρχικός και το βιλίο του "Κράτος κι Επανάσταση" ένα αναρχικό εγχειρίδιο. Κι όμως, είναι το κατεξοχήν στρατηγικό βιβλίο του επαναστατικού μαρξισμού...".(2)



Στο πρώτο τους κείμενο "Για την αντίληψη του αντάρτικου πόλης", οι αγωνιστές της R.A.F. δηλώνουν: "Δεν είμαστε ούτε μπλανκιστές ούτε αναρχικοί, αν και θεωρούμε τον Μπλανκί μεγάλο επαναστάτη και δεν περιφρονούμε διόλου τον ηρωϊσμό πολλών αναρχικών (...). Από παλιά, οι αναρχικοί υπήρξαν οι πιο άγριοι επικριτές του οππορτουνισμού κι έτσι όποιος κάνει κριτική στον οππορτουνισμό κατηγορείται για αναρχισμό".(3) Έτσι, οι αγωνιστές της R.A.F., ενώ αυτοπροσδιορίζονται ως μαρξιστές, εκφράζουν κάποια συμπάθεια και σεβασμό για το αναρχικό κίνημα, συμπεριλαμβανομένων και των πιο πρόσφατων εκδηλώσεών του, όπως είναι οι Ρέμπελοι του Hasch: "Το πρόταγμα των αναρχικών "Τσακίστε αυτό που σας τσακίζει!" στοχεύει στην άμεση κινητοποίηση της βάσης, της νεολαίας στις φυλακές, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια. Απευθύνεται στους πιο καταπιεσμένους και μπορεί να γίνει αυθόρμητα αντιληπτό. Καλεί σε άμεση αντίσταση".(4)



Ο μαρξισμός σαν θεωρία και πρακτική έγινε αντιληπτός κι εφαρμόστηκε με διαφορετικούς τρόπους, τόσο από τα κράτη (Κίνα, ΕΣΣΔ, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία...) όπου μετατράπηκε σε επίσημη ιδεολογία, όσο κι από διάφορες ομάδες, κόμματα, οργανώσεις (ρεβιζιονιστές, τροτσκιστές, μαρξιστές/λενινιστές, μαοϊκούς, ακόμα κι από ορισμένες εξτρεμιστικές ομάδες της άκρας αριστεράς) καθώς και ένοπλες οργανώσεις (Ερυθρές Ταξιαρχίες, Φωτεινό Μονοπάτι, R.A.F...). Καθένας είχε τη δική του ερμηνεία του μαρξισμού, που τη θεωρούσε ως την πιο πιστή στο Μαρξ, την πιο επιστημονική, την πιο αυθεντική. Ο Χόρστ Μάλερ σχολιάζει αυτήν την πραγματικότητα με τρόπο διασκεδαστικό: "Στην πραγματικότητα δεν είχαμε καμία δυσκολία να συνδέσουμε αυτή την καθολική αντίληψη της επανάστασης με τα μαρξιστικά αξιώματα. Συνεπώς, θεωρούσαμε ότι ήμασταν καλοί μαρξιστές και πιθανώς να θεωρούσαμε επίσης κι ότι ήμασταν οι καλύτεροι".(5)



Μέσα από τα κείμενα και την πρακτική της R.A.F., θα διερευνήσουμε αν ο μαρξισμός υπήρξε πραγματικά συστατικό στοιχείο της θεωρίας και της πρακτικής της ομάδας, ή αν άλλες επιδράσεις, συνειδητές ή μη, ήταν αυτές που έπαιξαν έναν πιο καθοριστικό ρόλο.



Στα κείμενά τους οι αγωνιστές της R.A.F. αναφέρονται σε διάφορες εκδοχές του μαρξισμού: από τις πιο στερεότυπες ως τις λιγότερο ορθόδοξες. Έτσι, ο Μπάαντερ, όταν υποστηρίζει ότι "Η φασιστική παραμόρφωση του κράτους υπήρξε αναγκαστική, καθώς υπαγορευόταν απ' τις αντιφάσεις του ίδιου του κεφαλαίου",(6) δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να υιοθετεί την οικονομιστική και μηχανιστική αντίληψη της "αντανάκλασης" που βλέπει στο Κράτος (υπερδομή) την εικόνα του τρόπου παραγωγής (υποδομή). Ο ίδιος άλλωστε καταφεύγει και σε μια άλλη μαρξιστική "κοινοτοπία", όταν γράφει: "Η λειτουργία του αστικού Κράτους συνίσταται στη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ενάντια στην παγκόσμια τάση των παραγωγικών δυνάμεων προς το σοσιαλισμό".(7)



Ξαναβρίσκουμε εδώ την ιδέα ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων θα οδηγούσε από μόνη της στο σοσιαλισμό, αν δεν εμποδιζόταν από τον καπιταλισμό. Ένα ανάλογο επιχείρημα χρησιμοποιεί και η Ούλρικε Μάινχοφ προκειμένου να καταδείξει την αναγκαιότητα του αντάρτικου στις μητροπόλεις, ενός αντάρτικου που θα είναι η έκφραση της "αντικειμενικής τάσης": "Η R.A.F. είναι μια υπόθεση που γεννιέται με λογικό και διαλεκτικό τρόπο μέσα από τις υπάρχουσες σχέσεις. Μια πρακτική που εκφράζει τις πραγματικές σχέσεις. Γιατί ολόκληρη η ιστορία είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων".(8) Σε άλλο κείμενο της R.A.F. διαβάζουμε: "Η δημιουργία της R.A.F., καθώς και κάθε ένοπλης ομάδας καθορίζεται και νομιμοποιείται από την κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος -κι αυτό το αντιλαμβάνεται αργά ή γρήγορα και η ίδια. Είναι αυτή η κρίση που γεννά το αντάρτικο, αυτή που το καθιστά δυνατό ως έκφραση μιας αντικειμενικής τάσης".(9)



Συνεπώς, η R.A.F. υιοθετεί τις δύο υλιστικές θέσεις της θεωρίας της Γνώσης: την "αντανάκλαση" και την επ' άπειρον "προσέγγιση" που τείνει προς την αλήθεια, θέσεις που ήταν αγαπητές στο Λένιν. Από τον τελευταίο, η R.A.F. υιοθετεί επίσης τη θεωρία του ιμπεριαλισμού ως ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού και θεωρεί τη διεθνιστική πολιτική της γραμμή ως συνέχεια της γραμμής που χάραξε ο Λένιν.



Τέλος, η Ούλρικε Μάινχοφ στο κείμενό της για την ταξική θέση και την ταξική πάλη, στο οποίο ήδη αναφερθήκαμε, υιοθετεί την παραδοσιακή αρχή του διαλεκτικού υλισμού που επιβεβαιώνει την υπεροχή της κίνησης έναντι της ακινησίας, καθώς η τελευταία δεν μπορεί παρά να είναι πρόσκαιρη και σχετική. Επίσης, στο ίδιο κείμενο συναντάμε την αντίληψη περί προτεραιότητας της διάσπασης έναντι της ταυτότητας, η οποία παραπέμπει στη μαοϊκή διατύπωση: "το ένα διαιρείται σε δύο".



Όμως, οι αγωνιστές της R.A.F. συμπεριλαμβάνουν στις αναφορές τους, άμεσα ή έμμεσα, και σύγχρονους μαρξιστές, όπως για παράδειγμα τον Αλτουσέρ -με τον οποίο συμφωνούν ως προς την αντίληψη ότι το κράτος συγκροτείται τόσο από κατασταλτικούς όσο και από ιδεολογικούς μηχανισμούς-, καθώς επίσης και τον Πουλαντζά, για τον οποίο η Mάινχοφ λέει ότι "συνέλαβε τον τρόπο με τον οποίο οι οικονομικές λειτουργίες του κράτους συνδέονται με τις κατασταλτικές και ιδεολογικές του λειτουργίες".(10) Η ίδια προχωρά πέρα από τον Πουλαντζά, υπογραμμίζοντας όχι μόνο "τη σχετική αυτονομία της οικονομικής βαθμίδας έναντι του Κράτους", αλλά υποστηρίζοντας επιπλέον την ιδέα ότι το οικονομικό στοιχείο δεν ανήκει πλέον στην τάξη του αντικειμενικού, αλλά σε εκείνη της ιδεολογίας. Η ιδέα αυτή συγκλίνει με την αντίληψη που έχει διατυπωθεί σε άλλα κείμενα της R.A.F., όπου τα μέλη της υποστηρίζουν ότι το σύστημα πλέον χρησιμοποιεί την αναφορά στη σφαίρα της οικονομίας (παραγωγή και κατανάλωση), προκειμένου να απενεργοποιήσει τους ριζοσπαστικούς αγώνες, ενώ προηγουμένως ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε την ιδεολογία (υπερδομή) προκειμένου να εξομαλύνει τις αντιφάσεις στο πεδίο της παραγωγής.



Οι αγωνιστές της R.A.F. αναγνωρίζουν έναν εξέχοντα και καθοριστικό ρόλο στην υποκειμενικότητα, επιζητούν όμως να παραμείνουν συνδεδεμένοι με τη μαρξιστική παράδοση. Έτσι, συνδέουν την υποκειμενικότητα με μια αντικειμενική διαδικασία στην οποία η πρώτη δίνει μια κατεύθυνση, μια στρατηγική, μια συνοχή, μια διάρκεια, καθώς μετατρέπεται σε πολιτική δύναμη. Παραπέμπουν μάλιστα και στην άποψη του Γκράμσι "για τον οποίο η βούληση αποτελεί μια συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ: η ισχυρή βούληση συνιστά τον κινητήριο μοχλό της επαναστατικής διαδικασίας, στη διάρκεια της οποίας η υποκειμενικότητα γίνεται πράξη".(11)



Μπορούμε, επομένως, να πούμε πως η R.A.F. είναι μαρξιστική στο βαθμό που υιοθετεί τα βασικά αξιώματα του ιστορικού υλισμού: η ιστορία είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων, η πάλη των τάξεων είναι ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας, αυτή η πάλη γεννιέται μέσα στις συνθήκες εκμετάλλευσης μιας ταξικής κοινωνίας, ο τρόπος παραγωγής είναι η αντιφατική ενότητα των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων, αυτή η ενότητα είναι πρόσκαιρη. Ωστόσο, πολλές φορές οι αγωνιστές της R.A.F. επικαλούνται τις μαρξιστικές αναφορές με βασικό στόχο να πείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους γραμμής, καθώς αυτές οι αναφορές αποτελούν για εκείνους εγγύηση "σοβαρότητας".



Η ανάγνωση των κειμένων της R.A.F. αποδεικνύει την επίδραση ορισμένων στοχαστών που μπορεί να ήταν αρκετά απομακρυσμένοι από το μαρξισμό, όμως έθεταν το ζήτημα της επανάστασης ή της εξέγερσης. Και ίσως αυτές οι επιδράσεις να ήταν και οι πιο αποφασιστικές για τη συγκρότηση και την πορεία της ομάδας. Είδαμε πριν τη σημασία των θέσεων του Μαρκούζε αναφορικά με τον προσδιορισμό του "επαναστατικού υποκειμένου". Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι άλλοι φιλόσοφοι της σχολής της Φρανκφούρτης. Για παράδειγμα, η R.A.F. αναφέρεται στις αντιλήψεις του Αντόρνο και του Χορκχάιμερ, όπως αυτές διατυπώνονται στο βιβλίο Autoritare Person- lichkeit,(12) (Aυταρχική Προσωπικότητα) προκειμένου να θέσει το ερώτημα "γιατί οι μάζες αφήνονται να κυριαρχούνται;"



Παράλληλα, οι αγωνιστές της R.A.F. δεν απέρριψαν διόλου τη συνεισφορά της ψυχανάλυσης: "Οι ψυχαναλυτικές θεωρίες από το Φρόυντ μέχρι το Mαρκούζε, περνώντας και απο τον Βίλχελμ Ράιχ έπαιξαν κάποιο ρόλο. Επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι η αντίσταση υπάρχει ως δυναμική. Υπάρχει υπό μία μορφή που δεν εμφανίζεται ως αντίσταση αλλά, αντίθετα, ως στιγμές φασίζουσας καταπίεσης. Είναι η μετατροπή της διαμαρτυρίας σε αυτοκαταπίεση έως σημείου νεύρωσης. (...) Η καταπίεση γεννά την αντίσταση, όμως αυτή η τελευταία πρέπει να πάρει άλλη μορφή από το να στρέφεται ενάντια στα ίδια τα θύματα της καταπίεσης. (...) Θα πρέπει να στρέφουμε την αντίσταση στη σωστή κατεύθυνση, ενάντια στον εχθρό, όχι ενάντια στον εαυτό μας", αναφέρει ο Χόρστ Μάλερ σε μια συνέντευξη.(13)



Σε ένα από τα πρώτα κείμενά τους με τίτλο "Να υπηρετήσουμε το λαό", οι αγωνιστές της R.A.F. έγραφαν: "Στο υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των προλετάριων, πολλοί δεν βλέπουν παρά μια έκφραση απελπισίας, κι όχι τη διαμαρτυρία",(14) εκφράζοντας έτσι την ιδέα ότι η εξέγερση είναι παρούσα, αλλά οι κυριαρχούμενοι σφάλλουν ως προς το στόχο. Στα παιδιά και τις γυναίκες που είναι θύματα κακομεταχείρισης, η R.A.F. βλέπει το αποτέλεσμα αυτού του σφάλματος, καθώς η διαμαρτυρία μπορεί να εκφραστεί με τη μορφή ατομικών ή συλλογικών φασιστικών αντιδράσεων.



Ωστόσο, η απουσία αγώνων, κυρίως στο πεδίο της παραγωγής, δεν είναι κατ' ανάγκην κάτι το αρνητικό: "Στην πολιτική αδιαφορία του προλεταριάτου δεν πρέπει να βλέπουμε μονάχα την απάθεια, αλλά και την αμφισβήτηση ενός συστήματος για το οποίο δεν αξίζει τον κόπο να στρατευτεί κανείς. (...) Στην έλλειψη διάθεσης του προλεταριάτου για οικονομικούς αγώνες, δεν πρέπει να βλέπουμε την αποστροφή για τον αγώνα, αλλά την άρνηση των προλετάριων να παλέψουν για γελοίες αυξήσεις και για μια ανόητη κατανάλωση".(15) Η φαινομενική έλλειψη αγωνιστικότητας γίνεται αντιληπτή ως έκφραση μιας άρνησης του συστήματος.



Αυτές οι αναφορές στη σχολή της Φρανκφούρτης και την ψυχανάλυση είναι όμοιες με εκείνες της Ένωσης Σοσιαλιστών Φοιτητών (S.D.S.) και της Νέας Γερμανικής Αριστεράς η οποία, στα πλαίσια του προβληματισμού της σχετικά με το ναζιστικό φαινόμενο, αναρωτήθηκε ποιό είναι το στοιχείο εκείνο στις νοητικές δομές του ατόμου το οποίο επέτρεψε την εξάπλωση και την επικράτηση του φασισμού. Οι αγωνιστές της Νέας Αριστεράς ενδιαφέρθηκαν για τις αντιλήψεις του Βίλχελμ Ράιχ ο οποίος διέκρινε στο φασιστικό φαινόμενο δυο επίπεδα: το κρατικό επίπεδο και το ατομικό επίπεδο (μικροφασισμός). Οι αγωνιστές της R.A.F., όπως και εκείνοι της Νέας Αριστεράς, απέδιδαν ιδιαίτερη σημασία στην υποκειμενικότητα και την ατομική βούληση. Για το λόγο αυτό ενσωμάτωσαν στις αναφορές τους τον Σαρτρ, για τον οποίο το άτομο είναι "μια μοναδική ολότητα". Κατά την άποψή τους, όπως και κατά την άποψη του Σαρτρ, κάθε κατάσταση μπορεί και πρέπει να υπερβληθεί, η στράτευση είναι αναπόφευκτη, η ευθύνη του καθένα συνολική και "ο σκοπός είναι η συνθετική ενότητα των μέσων". Έτσι, η R.A.F. δεν έχει τακτική, παρά μια στρατηγική, και αρνείται κάθε συμβιβασμό.



Τέλος, οι αγωνιστές της R.A.F., όπως και ο Σαρτρ, αποδίδουν στην ελευθερία μια θεμελιώδη αξία, που δεν έχει τη μαρξιστική έννοια της "αναγκαιότητας". Γι αυτό το λόγο αναφέρονται επίσης στον Μπλοκ, για τον οποίο κινητήριος μοχλός της ιστορίας δεν είναι η πάλη των τάξεων, αλλά η επιθυμία του ανθρώπου για ελευθερία και πληρότητα.



Όχι στην κατάληψη της εξουσίας. Πρωτοκαθεδρία της κυριαρχίας

έναντι της εκμετάλλευσης. - Η R.A.F. κι ο αναρχισμός



Η αντίληψή τους για την ελευθερία τούς συνδέει με τους αναρχικούς. Πραγματικά, τα μέλη της R.A.F. δεν αγωνίζονται για ένα ονειρικό αύριο. Το "βασίλειο της ελευθερίας" πρέπει να είναι άμεσο και παρόν και η παρανομία αποτελεί αυτό το "απελευθερωμένο έδαφος". Η ελευθερία είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης, εμπεριέχεται μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Όπως οι αναρχικοί, έτσι και οι αγωνιστές της R.A.F. αρνούνται τα στάδια, τις επαναλαμβανόμενες διαμεσολαβήσεις, τις "θυσιασμένες γενιές". Δεν υπάρχει "ιστορική υπομονή" που να επικυρώνει την κάθε είδους καρτερία.



Η επανάσταση δεν είναι μια σωρευτική διαδικασία, όπως είναι για τους μαρξιστές που τη συνδέουν με τη διαδικασία παραγωγής. Το ζήτημα για τη R.A.F δεν είναι να καταλάβει κανείς την εξουσία του Κράτους, ακόμα κι αν έχει την πρόθεση να την καταστρέψει στη συνέχεια: πρέπει εξαρχής να την καταστρέψει, επιφέροντάς της πλήγματα, αφού αυτή δεν είναι και δεν μπορεί παρά να είναι εργαλείο κυριαρχίας.



Οι αγωνιστές της R.A.F. θεωρούν, όπως και οι αναρχικοί, ότι είναι η κυριαρχία που προηγείται και επιφέρει την εκμετάλλευση και ότι η παραγωγή δεν είναι παρά ένα τμήμα του συστήματος όπου ασκείται η εξουσία. Έτσι, η Μάινχοφ, σε μια δήλωσή της στη διάρκεια μιας δίκης, στη μομφή ότι οι αγωνιστές της R.A.F. αποκαλούνται επαναστάτες χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ σε εργοστάσιο, απαντούσε ότι για τους αγωνιστές το προλεταριάτο δεν έχει μια έννοια κοινωνιολογική, αλλά μια έννοια αγώνα. "Θέλετε να πείτε ότι "η εργασία απελευθερώνει;" (Arbeit macht frei?)- κι επομένως και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ή μήπως μιλάτε για την προτεσταντική ηθική της εργασίας;"(16)



Σε ένα κείμενο του 1972, με τίτλο "Anarchismus Vorwurf",(17) η R.A.F. υποστήριζε ότι οι "παλιοί αναρχικοί με τις αντιλήψεις τους για την κυριαρχία και την εργασία είχαν προβλέψει αυτό που έγινε πραγματικότητα στο σημερινό στάδιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος".



Η μελέτη των κειμένων της R.A.F. δείχνει ότι η ομάδα δεν αφήνεται να καλυφθεί από οποιαδήποτε ταμπέλα, όπως το αποδεικνύει και η πολυμορφία των αναφορών της. Το πρώτο της κείμενο, "Σχετικά με την αντίληψη του αντάρτικου πόλης", τελειώνει με ένα απόσπασμα του Έλντριτζ Κλήβερ: "Εγώ, είμαι πεπεισμένος ότι τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα δεν χρειάζεται να αναλυθούν περισσότερο". Πρόκειται για μια αντίληψη που βρίσκεται πολύ κοντά σε εκείνη που εξέφρασε ο Μπακούνιν το 1873: "... Στους κόλπους της Διεθνούς αναπτύχθηκαν περισσότερες ιδέες από ό,τι έπρεπε για να σωθεί ο κόσμος, εάν βέβαια πιστεύει κανείς ότι οι ιδέες από μόνες τους θα μπορούσαν ποτέ να τον σώσουν. Και προκαλώ τον οποιονδήποτε να εφεύρει μια καινούρια ιδέα. Δεν είναι πλέον καιρός για ιδέες, αλλά για γεγονότα και πράξεις".



Αν η R.A.F. χαρακτηρίστηκε από τα Μ.Μ.Ε. ως αναρχική, αυτό δεν έγινε χωρίς λόγο. Στην πραγματικότητα, αναβίωσε με την πρακτική της την παράδοση των αναρχικών του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Είναι οι αναρχικοί που πρώτοι διεκδίκησαν πολιτικά τις επιθέσεις σε τράπεζες, τις οποίες αποκαλούσαν "ατομική επανάκτηση" ή "συλλογική επανάκτηση". Σχετικά με αυτό το ζήτημα, η R.A.F. δηλώνει: "Πολλοί λένε ότι το να ληστεύεις μια τράπεζα δεν είναι επαναστατικό. Όμως από πότε το ζήτημα της χρηματοδότησης μιας οργάνωσης δεν είναι επαναστατικό;"(18) Ο αναρχικός Ντυβάλ της "Ομάδας Μπατινιόλ" ο οποίος είχε συλληφθεί κατηγορούμενος για κλοπή, δήλωνε ενώπιον του δικαστηρίου: "Αν ξαναγινόμουν ελεύθερος, θα σας τίναζα όλους στον αέρα! Γι αυτό άλλωστε προορίζονταν αυτά τα χρήματα".(19) Με τις βομβιστικές επιθέσεις, η R.A.F. υιοθετούσε τη μέθοδο της "προπαγάνδας με την πράξη" που είχε υποστηριχθεί από την Αναρχική Ομοσπονδία του Ιούρα στο συνέδριο της Βέρνης, στο βαθμό που στόχος της δεν ήταν μόνο να καταφέρει πλήγματα στον εχθρό, αλλά και να ενθαρρύνει τους εκμεταλλευόμενους, να τους ωθήσει στην εξέγερση, δείχνοντάς τους ότι οι ηγέτες αυτού του συστήματος δεν είναι ανίκητοι. Ακριβώς αυτό ήταν και το σχέδιο του Εμίλ Ανρί ο οποίος είχε τοποθετήσει μια βόμβα στο αστυνομικό τμήμα της οδού Bons Enfants και στη δίκη του δήλωνε: "Θεωρώ ότι οι εξεγερτικές ενέργειες είναι εύστοχες, επειδή αφυπνίζουν τη μάζα, την τινάζουν με ένα βίαιο χτύπημα και της δείχνουν την ευάλωτη πλευρά της μπουρζουαζίας που τρέμει από το φόβο της ακόμα και τη στιγμή που ο εξεγερμένος ανεβαίνει στο ικρίωμα".(20) Τέλος, η εκτέλεση κρατούντων ανήκε επίσης στην αναρχική πρακτική: αρκετοί αρχηγοί κρατών και βασιλιάδες είχαν χτυπηθεί από τους αναρχικούς στα τέλη του 19ου αιώνα.



Οι αγωνιστές της R.A.F., όπως και οι αναρχικοί του 19ου αιώνα, μετέτρεψαν τη δίκη τους σε βήμα επίθεσης εναντίον του συστήματος και δεν επιζήτησαν ποτέ την επιείκεια των δικαστών τους. Αντίθετα, διεκδικούσαν όλες τις ενέργειες της ομάδας και προκαλούσαν τη δικαιοσύνη, όπως ο Ντυβάλ, ο οποίος για μια απλή κλοπή χωρίς χρήση βίας, είχε καταδικαστεί σε θάνατο, αφού πρώτα αποκλείστηκε από την αίθουσα του δικαστηρίου. Η Λουίζ Μισέλ και αρκετοί κομμουνάροι είχαν επίσης την ίδια στάση απέναντι στη δικαιοσύνη και πήγαν ακόμα πιο μακριά από τους αγωνιστές της R.A.F. ως προς την προκλητική τους στάση απέναντι στο δικαστήριο.



Εκτός από τους αναρχικούς, κι άλλοι χρησιμοποίησαν αυτές τις μεθόδους αργότερα. Πώς να μην αναφέρουμε εδώ ως πρόδρομο της R.A.F. τον "κόκκινο στρατό" του Max Holz που στην αρχή της δεκαετίας του '20 έκανε "απαλλοτριώσεις" τραπεζών ή πλούσιων ιδιωτών και χρησιμοποιούσε τη φωτιά και το δυναμίτη. Κι αυτός επίσης, ο οποίος ως αγωνιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (K.P.D.).(21) αυτοχαρακτηριζόταν μαρξιστής, με τις πράξεις και τα λόγια του βρισκόταν πολύ κοντά στους αναρχικούς, όπως για παράδειγμα φαίνεται σε αυτή τη διακήρυξή του: "Αφοπλίστε τους πλούσιους, την αστυνομία, τη χωροφυλακή, τη Sipo, το στρατό! Επιτάξτε όσα χρήματα υπάρχουν! Ανατινάξτε σιδηροδρομικές γραμμές, δικαστήρια και φυλακές. Απελευθερώστε όλους τους κρατούμενους! Στην κεντρική Γερμανία, ο Horsing στέλνει στο εκτελεστικό απόσπασμα εργάτες, γυναίκες και παιδιά, μόνο και μόνο επειδή είναι εργάτες και αγωνίζονται για ψωμί και ελευθερία!".(22) (Max Holz, commandante της περιοχής του Mansfield, - επιγραφή στους τοίχους του Halle, τέλη Μάρτη 1921). Περιέργως, οι αγωνιστές της R.A.F. ποτέ δεν αναφέρθηκαν στον Max Holz. Παρόλα αυτά, η αυτοβιογραφία του ήταν διαθέσιμη και ορισμένοι γερμανοί αγωνιστές της δεκαετίας του '70 αναφέρονταν σε αυτήν.(23)



Επίδραση των λατινοαμερικάνικων ομάδων του αντάρτικου πόλης



Αυτές τις αναρχικές πρακτικές, οι αγωνιστές της R.A.F. τις επανανακάλυψαν μέσα από το παράδειγμα των λατινοαμερικάνικων ομάδων αντάρτικου πόλης. Στην πραγματικότητα, οι Τουπαμάρος αντιπροσώπευαν "το σημαντικότερο πρότυπο" για τη R.A.F. Αυτοί, όπως άλλωστε και ο Κάρλος Μαριγκέλα στη Βραζιλία, όχι μόνο πραγματοποίησαν, αλλά και εγκωμίασαν τις επιθέσεις τραπεζών τις οποίες αποκαλούσαν "απαλλοτριώσεις", τις βομβιστικές επιθέσεις (όπως για παράδειγμα ενάντια στη Μπάγιερ, επιχείρηση που συμμετείχε στην πολεμική προσπάθεια κατά του Βιετνάμ), τις επιθέσεις ενάντια στο στρατό, τις απαγωγές και εκτελέσεις όπως εκείνη του ειδικού της C.I.A. και συμβούλου της ουρουγουανής αστυνομίας Dan Mitrione, στις 10 Αυγούστου 1970.*



Αυτές οι ομάδες ένοπλης πάλης στη Λατινική Αμερική συγγένευαν στη δράση τους και το λόγο τους με τον αναρχισμό, παρότι δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως αναρχικές. Για παράδειγμα, ο Κάρλος Μαριγκέλα δήλωνε: "Τα πάντα είναι καλά, αρκεί να αποτελούν δράση".(24) Ο δε Κροπότκιν στην εφημερίδα του που ονομαζόταν "Ο εξεγερμένος" έγραφε: "Η διαρκής εξέγερση με την πένα, το στιλέτο, το δυναμίτη, το όπλο... Για μας είναι καλά όλα τα μέσα που δεν ανήκουν στη νομιμότητα".(25) Τέλος, η πιο περιβόητη ενέργεια των Τουπαμάρος, η κατάληψη της πόλης του Πάντο, στις 8 Οκτώβρη 1969, είναι ανάλογη με την κατάληψη του Λετίνο, μικρού χωριού του Ματέζε στην Ιταλία, από τον Κάρλο Καφιέρο, τον Απρίλιο του 1877.



Οι Τουπαμάρος, όπως και η R.A.F., ασκούσαν κριτική στην αριστερά και τους αριστεριστές που "χρησιμοποιούν τα μαρξιστικά σχήματα για να κατασκευάσουν θεωρίες οι οποίες εκθειάζουν την αδράνεια, και αυτό με στόχο να καλύψουν την έλλειψη θάρρους και την απουσία πίστης στις λαϊκές μάζες, ελπίζοντας πως είναι η μάζα που θα χύσει το αίμα της για την επανάσταση προκειμένου οι ίδιοι να σώσουν το τομάρι τους". Γι αυτούς, "είναι οι επαναστατικές πράξεις που κάνουν την επανάσταση". Έχοντας απορρίψει όλα τα σχήματα των προηγούμενων επαναστάσεων (λενινιστικό, μαοϊκό, καστρικό), υποστήριζαν ότι η πολιτική γραμμή προσδιορίζεται μέσα στη δράση. Τους άρεσε να επαναλαμβάνουν: "Οι λέξεις μάς χωρίζουν, η δράση μάς ενώνει."



Στα τέλη της δεκαετίας του '60, όλα τα ριζοσπαστικά κινήματα αγώνα -είτε αναφέρονταν είτε δεν αναφέρονταν στο μαρξισμό- διαπερνώνταν από ένα αναρχικό ρεύμα. Οι διαφορές φυλής, φύλου, γλώσσας, κουλτούρας, διαφορές οι οποίες δεν υπάγονται στην οικονομική σφαίρα, προβλήθηκαν και έγιναν επίκεντρο των πιο ριζοσπαστικών αγώνων της δεκαετίας του '70. Ο μαρξισμός φάνηκε ανίκανος να τις ερμηνεύσει. Στην καλύτερη περίπτωση, τις αντιμετώπιζε ως αντιφάσεις ή αρχαϊσμούς. Έτσι, ο Έλντριτζ Κλήβερ διαπίστωνε ότι ο μαρξισμός/λενινισμός δεν είχε βοηθήσει τους Μαύρους Πάνθηρες να ερμηνεύσουν το φαινόμενο του ρατσισμού και ότι οι αναλύσεις ορισμένων μαρξιστών/λενινιστών απέκλειαν από την επαναστατική διαδικασία γνήσιους επαναστάτες των αστικών κέντρων. Οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής είχαν επίσης επηρεαστεί από αυτού του είδους την πρακτική, όπως το απέδειξαν στο Wounded Knee το 1973, όταν πήραν τα όπλα και συγκρούστηκαν με την αστυνομία.



Τέλος, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι, αν όλες αυτές οι ομάδες είχαν τον Τσε ως σημείο αναφοράς τους, δεν ήταν επειδή συμφωνούσαν με τη θεωρία του, αλλά εξ' αιτίας της αποφασιστικότητάς του και της άρνησής του να συμμετάσχει στους θεσμούς. Ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ. Δεν πρέπει να σκέφτεται κανείς με όρους μέλλοντος της επανάστασης, αλλά με όρους επαναστατικού γίγνεσθαι.



Όλοι αυτοί οι αγώνες βρίσκουν μια αντιστοιχία σε επίπεδο φιλοσοφίας και σκέψης με αυτό που αποκαλούμε μεταμοντέρνο και που αμφισβητεί αξίες οι οποίες αποτέλεσαν τη βάση της δυτικής φιλοσοφίας: το υποκείμενο, τον ορθολογισμό, την αντικειμενική αλήθεια, την ιστορία. Μέσα σε αυτήν την προοπτική μπορεί να ερμηνευτεί η θεωρία της RAF. περί επαναστατικού υποκειμένου και η στρατηγική της που δεν εξαρτάται από μια επιστημονική θεωρία, αλλά από έναν πραγματισμό, στα πλαίσια του οποίου οι ελιγμοί, η ευκαιρία, τα αντίποινα, η πρόκληση κατέχουν μια ουσιαστική θέση.



Η R.A.F. αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος το οποίο ξέσπασε στα τέλη της δεκαετίας του '60 ως έκφραση μιας κρίσης του δυτικού πολιτισμού που έθεσε σε αμφισβήτηση τη μαρξιστική θεωρία.





1. Δες τη συνέντευξη του Klaus Croissant που περιλαμβάνεται στη διδακτορική διατριβή της Anne Steiner, "Guerilla Urbaine en Europe occidentale: La R.A.F.", Paris X, 1985.



2. "A propos du proces Baader-Meinhof", Bourgois Ed, p. 241.



3. La "bande a Baader" ou la violence revolutionnaire, Champ Libre Ed., p. 102.



4. Στο ίδιο, σελ. 118.



5. Συνέντευξη του Χορστ Μάλερ που περιλαμβάνεται στη διδακτορική διατριβή της Anne Steiner, "Guerilla Urbaine en Europe occidentale: La R.A.F.", Paris X, 1985.



6. Textes de la R.A.F., Maspero Ed., p. 84.



7. Στο ίδιο, σελ. 93.



8. Textes de la R.A.F., Maspero Ed., p. 41.



9. Στο ίδιο, σελ. 88.



10. Textes de la R.A.F., Maspero Ed., p. 57.



11. Textes de la R.A.F., Maspero Ed., p. 62.



12. Δες το κείμενο της R.A.F "Για την αντίληψη του αντάρτικου πόλης" (La "bande a Baader" ou la violence revolutionnaire, Champ Libre Ed., p. 99.)



13. Συνέντευξη του Χορστ Μάλερ. Διδακτορική διατριβή της Anne Steiner, "Guerilla Urbaine en Europe occidentale: La R.A.F.", Paris X, 1985.



14. Texte der R.A.F., Chap. XXVIII, "Dem Volk dienen", p. 400.



15. Στο ίδιο, p. 401



16. Textes de la R.A.F., Maspero Ed., p. 189.



17. "Anarchismus Vorwurf " (Texte der R.A.F., Chap. XXIX, p. 436-437).



18. "Dem Volk dienen", Texte der R.A.F, p. 407.



19. Αναφέρεται από τον Jean Maitron στο "Le mouvement anarchiste des origines a 1914" (Το αναρχικό κίνημα από τις απαρχές μέχρι το 1914), Μaspero Ed., p. 186.



20. Αναφέρεται από τον Henri Dubieff στο "Les Anarchistes (1870-1940)", Armand Collin, 1972.



21. Διαγραφείς το 1920 από το Κ.Κ. Γερμανίας για απείθεια, ο Max Holz είχε αρνηθεί να παραδώσει τα όπλα σε αντίθεση με τις εντολές του κόμματος.



22. "Max Holz, une legende proletaire" in Les revoltes logiques no 8/9, 1979, p. 51.



23. Σε μια συνέντευξή του, ο Hans-Joaquim Klein (μέλος των Επαναστατικών Πυρήνων), δήλωνε ότι η αυτοβιογραφία του Max Holz ήταν το πρώτο του πολιτικό βιβλίο (Liberation no 1450, 2 Octobre 1978). Σ.τ.Ε.: Ο H.J. Klein αποκήρυξε αργότερα το αντάρτικο πόλης και μετά τη σύλληψή του το 1999 συνεργάστηκε με τις αρχές.



* Σ.τ.Ε.: Η υπόθεση αυτή, της απαγωγής του Dan Mitrione από τους Τουπαμάρος αποτελεί το θέμα της ταινίας "Κατάσταση Πολιορκίας" του Κ. Γαβρά.



24. Κάρλος Μαριγκέλα, "Μικρό εγχειρίδιο του αντάρτη πόλης", σελ. 171.



25. Αναφέρεται από τον Ντανιέλ Γκερέν στο έργο του "Ο αναρχισμός".

Καποιος ήταν κομμουνιστής επειδη...

ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΦΑΣΤΙΣΤΙΚΟ ΟΠΑΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ(ΑΘΗΝΑ,ΕΞΑΡΧΕΙΑ)

Εκεί που δεν πατάει φασίστας..

Αναμφίβολα τη ελληνική οπαδική σκηνή τη γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλη. Από αυτή έχουμε πολλές επιρροές σε πανό, συνθήματα, τρόπους οργάνωσης και κοινά χαρακτηριστικά, θετικά και αρνητικά.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ένα από τα αρνητικά χαρακτηριστικά των ελλήνων οπαδών είναι το τυφλό μίσος και η έχθρα που κυριαρχεί ανάμεσα τους, η είδηση της διοργάνωσης ενός οπαδικού φεστιβάλ ήταν για όλους μας μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη, κυρίως για το ότι είχε αντιφασιστικό χαρακτήρα.

Αυτό λοιπόν που έμοιαζε αδύνατο και ουτοπικό, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, το διήμερο 27-28 ιουνίου στο γήπεδο στον λόφο του στρέφη στα εξάρχεια(καθόλου τυχαία η περιοχή αφού λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τα ριζοσπαστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά που είχαν και έχουν τα εξάρχεια, τόπος έλξης για τους ανυπότακτους νεολαίους και σίγουρα ανεπιθύμητος και αδιάβατος για φασίστες και τους ένστολους συνεργάτες τους) Το φεστιβάλ διοργανώθηκε από τους radical fans united και σε αυτό συμμετείχαν χιλιάδες οπαδοί οργανωμένοι και μη.
Περιλάμβανε τουρνουά ποδοσφαίρου και μπάσκετ, συζητήσεις, προβολές ταινιών αλλά και έκθεση βιβλίου και φωτογραφίας σχετικά με τη σχέση αθλητισμού και πολιτικής, τη καταστολή και τη αντίσταση των οπαδών.

Ποιοι όμως είναι οι radical fans united? Είναι μια ανοικτή πρωτοβουλία οπαδών από διάφορες ομάδες που σαν στόχο έχει τη συζήτηση και δράση σε γηπεδικά ζητήματα, τη υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας μας σαν οπαδοί. Πιστεύουν στη δημιουργία μιας κερκίδας με συνείδηση που αντιδρά σε καθετί που θέλει να μας εξαφανίσει από την εξέδρα(αθλητικός τρομονόμος, ακριβά εισητήρια, αυταρχικές διοικήσεις) που επιλέγει να παίρνει θέση στα κοινωνικά ζητήματα και να παλεύει μέσα και έξω από τα γήπεδα τον ρατσισμό και την καταστολή.
Θεωρούν πως μόνο αν ξεπεράσουν οι οπαδοί τις όποιες διαφορές τους και δημιουργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης θα καταφέρουν να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι στον κοινό εχθρό(κράτος, αστυνομία, μμε, παράγοντες)...

Ξεκίνησαν τη δράση τους κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, 2 μήνες μετά τη δολοφονία οπαδού από άλλους οπαδούς σε επεισόδια στην αθήνα. Τότε που τα αφεντικά των ομάδων κατάφεραν όσο ποτέ άλλοτε να σπείρουν το μίσος μεταξύ των οπαδών και να τους βάζουν να σφάζονται μεταξύ τους,(με αποκορύφωμα αυτή τη δολοφονία) για να μπορούν αυτοί ανενόχλητοι να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους και να εφαρμόζουν σε συνεργασία με το κράτος μέτρα περιθωριοποίησης των αντιδραστικών οπαδών, με πρόσχημα πάντα τη καταπολέμηση τάχα της βίας στα γήπεδα. Τη ίδια περίοδο φασιστικά στοιχεία επιχειρούσαν να αποκτήσουν επιρροή στα γήπεδα εκμεταλλευόμενοι αυτά τα γεγονότα και τον εθνικό παροξυσμό που δημιουργούσαν οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας.

Όλα αυτά όμως πείσμωσαν τους αντιφασίστες οπαδούς και τους όπλισαν με αποφασιστικότητα ώστε να συσπειρωθούν και να δράσουν ενωμένοι ενάντια σε αυτά. Ξεκίνησαν με συζητήσεις σε ένα υπόγειο στα εξάρχεια όπου συμμετείχαν 30-40 άτομα. Δύσκολη και με πολλά εμπόδια η αρχή.

Μέλη της ΘΥΡΑ9 αθήνας συμμετείχαν από την πρώτη κιόλας συνάντηση θέλοντας να ενισχύσουν αυτή τη προσπάθεια Σιγά σιγά η παρέα μεγάλωνε και δυνάμωνε μέσα από τις ανταλλαγές εμπειριών, προβληματισμών και δράσης που μας έφερνε όλους πιο κοντά.

Διαπιστώναμε όλο και περισσότερο ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και πως μπορούμε όλοι μαζί να καταφέρουμε πολλά. Εξάλλου αρκετοί δεν ήμασταν εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας, είχαμε βρεθεί σε κοινούς αγώνες στους δρόμους, τις σχολές, τις γειτονιές, γεγονός που ενίσχυε τη αλληλεγγύη μεταξύ μας.

Η δράση μας είχε αρχίσει να γίνεται πιο εμφανής με αυτοκόλλητα, αφίσες, κείμενα, κοινά πανό μέσα και έξω από τα γήπεδα. Εκδώσαμε κοινό οπαδικό έντυπο με απόψεις και δράσεις οργανωμένων οπαδών από διάφορες ομάδες, που διανέμεται δωρεάν και πλέον βγαίνει τακτικά κάθε 2 μήνες. Αρκετές φορές έχει φιλοξενήσει άρθρα και φωτογραφίες για τη θυρα9 όπως ήταν η πορεία και τα πανό που κάναμε σαν αντιδραση στη δολοφονία του αλέξη από αστυνομικό αλλά η βίαιη καταστολή που βιώσαμε εμείς οι ίδιοι από τους μμαδίτες στο ματς με τους ακατανόμαστους.

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε γίνει η πρώτη ανοικτή εκδήλωση από τους rfu με συζήτηση για τον αθλητισμό τρομονόμο όπου μίλησε δικηγόρος και συμμετείχαν εκατοντάδες οπαδοί σε μια ιδιαίτερα εποικοδομητική συζήτηση. Θυμάμαι έντονα κάτι που μας είχε πει ο δικηγόρος: Παιδιά σίγουρα ο νόμος έχει πολλές ασάφειες και σε κάποια σημεία είναι και αντισυνταγματικός αλλά μη περιμένετε να τον ανατρέψετε από τις δικαστικές μάχες. Αυτό θα γίνει μόνο αν γίνει κοινωνικός αγώνας. Ήταν πολύ σημαντικό να ακούς κάτι τέτοιο από ένα δικηγόρο που μάχεται συνειδητά ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα.
Τη συζήτηση αυτή ακολούθησαν κι άλλες καθώς και προβολές ταινιών αλλά και παρεμβάσεις όπου κρίναμε αναγκαίο.

Γενικά αυτά τα 2 χρόνια οι rfu κατάφεραν να αποκτήσουν ρίζες σε κερκίδες και οπαδούς που πλήττονται από τη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και να περάσει σε αυτούς μια διαφορετική κουλτούρα και στάση και αυτό φάνηκε και από το φεστιβάλ.

Σε ένα τέτοιο φεστιβάλ δεν θα μπορούσαμε να απουσιάσουμε, ήταν και για μας μια κατάκτηση για τα όσα παλέψαμε τόσο καιρό. Αδέρφια από διάφορες πόλεις ανταμώσαμε( ένας ήρθε από τις σέρρες για να καταλάβετε τη τρέλα του λαού). Μπαίνοντας στον χώρο του φεστιβάλ αντικρύσαμε ένα τεράστιο πανό. Το μήνυμα του ξεκάθαρο: Στο γήπεδο αυτό δεν χωράνε ηλεκτρονικά εισητήρια, μπίζνες, κάμερες, χαφιέδες, μπάτσοι, φασίστες. Οι κερκίδες κατάμεστες(εντάξει δεν ήταν και πολύ μεγάλες) από οπαδούς διαφόρων ομάδων που παρακολουθούσαν τα τουρνουά. Κυριαρχούν τα συνθήματα αλληλεγγύης στους οπαδούς(ιδιαίτερα γι αυτούς που βρίσκονται στα κελιά) Στο τουρνουά ποδοσφαίρου εντυπωσιάζει η ομάδα του συνδέσμου των ναβάχο με τους οποίους κολλήσαμε αμέσως αφού κάποιοι γνωριζόμασταν από πριν.

Με τη λήξη του πρώτου μέρους των τουρνουά, ακολούθησε ταινία με πολιτικούς κρατούμενους στη Ν. Αφρική όπου αντλούν δύναμη από το ποδόσφαιρο σε μια πραγματική ιστορία. Στη συνέχεια προβλήθηκε φιλμάκι από τις αντιδράσεις των οπαδών ενάντια στον αθλητικό τρομονόμο και η πρώτη μέρα του φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με πάρτι μέχρι το πρωί.
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τους τελικούς των τουρνουά. Οι ναβάχο με τη συμπαράσταση μας κατέκτησαν άνετα το τρόπαιο επικρατώντας στον τελικό με 4-2 του συνδέσμου του ατρόμητου. Ήταν ένας αντιφά εμφύλιος όπως άρμοζε σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Το κλιμα πανηγυρικό με φωτοβολίδες καπνογόνα και αντιφασιστικά συνθήματα. Με τη λήξη των τουρνουά έγινε συζήτηση με θέμα αθλητισμός και πολιτική και ακολούθησε προβολή ντοκυμαντέρ με θέμα φασισμός και ποδόσφαιρο. Το φεστιβάλ έκλεισε με ένα έξαλλο πάρτι με διασκέδαση και ποτόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν θέλαμε να τελειώσει το φεστιβάλ ήταν για μας μοναδική εμπειρία. Φύγαμε από αυτό ενθουσιασμένοι για τα όσα ζήσαμε και με τη υπόσχεση στο επόμενο να είμαστε ακόμα περισσότεροι και πιο δυνατοί. Η επιτυχία του φεστιβάλ ξεπέρασε ακόμα και τις προσδοκίες μας και έβαλε πολύ ψηλά τον πύχη για το επόμενο.
Όσοι συμμετείχαμε και σε αυτό αλλά και τα αδέρφια μας που πήγαν στο βέλγιο σε ένα ακόμα μεγαλύτερο φεστιβάλ και γενικά όλοι μας έχουμε τώρα καθήκον να αξιοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες και να εντείνουμε τον αγώνα μας μέσα και έξω από τα γήπεδα ενάντια σε ότι μας πολέμα, μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

44 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ

Γιατί, αλήθεια, τέτοια αδιαφορία, που να φτάνει στα όρια της περιφρόνησης της ιστορίας;
Γιατί να πηγαίνουν χαμένες τόσες θυσίες γενιών, χωρίς τη στοιχειώδη απονομή φόρου τιμής.

Πόσοι από εμάς άραγε γνωρίζουν ότι ο Σύλλογος Φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ονομάζεται "Σωτήρης Πέτρουλας";

Ποιος ήταν, όμως, τελικά ο Πέτρουλας και ποια η συνεισφορά του στο γράψιμο της ιστορίας;

Ερωτήματα, που για χρόνια ολόκληρα ουδείς σε αυτό το Πανεπιστήμιο αξιώθηκε να απαντήσει. Γεγονότα που τιμούν ανθρώπους και ιδανικά και κανείς δε βρέθηκε να μνημονεύσει. Μια λησμονιά χρόνων δε μπορεί παρά να σε αφυπνίσει. Ένα χρέος και μια υποχρέωση μαζί, που σε καλούν να ξυπνήσεις μνήμες, να προσφέρεις κι εσύ το δικό σου λιθαράκι στην αξία της θυσίας και του αγώνα.
Γιατί ο Πέτρουλας, αν και ήταν εικοσιτριών ετών φοιτητής, έγραψε ιστορία.

Την ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς.

Την ιστορία της Δημοκρατίας.

Έστω και τώρα, 36 χρόνια μετά, ας διαβάσουμε δυνατά το συγκλονιστικό τότε... Ας μάθουμε το γιατί και το πως. Την αξία των ιδανικών και το κόστος της θυσίας. Την προσφορά του αγώνα και το κέρδος του αίματος, που σίγουρα έπιασε τόπο.

Αλλά γιατί άραγε να πληρώνουμε πάντα τους "φονιάδες" με νεανικό αίμα για να μας αφήνουν ήσυχους;

Σωτήρη Σ' ευχαριστούμε...

Βιογραφικό



Γεννήθηκε το 1943 στη Μάνη από εργατική οικογένεια, η οποία αναγκάσθηκε να μετακομίσει στην Αθήνα, ύστερα από διώξεις, την περίοδο του εμφυλίου. Από πολύ μικρός ήταν ευαισθητοποιημένος γύρω από τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και για το λόγο αυτό οργανώνεται στη Νεολαία Ε.Δ.Α.
Σα μαθητής φοίτησε σε νυχτερινό σχολείο στην Εμπορική Σχολή στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για το λόγο αυτό πέτυχε την εισαγωγή του στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. το 1960 με υποτροφία.
Στα φοιτητικά του χρόνια εξελίχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Ε.Δ.Α. Πρωταγωνίστησε στα κινήματα της Ελληνικής νεολαίας για τη Δημοκρατία. Για πολιτικούς λόγους αποβλήθηκε για έναν χρόνο από τη σχολή.
Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Νεολαίας Ε.Δ.Α. ερχόταν σε σύγκρουση με το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε στα Πανεπιστήμια με κύριο εκφραστή την Ε.Κ.Ο.Φ. (γνωστός πρωτεργάτης της ο Μιλτιάδης Έβερτ), καθώς και με το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.
Στα γεγονότα των Ιουλιανών του 1965 πρωτοστάτησε μέσα από το κίνημα του 1 1 4 για Δημοκρατία και Ελευθερία.

(Εδώ να θυμίσουμε ότι μετά την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου ο Βασιλιάς δίνει διερευνητική εντολή στο Νόβα για σχηματισμό κυβέρνησης. Υπουργός Δημόσιας Τάξης ορίστηκε ο Τούμπας ενώ ο Μητσοτάκης ορίστηκε Υπουργός Συντονισμού).
Και τη μοιραία νύχτα της 21ης Ιουλίου χτυπημένος συλλαμβάνεται από αστυνομικούς στις 10:00 το βράδυ στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Η πρώτη καταγραφή του χτυπημένου Πέτρουλα αναφέρεται στις 03:00 το πρωί της 22ας Ιουλίου στο Σταθμό Α' Βοηθειών στην Γ' Σεπτεμβρίου όπου και διαπιστώνεται ο θάνατός του. Αυτόματα εκτυλίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια γρήγορης ταφής -πριν καν ανατείλει ο ήλιος- και απόκρυψης της αλήθειας.

Ωστόσο τα ερωτήματα γύρω από τις συνθήκες θανάτου του παραμένουν αναπάντητα 36 χρόνια μετά :



· Που βρισκόταν ο Πέτρουλας από τις 10:00 μ.μ. που τον παραλαμβάνει η κλούβα μέχρι τις 3:00 π.μ. που δηλώνεται στο Σταθμό Α' Βοηθειών ;

· Είναι τυχαίο ότι αστυνομικοί με στολές γιατρών διαπίστωσαν το θάνατό του;

· Γιατί επιδίωξαν την ταφή του κρυφά από τους δικούς του και πριν ανατείλει ο ήλιος;

· Γιατί δεν επέτρεψαν σε γιατρούς της οικογένειας Πέτρουλα να κάνουν νεκροψία;

· Η επίσημη κρατική ιατροδικαστική εκδοχή κάνει λόγο για θάνατο από ασφυξία λόγω δακρυγόνου. Πώς όμως εξηγούνται τα ολικά σχισίματα στο λαιμό του που διαπίστωσαν οι δικοί του όταν πήραν τον νεκρό; Μήπως ήθελαν να καλύψουν τις μελανιές από πιθανό στραγγαλισμό;

· Είναι αλήθεια ότι είχαν εκδοθεί και αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να φυγαδευτεί ο νεκρός και να πεταχτεί στη θάλασσα σύμφωνα με τη μαρτυρία της Μάνας;

· Είναι αλήθεια πως είχαν αφαιρεθεί από το νεκρό ο εγκέφαλος και τα πνευμόνια πράγμα που θα αποδείκνυε την πραγματική αιτία θανάτου; Η εκταφή πάντως, όπως μαρτυρεί η Μάνα, απέδειξε πως το κρανίο του Πέτρουλα είχε δεχθεί ραφή από χειρουργική επέμβαση.

Η ιστορία μετά από 29 χρόνια ζητάει επιτέλους να καλύψει τα κενά της...

Ιουλιανά 1965


Bρισκόμαστε στον Ιούλιο του 1965. Περίοδος έντονων πολιτικών ζυμώσεων και αναταραχών. Περίοδος όπου η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αμφισβητείται στην άσκηση των καθηκόντων της από το νέο βασιλιά Κωνσταντίνο. Η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου αντιλαμβανόμενη τον ανακτορικό ρόλο που παίζει ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης Π. Γαρουφαλιάς, ζητά την αντικατάστασή του, αλλά παρεμποδίζεται από τον Κωνσταντίνο, που δεν υπογράφει το αντίστοιχο Βασιλικό Διάταγμα. Πρωθυπουργός και Βασιλιάς ανταλλάσσουν πέντε επιστολές, όπου, τελικά διαπιστώνεται, ότι η κυβέρνηση τελεί υπό βασιλική κηδεμονία. Ο Γ. Παπανδρέου δεν αποδέχεται τον εξευτελισμό και στις 15 Ιουλίου παραιτείται. Ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους εκδηλώνοντας την πίστη του στην νόμιμη κυβέρνηση του (την οποία είχε εκλέξει 1,5 χρόνο πριν, τον Φλεβάρη του '69 με 52,72% και 171 έδρες). Ταυτόχρονα στα ανάκτορα αναζητούνται βουλευτές από την Ένωση Κέντρου για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Είναι οι λεγόμενοι αποστάτες, που θα καταφέρουν να πάρουν από τη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης, το Σεπτέμβρη, αφού έχουν ήδη προηγηθεί δύο αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης. Όλο αυτό το διάστημα της αυλικής συνταγματικής εκτροπής, ο λαός βρίσκεται κάθε νύχτα στους δρόμους, δίνοντας με δυναμισμό τη δική του μάχη υπέρ της Δημοκρατίας. Σε εκείνες τις πρώτες διαδηλώσεις και συγκεκριμένα το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1965 βρίσκει το θάνατο ο φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, Σωτήρης Πέτρουλας. Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι εκείνη την περίοδο δημιουργείται το κίνημα του "114" (ένα, ένα, τέσσερα), που αναφέρεται στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος "Η τήρησις του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων" και αντιπροσώπευε το αίσθημα του λαού για Δημοκρατία, ενάντια στις παρεμβάσεις του Παλατιού.

Η δολοφονία

Ήταν συγκεντρωμένοι στα Προπύλαια, με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανώ τους, σκεπάζοντας κατάστρωμα και πεζοδρόμια, δέκα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, ο ανθός του τόπου, η ελπίδα του αύριο.



Χιλιάδες στόματα ζητούσαν με μια φωνή "Εξω οι δούλοι της Αυλής. Κάτω οι προδότες. Δημοκρατία". Άξαφνα η λαοθάλασσα έπιασε να βαδίζει αργά, πυκνή και τρικυμισμένη για την οδό Κοραή ή ν' ανεβαίνει την Πανεπιστημίου προς την πλατεία Συντάγματος.
Ένα κορίτσι φώναξε: "Στη Σταδίου ρίχνουν αέρια, τα τέρατα!". Κι άρχισε ο πανικός. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές, μεγάλες ομάδες αστυνομικών ρίχνονταν πάνω στα πλήθη που σκορπούσαν, και τυφλά μανιασμένα κατέβαζαν πάνω στα κεφάλια τους τα κλομπ. Όποιος έπεφτε χάμω δεν εύρισκε λύπηση. Τον κλωτσούσαν, τον ποδοπατούσαν μες τους καπνούς των δακρυγόνων.

"Τούμπα δολοφόνε, Μητσοτάκη Αλ Καπόνε"
"Η Αθήνα καίεται, κατάρα στους προδότες"

Σα μακρινός απόηχος έφταναν οι κραυγές των σπουδαστών, πότε από την Ομόνοια, πότε από την Ακαδημίας, πότε από το Σύνταγμα. Είχαμε πράγματι σκοτωμένους; Γιατί αυτή η βάρβαρη επίθεση, αφού η συγκέντρωση διαλυόταν ειρηνικά; Ήταν η αντεκδίκηση της Δεξιάς στη θριαμβευτική κάθοδο του Παπανδρέου προχτές;
Τίποτε, είχαμε ξαναμπεί στον αστερισμό του παρακράτους και της τρομοκρατίας, το ίδιο που πριν δύο χρόνια δολοφόνησε τον Λαμπράκη. Πάνω από τη χαμένη άνοιξη μετεωριζόταν τώρα ο γύπας του πραξικοπήματος έτοιμος να ριχτεί και να σπαράξει τον τόπο.

"...Εκείνο το βράδυ μου τηλεφώνησε πως θα αργούσε. Ασυναίσθητα προέτρεψα τ' αδέρφια του να φάνε και να ξαπλώσουν. Όμως εκείνα τον περίμεναν. Περιμένοντάς τον, λαγοκοιμήθηκα. Ξάφνου το κουδούνι χτύπησε δαιμονισμένα. Ήταν από την χωροφυλακή. Τι να ήθελαν τέτοια ώρα Παναγιά μου; Ρωτούσαν για το Σωτήρη.
- Μέσα είναι, κοιμάται και τρέχω αλαφιασμένη προς το δωμάτιό του. Η θέα του άδειου κρεβατιού μου πάγωσε την καρδιά. Κάτι κακό συμβαίνει.

- Μην πανικοβάλλεστε. Τον έχουν λίγο χτυπημένο σε νοσοκομείο. Να μην διανοείστε ότι θα κάνετε ρούπι από εδώ.

- Μου πήρατε το παιδί και μας κρατάτε και κρατούμενους άθλιοι.

- Πάρτε το όπως θέλετε. Από εδώ δε θα το κουνήσετε.

Σαν αγρίμι στο κλουβί, πληγωμένη από το να μην μπορώ να δω τ' αγόρι μου. Η ώρα προχώρησε. Αυτή τη φορά άνθρωποι της ΕΔΑ πέρασαν το κατώφλι του ανήσυχου σπιτιού. Έκαναν πως δε γνώριζαν, όμως το κακό το μήνυσαν στον άνδρα μου. Εγώ αγνοούσα τα πάντα.

Σε λίγο η Αστυνομία μας οδηγεί στην Ασφάλεια. Τέτοια εντολή είχαν. Τίποτα παραπάνω. Μα πως να ησυχάσω στο τζιπ; Να σου στερούν το ακριβοπαίδι σου, να μην ξέρεις που βρίσκεται το σπλάχνο σου, πως να είναι, χτυπημένος, μονάχος;

- Που μας πάτε επιτέλους; Δεν φτάνει που μας πήρατε το παιδί, μας θέλετε και κρατούμενους;
Στο τμήμα, μας φέρανε γλυκό. Ακούς γλυκό κανταΐφι στις 04:00 τα μεσάνυχτα. Εγώ δε θέλω γλυκό, τους λέω, τρίψτε το στα μούτρα σας, εγώ θέλω το γιο μου. Αρπάζω όποιον βρίσκω μπροστά μου και λέω: βρε παλιόσκυλα, σκοτώνετε τα παιδιά του λαού με πενταροδεκάρες. Μάνα δε σας γέννησε κι εσάς, μάνα δεν κλαίει για σας;

Την ίδια ώρα στο γραφείο του Καραμπέτσου (αρχηγός Αστυνομίας) πιέζουν τον άντρα μου να υπογράψει ότι ήταν ατύχημα.

Και υπογράφει...

Φόνος εκ προ μελέτης

-Είμαστε πρόθυμοι να διαθέσουμε τα έξοδα της κηδείας.
Παιδί μου, λεβέντη μου, αηδόνι και λιοντάρι.
Κακούργοι, καταραμένοι να' στε.."

- Σκότωσαν το Σωτήρη.

-Τον πήγαν στο Νεκροτομείο. Οι μπάτσοι έχουν ζώσει την περιοχή και δεν αφήνουν κανένα να πλησιάσει.
"...Κάποιος, ευλογημένος να' ναι, κρυφά μου μηνύει να τρέξουμε στην Κοκκινιά. Σκοπεύουν να τον θάψουν μόλις βγει ο ήλιος. Τρέχουμε. Ένα μικρό γεροντάκι, παπάς, μας πλησιάζει. Μας δείχνει τον τάφο που πριν λίγο επιχείρησαν να θάψουν το Σωτήρη μου.

- Χριστιανική κηδεία στις 01:00 τα μεσάνυχτα. Δεν έχετε επιτέλους ούτε ιερό ούτε όσιο; Πριν βγει ο ήλιος μου ζητάτε λειτουργία; Ούτε οι Γερμανοί δεν το αποτόλμησαν. Αντίχριστοι. Είχε αντιδράσει καθοριστικά ο παπάς..."

- Το πτώμα του Σωτήρη εξαφανίστηκε από το Νεκροτομείο. Απαγωγή νεκρού, για φαντάσου !

Ο Μίκης όμως μαζί με Μπριλλάκη, Νεφελούδη, Ηλιόπουλο, κινούνται δραστήρια για να σταματήσουν την ταφή και να γίνει νεκροψία με την παρουσία γιατρών της οικογένειας. Διότι λένε υπάρχουν πληροφορίες πως ο Σωτήρης στραγγαλίστηκε. Όλοι στο Νεκροταφείο της Κοκκινιάς.

"...Καψάσκης προς Τούμπα: Κύριε υπουργέ, παραιτούμαι, είμαι εγκλωβισμένος από δικηγόρους. Ο Ηλιόπουλος παίρνει βίαια το ακουστικό.

- Θέλουμε το νεκρό μας στο σπίτι.

- Και που θα τον θάψετε;

- Στον κήπο μου δολοφόνοι, αρκεί να μας τον δώσετε. Να τον χαρώ για τελευταία φορά. Έστω και σιωπηλό.

- Τ' ακούς Τούμπα; λέει η Μάνα. Φοβάστε το Σωτήρη μου ακόμα και νεκρό;

- Πάρτε τον λοιπόν αλλά να ξέρετε κ. Ηλιόπουλε ότι αναλαμβάνετε ευθύνες για οτιδήποτε κι αν συμβεί. (απόκριση Τούμπα)

- Εγώ δεν υπογράφω συναλλαγματικές. Ο λαός κλαίει το νεκρό του. Εσείς να προσέχετε πως πορεύεστε..."
Μέσα από τις πικροδάφνες μια καθαρή φωνή, γεμάτη οργή και σπαραγμό, έπιασε το μοιρολόι.

Αχ και δεν τους έδωνες μιλιά,
τι δεν εμπόρας καψερό,
είχες τη σφαίρα στο λαιμό,
κι αδέρφι, ω αδέρφι, αδέρφι.

Ο Σωτήρης ζει. Κάτω οι δολοφόνοι. Ένα ένα τέσσερα.

Λίγο πριν από τις δύο το πτώμα του Πέτρουλα μπήκε στο Νεκροτομείο. Στο μεταξύ είχαν φτάσει κι οι δικοί του. Όταν η μάνα του αντίκρισε τους αστυνομικούς ξέσπασε σε λυγμούς. Καθάρματα. Τι σας έκανε το παιδί μου και το σκοτώσατε;

Πέστε μου, δολοφόνοι. Γιατί σκοτώσατε το Σωτήρη μου;

Ψηφίσματα, διαμαρτυρίες, τηλεγραφήματα. Η Ελλάδα σειέται απ' άκρη σ' άκρη. Οι επαρχίες δεν πάνε πίσω από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Δημοτικά Συμβούλια, οργανώσεις, σύλλογοι, συνδικάτα, ενώσεις, οι πάντες.
Η γενική επιφυλακή της Αστυνομίας συνεχίζεται. Πότε θα γίνει η κηδεία κι από που.

Η σκιά του καπνοκοπτήριου πλάκωνε το χαροκαμένο σπίτι, σου καταπλάκωνε και την ψυχή. Το άχαρο κτίριο, με τα σπασμένα τζαμοπαράθυρα θα μπορούσε να είναι το σύμβολο της εγκατάλειψης και της μιζέριας αυτής της φτωχογειτονιάς.

Είχαν τοποθετήσει χάμω το λείψανο μέσα σε φέρετρο με κρυστάλλινες πλευρές ένα ξανθό παλικάρι ψηλό, ένα μέτρο και ογδόντα, είκοσι τριών χρονών λεβέντης πάνω στην καλύτερη ώρα του. Από πάνω του, ορθοί με σφιγμένα δόντια, ο πατέρας, ο αδερφός και δυο άλλοι συγγενείς ή χωριανοί.



Ο χώρος γύρω από το σπίτι γέμιζε νεολαίους, που είχαν πει το τελευταίο χαίρε, μα δεν έφευγαν. Περίμεναν εκεί, και όλη τους η στάση έδειχνε πως θα έδιναν μάχη και θα γινόταν σκοτωμός, αν η αστυνομία επιχειρούσε κι άλλη απαγωγή.

Μέσα στο πλήθος μπορούσες να διακρίνεις πολλούς μυστικούς με πολιτικά. Τους αναγνώριζες από το ύφος, το άγαρμπο κόψιμο της φορεσιάς και πιο πολύ από τα μαύρα μυτερά σκαρπίνια τους.

Κάποιος έριξε την ιδέα να καθίσουμε χάμω σταυροπόδι. Σε λίγο δεν έβλεπες ως ψηλά τον ανήφορο παρά μόνο τους μυστικούς όρθιους. Ήταν κωμικοί στην αμηχανία τους, κοιτάζονταν, πολλοί κάθισαν κι άλλοι έκαναν πως φεύγουν πίσω από το καπνοκοπτήριο.

Κάποιος έπιασε να τραγουδάει από τον Επιτάφιο. Είχε ζεστή σωστά βαλμένη φωνή.

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες,
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη, γιε, που
αγάπαγες...

Τριακόσια στόματα πήραν χαμηλόφωνα το σκοπό, που υψώθηκε πάνω από τα κεφάλια μας και πέρα από τη φτωχογειτονιά. Τα νιάτα θρηνούσαν τον λεβέντη τους και τη χαμένη άνοιξη, με λόγια που σε σφάζανε.

...και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης.

Η Ματθίλδη έβαλε το χέρι της μέσα στη φούχτα μου. Σουρούπωνε. Ο αέρας μύριζε δυνατά γαρίφαλα και νάρκισσους. Κοίταξα γύρω μου κι είδα πολλά ζευγάρια να κάνουν τη χειρονομία της Ματθίλδης.

Άνοιξη, άνοιξη της νιότης και του κόσμου, μαχαιρωμένη άνοιξη, ως πότε πιά;

Το πλήθος συνέχιζε να φτάνει, καθένας έβρισκε λίγο χώρο και καθόταν αθόρυβα. Ο κύκλος απλωνόταν. Όταν είπαν το στίχο:

και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας

ακούστηκε ένας πλατύς αναστεναγμός κι έγινε σιωπή.

Κι ο κόσμος να έρχεται, να μη σταματάει. Χιλιάδες φωνές είχαν πάρει τον Επιτάφιο και χαμηλά - χαμηλά τον τραγουδούσαν. Άκουες λυγμούς κοριτσιών, έβλεπες γέρους να κλαίνε μέσα στο μαντήλι τους.
Σα να πέρασε τις χιλιάδες που ξαγρυπνούσαν ένα κύμα καινούριου σφρίγους. Τα κορμιά στυλώνονταν: "Νικήσαμε!". "Σιγά, σεβαστείτε το νεκρό!". "Ο Σωτήρης νίκησε, ο Σωτήρης ζει!".

Η Μαλτθίδη μου πίεζε την παλάμη πάνω στην καρδιά της: "Μπράβο του! Κι αυτή τη μάχη την κέρδισε, ακόμη και νεκρός!".

Κι όταν μπήκε για καλά το πρωινό κι ο ήλιος έπιασε να καίει, ο Σωτήρης ετοιμάστηκε για την τελευταία του κατοικία.

Εικοσιπέντε χιλιάδες συγκεντρωμένοι από νωρίς στον Κολωνό, ξέσπασαν σε ένα πανδαιμόνιο από ζητωκραυγές, χειροκροτήματα, ιαχές και κατάρες, όταν φάνηκε στο κατώφλι το λείψανο.

- Ο Σωτήρης ζει !

Ένα δάσος από χέρια πασχίζει ν' αγγίξει για τελευταία φορά το φέρετρο.

Επιτέλους σχηματίζεται η πομπή.

Προπορεύεται η σημαία του 114, το Κεντρικό Συμβούλιο των Λαμπράκηδων με το Μίκη Θεοδωράκη επικεφαλής, αντιπροσωπείες της νεολαίας, πολιτικοί. Πίσω από το νεκρό οι συγγενείς του κι ύστερα η Αθήνα ολόκληρη.

Σωτήρη Πέτρουλα αηδόνι και
λιοντάρι, βουνό και ξαστεριά.
Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης,
σε πήρε η Λευτεριά.

Η πομπή περνάει από την οδό Λένορμαν, από την πλατεία Μεταξουργείου, τη λεωφόρο Αχιλλέως, την Αγίου Κωνσταντίνου:

Σωτήρη Πέτρουλα
οδήγα το Λαό σου,
οδήγα μας μπροστά.

Η τελευταία διαδήλωση του Σωτήρη:

Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.

Κι όταν είδα τον πατέρα του ήρωα, που τον είχαν σηκώσει στα χέρια οι φίλοι του παιδιού του, τον άκουσα να λέει:

"Αδέρφια του παιδιού μου... Ο Σωτήρης ζει... Αγωνισθείτε για το ξερίζωμα του φασισμού... Ο Σωτήρης μου γι' αυτό θυσιάστηκε... Δεν θέλω να κλαίτε... Εμπρός στον αγώνα για τη Δημοκρατία..."



Κι έτσι με συνεπήρε και μένα το παραλήρημα του κόσμου και πίστεψα μαζί με τον πατέρα του, και πίστεψα μαζί με τον κόσμο, πως ο Σωτήρης δεν πέθανε.

Κι όταν στην οδό Σταδίου, στο σημείο, που όπως θα πει σε λίγο ο Μίκης, οι εχθροί επισήμαναν, απομόνωσαν και σκότωσαν το γελαστό παιδί, τα πλήθη αυθόρμητα παραμέριζαν, αφήνοντας στην άσφαλτο και το πεζοδρόμιο ένα κενό...Τι κενό; Ένα λοφίσκο από κόκκινα γαρίφαλα και τριαντάφυλλα, που ψήλωνε από στιγμή σε στιγμή:

... τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.

Κι αντηλαλήσαν τα συνθήματα:

- Ενότητα.
- Ο στρατός με τον λαό.

ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΑΦΝΗ. ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

"Και γιατί όχι; Κι αν χάθηκε μια άνοιξη, στο χέρι τους είναι να την ξαναφέρουν ακόμη πιο μεγάλη και λαμπρή.
Ο Σωτήρης ζει. Ο παλμός της ζωής του μετατράπηκε σε ενέργεια, γίνηκε κινητήρια δύναμη, που εμψυχώνει κι ενθουσιάζει κι εμπνέει και οδηγεί.

Ευλογημένοι όσοι στα μαρμαρένια αλώνια νικούν το Χάρο, όπως ο Σωτήρης Πέτρουλας."

(Τα πλάγια γράμματα είναι μαρτυρίες της ίδιας της μητέρας του.) Τα όσα διαβάσατε ήταν μια πρώτη προσέγγιση στην ιστορία, το έργο και τη θυσία του Σωτήρη Πέτρουλα. Πηγές μας ήταν οι δικοί του άνθρωποι η Μάνα του Σωτήρη και ο αδερφός του Παναγιώτης, συνδικαλιστές της ΑΣΟΕΕ την περίοδο 1974-75 το βιβλίο η "Χαμένη Άνοιξη" του Στρατή Τσίρκα, απ' όπου και τα αποσπάσματα στις σελίδες 4 - 6, η εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" της Πέμπτης 15 Ιουλίου 1993 και τέλος φωτογραφίες πάρθηκαν και από το βιβλίο "Ιουλιανά 1965, 100 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα" του Φ. Λάδη.

Εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να γνωστοποιήσουμε ότι η σημερινή μας έκδοση ήταν μόνο η αρχή. Η αρχή μιας ευθύνης, ενός χρέους που νιώθουμε και που με τίποτα δεν μπορούμε να προσπεράσουμε. Πολύ σύντομα λοιπόν να είστε σίγουροι ότι θα επανέλθουμε.

Σαν τον αητό φτερούγαγε
στη στράτα
τον καμαρών' η γειτονιά
στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.
Στα μάτια του ένα σύννεφο
μες στη καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
και ο χάρος εροβόλαγε.
Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο χάροντας καβάλα
και κείνος χαμογέλαγε.
Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζ' η γειτονιά και
ανανταριάζει;
Γιατί βουβαίνονται βουνά και κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.

Προτάσεις μνήμης



Το αφιέρωμα μας αυτό, ελπίζουμε να γίνει αιτία να θυμηθούμε πολλά. Από αυτά που μας ενώνουν και μας τιμούν. Να θυμηθούμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Τον Σωτήρη Πέτρουλα.

Γιατί είμαστε αντίθετοι στη λήθη, στην αδιαφορία και στον ατομικό απομονωτισμό της εποχής μας.

Γιατί θέλουμε να φέρουμε στην επιφάνεια γεγονότα και καταστάσεις "επιμελώς ξεχασμένες" που σημάδεψαν την Ελληνική κοινωνία και τον εκπαιδευτικό χώρο, κινητοποιώντας τεράστιες λαϊκές δυνάμεις ενάντια στην καταπίεση και στον αυταρχισμό. Ενάντια στην ασυδοσία του αστυνομικού κράτους και των παραοργανώσεων που έκαναν θραύση τρομοκρατώντας και εκβιάζοντας τους φοιτητές.

Ολοκληρώνοντας την παρέμβαση μας αυτή καταθέτουμε τις σκέψεις μας, πιστεύοντας ότι είναι καιρός να ταρακουνήσουμε τα θολά και στάσιμα νερά της σημερινής πραγματικότητας.
Συγκεκριμένα ΔΙΕΚΔΙΚΟΎΜΕ:

· Να ενεργοποιηθεί επιτέλους ο Σύλλογος Φοιτητών και να ασχοληθεί με τα καθημερινά προβλήματα των φοιτητών καθώς και με τα γενικότερα αιτήματα της Ελληνικής εκπαίδευσης, όπως ο Πέτρουλας τα οραματίστηκε.

· Να καθιερώσει ο Σύλλογος Φοιτητών Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών σε συμφωνία με τις Πρυτανικές Αρχές ημέρα μνήμης και εκδηλώσεων. Μια συγκεκριμένη ημερομηνία όπου κάθε χρόνο θα θυμόμαστε ορισμένοι και θα πρωτομαθαίνουμε οι υπόλοιποι την προσφορά και την συνεισφορά του Σωτήρη στην ιστορία. Για να μας φωτίζει το μεγάλο του παράδειγμα στους μικρούς καθημερινούς μας αγώνες.

· Να δοθεί μία αίθουσα που θα εφοδιαστεί με αρχειακό υλικό επί της προσωπικότητας του, της δράσης του της εποχής του.

· Να δοθεί σε ένα Αμφιθέατρο το όνομά του.

· Τέλος να στηθεί η προτομή του σε κάποιο χώρο του Πανεπιστημίου μας.

Και αυτά προφανώς ως ελάχιστο δείγμα γραφής από την πλευρά μας ότι έχουμε δικαίωμα στη μνήμη και συνάμα υποχρέωση.

Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη μας ζωή
τ' όνειρο σου ανασταίνω
και το κάθε σου γιατί.

Η σφραγίδα του συλλόγου φοιτητών ΑΣΟΕΕ



Η διπλανή σφραγίδα είναι αυτή που για 27 ολόκληρα χρόνια, χρησιμοποιεί ο Σύλλογος Φοιτητών ΑΣΟΕΕ "Σωτήρης Πέτρουλας".

Μετά από επικοινωνία που είχαμε με συνδικαλιστές της εποχής του '65 αλλά και μετά την μεταπολίτευση (π.χ. Στέλιος Παπάς, Μπαλαούρας Μάκης) μάθαμε τα εξής: μετά το θάνατο του Σωτήρη Πέτρουλα, δημιουργήθηκε από φίλους του πολιτική κίνηση με την επωνυμία του η οποία όμως με την πάροδο 2 ετών διαλύθηκε.

Στην Μεταπολίτευση και τους πρώτους μήνες του 1975 το Δ.Σ. του τότε Συλλόγου αποφάσισε να ονομάσει το Σύλλογο Φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών σε "Σωτήρη Πέτρουλα". Ταυτόχρονα αποφάσισε να ανακηρύξει τον Πέτρουλα επίτιμο μέλος του.

Το αν υπήρξαν ανάλογες κινήσεις τιμής και αναγνώρισης του Σωτήρη δε στάθηκε δυνατό να το μάθουμε.
Αυτό που επίσης μας πληροφόρησε η οικογένειά του ήταν ότι μέχρι το 1985 και κάθε χρόνο πραγματοποιούνταν πορεία στη μνήμη του από την ΑΣΟΕΕ προς το σημείο που έπεσε στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά.

http://www.politikokafeneio.com/istoria/petroulas241204.htm