Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας και το κοινωνικό ζήτημα στην Κύπρο

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στη ελληνική αριστερή εφημερίδα Πριν από συντρόφους στην Κύπρο 

http://antartescy.blogspot.com/2011/12/blog-post_19.html

3 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ.ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/12 19:30 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

6 Δεκέμβρη 2008 – 6 Δεκέμβρη 2011

Με το σταμάτημα της καρδιάς του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το βράδυ της έκτης Δεκεμβρίου του 2008, χιλιάδες άλλες στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο, χτύπησαν γρηγορότερα. Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή από τον αστυνομικό ειδικό – φρουρό Κορκονέα και τον συνεργό του Σαραλιώτη, ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων αστυνομικής βίας. Ένας κατάλογος που αποδεικνύει πως το γεγονός, καθόλου τυχαίο δεν ήταν. Η είδηση της δολοφονίας εξαπλώθηκε τότε μεμιάς. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι αλλά και μεγαλύτεροι ξεχύθηκαν στους δρόμους, απαιτώντας την καταδίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας, ενάντια στην αστυνομική βία. Πίσω από τη “βία του θεάματος” που εσκεμμένα και επανειλημμένα η πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε. παρουσίαζε, βρισκόταν η οργή της νεολαίας, που εκφράστηκε ποικιλοτρόπως εκείνες τις τρεις βδομάδες της “ταραχής”.

Μαθητές και φοιτητές, αποφάσιζαν μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις να καταλάβουν τα ιδρύματά τους, συμμετέχοντας σε πολύωρες καθημερινές κινητοποιήσεις. Η ακύρωση της προκαθορισμένης πανεργατικής απεργιακής κινητοποίησης από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν εμπόδισε χιλιάδες εργαζομένων να ενωθούν με το ποτάμι της συσσωρευμένης οργής, που απαιτούσε να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων μαζί με τους νόμους και τις διατάξεις που δολοφονούσαν καθημερινά τη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς. Η μαχητική νεολαιίστικη έκρηξη θα δώσει άλλη πνοή στους αγώνες που θα έρχονταν. Μία ολόκληρη γενιά έμαθε τι σημαίνει να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς. Και προ πάντων απέδειξε πως η περιβόητη γενιά του καναπέ ήταν ονείρωξη όσων την ήθελαν υποταγμένη.

Τρία χρόνια μετά και το όνομα του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου συνεχίζει να ξυπνά μνήμες. Τρία χρόνια μετά, και η βαναυσότητα των δυνάμεων καταστολής μεγαλώνει, με στόχο να τρομοκρατηθεί ένας ολόκληρος λαός, που δε σταματά να ζητά Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Τρία χρόνια και γενιά του Αλέξη είναι η ίδια η ελληνική κοινωνία. Η νέα χούντα των τραπεζιτών, η χούντα της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ και των Ε.Ε. - Δ.Ν.Τ. αποδεικνύει καθημερινά τη λαϊκή ρήση: “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”. Γιατί όταν ο λαός δε θέλει, δεν υπάρχουν για την αστική τάξη και πολλές επιλογές. Η αστυνομική βία και καταστολή στις κινητοποιήσεις ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Η επιβολή μίας νέας οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας επιβάλλει την επιστράτευση όλων των μέσων καταστολής, με κάθε κόστος, ακόμα και σε ανθρώπινες ψυχές. Και όλα αυτά τη στιγμή που Κορκονέας και Σαραλιώτης πέφτουν “στα μαλακά”(ήδη ο Σαραλιώτης είναι ελεύθερος)..

Τρία χρόνια δεν είναι πολλά. Η Ελλάδα, η Χιλή, η κατειλημμένη Wall Street και τα κινήματα σε χιλιάδες πόλεις του κόσμου, δεν είναι μακριά.

Κι εδώ, στη χώρα μας, το ίδιο παιχνίδι, με διαφορετική ίσως πλοκή παίζεται καθημερινά. Η βία του καπιταλιστικού συστήματος, που εκφράζεται είτε με περιστατικά ωμής αστυνομικής βίας, είτε με την ωμή βία της ανεργίας, της μείωσης του μισθού και της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, υπάρχει και εδώ. Στην ”δημοκρατική” μας Κύπρο δέκα αστυνομικοί αθωώθηκαν για τον ξυλοδαρμό 2 φοιτητών και συνεχίζουν ανενόχλητοι το θεάρεστο έργο τους, τη ίδια ώρα που εκατοντάδες μετανάστες σαπίζουν εδώ και χρόνια στις φυλακές, κρατούμενοι ακόμα και κατά παραβίαση των σχετικών νόμων, με σκοπό τη απέλαση τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του μεσαιωνικού καθεστώτος υπερεκμετάλλευσης που έχουν επιβάλει στους μετανάστες, που πλέον το ζουν και οι κύπριοι εργαζόμενοι στο πετσί τους, με τις απολύσεις, το πάγωμα και τη μείωση των μισθών, τις περικοπές στη ΑΤΑ και τις κοινωνικές παροχές. Όλα αυτά εφαρμόζονται ήδη στα μέτρα για τη δήθεν εξυγίανση της οικονομίας και εμπεριέχονται και στον προϋπολογισμό του κράτους για το 2012.

Φορτώνουν στους εργαζομένους τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, τα χρέη και τα ελλείμματα που το κεφάλαιο δημιούργησε. Τη ίδια ώρα το κράτος χαρίζει δις στις τράπεζες που συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους. Η ανεργία στην Κύπρο έχει φτάσει στο μεγαλύτερο ποσοστό, ενώ οι εργασιακές συνθήκες γίνονται ακόμα πιο απάνθρωπες(είχαμε και φέτος δεκάδες εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες).

Η φονική έκρηξη στο Μαρί ανέδειξε ακόμα μια όψη της δολοφονικής πολιτικής του συστήματος, που μπροστά στο κέρδος και τις στρατηγικές συμμαχίες με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή. Μια πολιτική που στήριξαν όλες οι δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα γι αυτό και αυτή η έκρηξη τίναξε στον αέρα κάθε αξιοπιστία των θεσμών του κράτους, της κυβέρνησης, του στρατού, της αστυνομίας, της πυροσβεστικής, της βουλής και των πολιτικών κομμάτων. Τώρα μάλιστα καλούν πάλι τον λαό να πληρώσει τα σπασμένα, ετοιμάζοντας σκληρά μέτρα όπως αυτά που προαναφέραμε, με πρόσχημα το τραγικό γεγονός. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συνεχίζουν και εντείνουν τη καταστροφική πολιτική τους, με τη στρατηγική συμμαχία με το κράτος στρατοκράτη, το Ισραήλ. Μια συμμαχία που δεν πρόκειται να φέρει κέρδη για τους λαούς, αλλά περισσότερα χρέη. Η αρπαγή και εκμετάλλευση των ΑΟΖ και του φυσικού αερίου, θα γίνει με τους όρους που επιβάλει το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Από τη άλλη, όποιος νομίζει ότι αυτές οι κινήσεις φέρνουν σταθερότητα, ειρήνη ή οδηγούν σε καλύτερη επίλυση του Κυπριακού, βαδίζει στα χνάρια των πολεμοκάπηλων που προκάλεσαν όλες τις τραγωδίες στην Κύπρο.

Τον Αλέξη λοιπόν δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε. Όπως δεν θα ξεχάσουμε τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά και τόσους άλλους νεκρούς του κινήματος. Δε θα ξεχάσουμε μέχρι να καταδικαστεί η πολιτική που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου, η πιο βάρβαρη πολιτική που προωθούν οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα, Κύπρο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολιτική που έχει εσωτερικό της στοιχείο την κρατική βία και καταστολή σε βάρος του κινήματος και των αγωνιστών του. Που στοχεύει να ξεπετάξει στον τέταρτο κόσμο της φτώχειας και της ανέχειας τους εργαζόμενους, να λεηλατήσει κατακτήσεις και δικαιώματα, να εμπορευματοποιήσει – ιδιωτικοποιήσει – ξεπουλήσει ότι υπάρχει, κινείται και αναπνέει. Δε θα ξεχάσουμε έως ότου δοθεί απάντηση από το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, που θα μπορεί να διεκδικεί μία άλλη ζωή και ένα άλλη κοινωνία, που θα μπορεί να νικά.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/12 19:30 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

http://antartescy.blogspot.com/2011/11/3-212-1930.html

Δηλώσεις από την συγκέντρωση αλληλεγγύης 3 11 2011

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΥΡΙΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΤΙΣ 13.30 ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Πρακτικά Συνέλευσης 1ης Νοέμβριου – Σκαλιά σχολείου Φανερωμένης

Αλληλεγγύη στους κρατούμενους μετανάστες απεργούς πείνας

Αρχικά έγινε ενημέρωση για τη συνέχιση της απεργίας πείνας των 52 κρατούμενων στο μπλοκ 10 που οδήγησε δυο κρατούμενους στο Γενικό Νοσοκομείο και ακόμα δυο στην ψυχιατρική μονάδα Αθαλάσσας.

Σήμερα ακόμα 15 άτομα, κρατούμενοι στα κρατητήρια του αστυνομικού σταθμού Λακαταμιας ξεκίνησαν απεργία πείνας. Έγινε ενημέρωση για την άσκηση πίεσης προς τους απεργούς για διακοπή της απεργίας ακόμα μέσω των παιδιών και συγγενών τους για στέρηση του δικαιώματος φοίτησης σε σχολεία των παιδιών.

Η συνέλευση αποφάσισε:

• Να γίνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών την Πέμπτη 3 Νοέμβριου 2011 στις 13.30.

• Να δημιουργηθεί σελίδα στο facebook και να ενημερώνεται σε πραγματικό χρόνο για όλες τις εξελίξεις εντός και εκτός κρατητηρίων.

• Να κοινοποιούνται τα δελτία τύπου σε διεθνή και περιφερειακά όργανα ανθρωπινών δικαιωμάτων, βασανισμών και μετανάστευσης,

Κύριο μέλημα της συνέλευσης είναι να γίνουν ορατοί οι μετανάστες απεργοί πείνας και να ενημερωθεί το κοινό ότι η κράτηση τους γίνεται κατά παράβαση αποφάσεων Ανωτάτου Δικαστηρίου πέραν των 6 μηνών με ταυτόχρονη άρνηση επαναπατρισμού σε ορισμένες περιπτώσεις και χωρίς την εφαρμογή εναλλακτικών προς την κράτηση προνοιών του νόμου (όπως η χρηματική εγγύηση, παρουσία σε αστυνομικό σταθμό, εθελούσιος επαναπατρισμός ή προσωρινή άδεια παραμονής).

Μετά την συνέλευση αφού πάρθηκε απόφαση για συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο εσωτερικών την Πέμπτη, πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη συγκέντρωση έξω από τον αστυνομικό σταθμό Λακατάμιας από 25 περίπου άτομα της συνέλευσης. Φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας και κατά των φυλακών αρχικά πίσω από τα κρατητήρια και στη συνέχεια μπροστά στην είσοδο του τμήματος. Στο συγκεκριμένο τμήμα βρίσκονται 15 μετανάστες απεργοί πείνας προς αλληλεγγύη στους άλλους απεργούς πείνας των κεντρικών φυλακών

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ – ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ – ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Οι αόρατοι άνθρωποι και εμείς στην κοσμάρα μας

Την απεργία πείνας στο Block 10 των κεντρικών φυλακών δεν αρνήθηκε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας Μιχάλης Κατσουνωτός

σημερινό δημοσίευμα στον Πολίτη 27/10/2011

Οκτώ μέρες προηγουμένως ένας κρατούμενος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με λεπίδα και ακόμη νοσηλεύεται στο νοσοκομείο εδώ και 8 μέρες

χωρίς να είναι γνωστές περαιτέρω λεπτομέρειες για την υγεία του

Όπως γράφτηκε και στο προηγούμενο κείμενο το κράτος δεν μπορεί να έχει υπο κράτηση σε καμιά περίπτωση ανθρώπους που κρατούνται με σκοπό την απέλαση πέραν των 6 μηνών

ΑΠΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ ΚΡΑΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 6 ΜΗΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πηγή και περισσότερα για το θέμα εδώ

http://osr55.wordpress.com/

ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ: Ζώνες εκμετάλλευσης και πολέμου

Ετσι γιατι αυτες τις μερες εχουμε μπουχτισει απο τις μαλακιες που ακουμε για το θεμα. Επιτελους να μια αναλυση απο πραγματικα αριστερη επαναστατικη σκοπια. Μπραβο συντροφοι συνεχιστε δυναμικα

http://antartescy.blogspot.com/2011/09/blog-post_25.html

Μπροσούρα ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ

http://antartescy.blogspot.com/2011/09/blog-post_21.html

Σαν σήμερα το 1926 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου.Το πρόγραμμα του

http://antartescy.blogspot.com/2011/08/1926.html

Συνταγή Μνημονίου και στην Κύπρο

http://antartescy.blogspot.com/2011/08/blog-post_11.html

Ιστορία του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στην Κύπρο

Οι πρώτοι πυρήνες και η ίδρυση του ΚΚΚ

http://antartescy.blogspot.com/2011/08/blog-post_10.html

Το ματς θανάτου ενάντια στους ναζί

http://antartescy.blogspot.com/2011/08/blog-post_09.html

ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ, ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ Ο ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

http://antartescy.blogspot.com/2011/06/296.html

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 29/6 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 18:00-ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

«Τώρα μιλάμε εμείς». Ένας μήνας έχει περάσει και η φωνή του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού συνεχίζει, μαζικά και δυναμικά να αντηχεί στις πλατείες της αγανάκτησης, της οργής και του ξεσηκωμού. Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο. Τώρα πια, φόβο δε νοιώθει ο λαός, απέναντι στις απανωτές απειλές των «από πάνω» για χρεωκοπία της χώρας αλλά η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η «αντιπολιτευόμενη» συγκυβέρνηση ΝΔ και ΛΑΟΣ που βλέπουν τα σχέδιά τους για την εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας βρίσκουν ισχυρά αναχώματα.

«Δε Χρωστάμε, Δεν Πουλάμε, Δεν Πληρώνουμε», ένα από τα συνθήματα που ακούγεται στο Σύνταγμα και τις υπόλοιπες πλατείες της χώρας. Γιατί ο ελληνικός λαός, όπως και κάθε εργαζόμενος κάθε χώρας στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, δε δημιούργησε και δεν ευθύνεται για την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού. Γιατί οι Έλληνες εργαζόμενοι πλήρωσαν ακριβά τη «χρυσή» εποχή της ανάπτυξης και της Ολυμπιάδας. Τον πλούτο που παρήγαγαν, τον καρπώθηκε η εγχώρια ελίτ, η ελληνική αστική τάξη των μεγάλων κατασκευαστικών έργων και των εφοπλιστών. Και τώρα που σημαίνει η ώρα της κρίσης, της βαθειάς πολιτικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης του κεφαλαίου, που το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης δημιούργησε, προσπαθούν να φορτώσουν το λογαριασμό στους εργαζόμενους.

«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» δηλώνουν οι αγανακτισμένοι. Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει πλέον τις πιο μαύρες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βυθίζονται στη φτώχεια, εκατομμύρια στην ανεργία, οι μισθοί δε φτάνουν ούτε για τις βασικές ανάγκες ενώ διαλύεται κάθε έννοια δημόσιας παιδείας, υγείας και ασφάλισης. Η δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις ξεπουλιούνται μισοτιμής στις τράπεζες και τους τοκογλύφους της Τρόικας, που χέρι χέρι με την πασοκική κυβέρνηση απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων, σε ένα σχέδιο που προβλέπεται να κρατήσει δεκαετίες, χωρίς να διαφαίνεται καθόλου η «σωτηρία» που επικαλούνται. Πλέον, το κράτος δανείζεται, όχι για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις αλλά για να πληρώσει τα χιλιοπληρωμένα μέσω των τόκων προηγούμενα δάνεια, χαρίζοντας συνάμα τα τελευταία δύο χρόνια πάνω από 90 δις ευρώ στις τράπεζες. Ο λαός αγωνίζεται όμως και για δημοκρατία, πραγματική και άμεση. Κόντρα στην κοινοβουλευτική δικτατορία και τα απανωτά μέτρα που ψηφίζει ερήμην του λαού, κόντρα στα ψέματα και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, κόντρα στην ωμή βία των δυνάμεων καταστολής.

Αλληλεγγύη: Ιδέα, λέξεις αλλά και πράξεις. Σήμερα, βρισκόμαστε στο πλάι του ελληνικού λαού και όχι στο πλάι των Ελλήνων γενικά. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες (πχ Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης), το πολιτικό τους προσωπικό (Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης και τα κόμματα εξουσίας), χέρι χέρι με τους βαρόνους των ΜΜΕ, είναι κι αυτοί Έλληνες. Αλλά αυτοί δημιούργησαν την κρίση. Εμείς, οι Κύπριοι εργαζόμενοι βρισκόμαστε στο πλευρό των Ελλήνων εργαζόμενων, γιατί είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Γιατί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με διαφορετικό ίσως τρόπο σε κάθε χώρα, καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα της κρίσης που ο καπιταλισμός δημιούργησε. Γιατί όπως οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι προβλέπουν, στην ίδια μοίρα με την Ελλάδα θα βρεθούν μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια το 60% όλων των κρατών, που θα αντιμετωπίσουν τη χρεωκοπία. Γιατί κανένας εργαζόμενος, κανένας λαός δεν πρέπει να κάνει άλλες θυσίες στο βωμό της κρίσης. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν! Σήμερα διεξάγεται η δεύτερη ημέρα της 48ωρης γενικής απεργίας των εργαζομένων στην Ελλάδα. Στον αγώνα τους για να πέσει η κυβέρνηση, να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο, να φύγει το μνημόνιο και η Τρόικα μαζί με όλους τους αντεργατικούς νόμους, στον αγώνα τους για μία αξιοπρεπή ζωή, φωνάζουμε, με όλη μας τη δύναμη, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

«Στην βία τους απαντάμε: το όπλο μας είναι η αλληλεγγύη μας και η ψυχή μας και τους λέμε ότι "σιμά στις μπαλωθιές τους υπάρχει και ο λυράρης».

«δε φεύγουμε αν δε φύγουν κυβέρνηση – τρόικα – χρέος».

«Ή εμείς ή αυτοί»!

(αποσπάσματα από ψηφίσματα της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος)

Ο Terry Eagleton του The Chronicle εγκωμιάζει...το Μαρξ

http://antartescy.blogspot.com/2011/06/terry-eagleton-chronicle.html

O Terry Eagleton του The Chronicle εγκωμιάζει...το Μαρξ - σε ένα άρθρο που αξίζει 100% να διαβάσετε, άσχετα ιδεολογίας, έστω και απευθύνεται κυρίως στο αμερικάνικο κοινό (με ότι αυτό συνεπάγεται για ένα κείμενο που αναφέρεται στην κοσμοθεωρία του Μαρξ - άντε να εξηγήσεις στο "μέσο Αμερικανό" τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά που όντως έλεγε ο Μαρξ, και σε αυτά που νομίζει ότι έλεγε ο Μαρξ). Δεν είναι πάντως τυχαίο που στις ΗΠΑ το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε αρκετά, προκαλώντας σημαντική "αίσθηση".

Εγκώμιο στον Μαρξ

Του Terry Eagleton

Το να εγκωμιάζεις τον Καρλ Μαρξ μπορεί να φαίνεται διεστραμμένο όπως το να πεις μια καλή κουβέντα για τον στραγγαλιστή της Βοστώνης. Δεν ήταν οι ιδέες του Μαρξ υπεύθυνες για τον δεσποτισμό, τη μαζική δολοφονία, τα στρατόπεδα εργασίας, την οικονομική καταστροφή, και την απώλεια της ελευθερίας για εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες;

Η αλήθεια είναι ότι ο Μαρξ δεν ήταν υπεύθυνος για την τερατώδη καταπίεση του κομμουνιστικού κόσμου περισσότερο από ότι ο Χριστός για την Ιερά Εξέταση. Ο Μαρξ απαξίωνε την ιδέα ότι ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να ριζώσει στις απελπιστικά φτωχές, καθυστερημένες κοινωνίες, όπως ήταν η Ρωσία και η Κίνα. Αν αυτό γινόταν, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν απλά αυτό που ονόμασε "γενικευμένη έλλειψη", με το οποίο σήμαινε ότι όλοι θα στερούνταν, και όχι μόνο οι φτωχοί. Θα σήμαινε αντί γενικευμένη ευημερία, φτώχεια για όλους. Ο μαρξισμός είναι μια θεωρία για το πώς οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους τεράστιους πόρους τους για την επίτευξη δικαιοσύνης και ευημερίας για τους λαούς τους. Δεν είναι ένα πρόγραμμα με το οποίο οι λαοί θα στερούνται τους υλικούς πόρους, την άνθηση της πολιτικής κουλτούρας, την δημοκρατική κληρονομιά, τα αγαθά της εξέλιξης της τεχνολογίας, την παράδοση του φιλελεύθερου διαφωτισμού, καθώς και ενός εξειδικευμένου και εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού που θα ωθεί την κοινωνία προς την σύγχρονη εποχή και και πέρα από αυτήν.

Ο Μαρξ θα ήθελε να δει σίγουρα τη δικαιοσύνη και την ευημερία να θριαμβεύουν ακόμα και σε αυτά τα εγκαταλειμμένα από τον Θεό μέρη. Έγραψε οργισμένα και εύγλωττα για αρκετές από τις καταπιεσμένες αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας, και όχι μόνο για την Ιρλανδία και την Ινδία. Και το πολιτικό κίνημα που το έργο του έθεσε σε κίνηση έχει κάνει περισσότερα για να βοηθήσει τις μικρές χώρες να ξεφορτωθούν τους ιμπεριαλιστές αφέντες τους, από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό ρεύμα. Ωστόσο ο Μαρξ δεν ήταν αρκετά αφελής να φαντάζεται ότι ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να κτιστεί σε αυτές τις χώρες χωρίς την βοήθεια των πιο προηγμένων εθνών. Και αυτό σημαίνει ότι ο απλός λαός των ανεπτυγμένων χωρών πρέπει να αποσπάσει τα μέσα παραγωγής από τους κατόχους τους και να τα τοποθετήσει στην υπηρεσία των εξαθλιωμένων όλης της γης. Αν αυτό είχε συμβεί στην Ιρλανδία τον 19ο αιώνα, δεν θα υπήρξε η πείνα που έστειλε ένα εκατομμύριο άνδρες και γυναίκες στους τάφους τους και άλλα δύο ή τρία εκατομμύρια πρόσφυγες στις πιο μακρινές γωνίες της γης.

Υπάρχει μια αίσθηση ότι το σύνολο των γραπτών του Μαρξ, βράζει με αρκετές ενοχλητικές ερωτήσεις: Γιατί η καπιταλιστική Δύση ενώ έχει συσσωρεύσει περισσότερους πόρους από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, φαίνεται να αδυνατεί να ξεπεράσει τη φτώχεια, την πείνα, την εκμετάλλευση και την ανισότητα; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί με τους οποίους παράγεται ευημερία για μια μειοψηφία, και κακουχίες και εξευτελισμοί για τους πολλούς; Γιατί τα ιδιωτικά πλούτη πάνε χέρι-χέρι με την αθλιότητα των πολλών; Είναι, όπως υποστηρίζουν οι καλοπροαίρετοι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές, ότι απλά δεν έχουμε ασχοληθεί με την βελτίωση των συνθηκών στις εστίες της φτώχειας, αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να πράξουμε με το πλήρωμα του χρόνου; Ή εντελώς αντίθετα, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι στη φύση του ίδιου του καπιταλισμού που παράγει στερήσεις και ανισότητα;

Ο Μαρξ ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που μίλησε με αυτούς τους όρους. Αυτός ο γόνος μεταναστών Εβραίων, ένας άνθρωπος που όσο κανείς άλλος τόσο φτωχός, δεν έγραψε τόσα πολλά για τον πλούτο, μας κληροδότησε μια γλώσσα με την οποία το σύστημα στο οποίο ζούμε μπορεί να περιγραφεί στο σύνολο του. Οι αντιφάσεις του αναλύθηκαν, οι εσωτερικές του δυναμικές απογυμνώθηκαν, οι ιστορικές του προελεύσεις εξετάστηκαν, και η πιθανότητα της διάλυσή του προαναγγέλθηκε. Όλα αυτά βέβαια δεν συνιστούν ούτε για μια στιγμή ότι ο Μαρξ θεωρούσε τον καπιταλισμό ως απλά ένα κακό πράγμα, όπως το να θαυμάζεις την Sarah Palin ή να φυσάς τον καπνό στα πρόσωπα των παιδιών. Αντίθετα, η στάση του ήταν επαινετική για την τάξη που δημιούργησε τον καπιταλισμό, και είναι γεγονός ότι τόσο οι επικριτές του όσο και οι μαθητές του βολικά το απέκρυψαν. Δεν υπάρχει άλλο κοινωνικό σύστημα στην ιστορία, έγραψε, που να είχε αποδειχτεί τόσο επαναστατικό. Μέσα σε λίγους αιώνες, η αστική τάξη είχε διαγράψει από το πρόσωπο της γης, σχεδόν κάθε ίχνος από τους φεουδάρχες εχθρούς της. Συσσώρευσε σε αυτό διάστημα υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς, εφηύρε την έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων, απελευθέρωσε τους σκλάβους, ανέτρεψε βασιλιάδες, αποσυναρμολόγησε αυτοκρατορίες, πολέμησε και πέθανε για την ανθρώπινη ελευθερία, και έθεσε τη βάση για ένα πραγματικά παγκόσμιο πολιτισμό. Κανένα γραπτό δεν έχει τόσα κομπλιμέντα για αυτό το ιστορικό επίτευγμα, όσο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ούτε καν η Wall Street Journal.

Αυτό, όμως, ήταν μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν την σύγχρονη ιστορία ως μια συναρπαστική ιστορία προόδου, και αυτών που την βλέπουν ως ένα μεγάλο εφιάλτη. Ο Μαρξ, με τη συνήθη «διαστροφή» του, τα έβλεπε και τα δύο. Κάθε πρόοδος στον πολιτισμό έφερνε μαζί της νέες δυνατότητες για περισσότερη βαρβαρότητα. Τα μεγάλα συνθήματα της επαναστατικής αστικής τάξης «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», αποτελούν επίσης και της λέξεις κλειδιά του Μαρξ. Είπε απλά για πιο λόγο αυτές οι ιδέες δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστούν στην πράξη [στον καπιταλισμό] χωρίς την βία, την φτώχεια και την εκμετάλλευση. Ο καπιταλισμός είχε αναπτύξει τις ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατότητές πέρα από κάθε προηγούμενο μέτρο. Ωστόσο, δεν είχε χρησιμοποιήσει αυτές τις δυνατότητες για να βγάλει τους άνδρες και τις γυναίκες από τον άκαρπο μόχθο. Αντιθέτως, τους ανάγκασε να εργάζονται σκληρότερα από ποτέ. Οι πλουσιότεροι πολιτισμοί της ανθρωπότητας ίδρωσαν εξίσου σκληρά τους ανθρώπους, όπως ίδρωνε και η κυρίαρχη φύση τους νεολιθικούς προγόνους τους.

Ο Μαρξ θεώρησε ότι αυτό, δεν οφείλεται στην φυσική έλλειψη. Οφείλεται αντίθετα στον εκ φύσεως αντιφατικό τρόπο με τον οποίο το καπιταλιστικό σύστημα δημιουργεί τον μυθικό πλούτο του. Ισότητα για ορισμένους σημαίνει ανισότητα των υπολοίπων, και η ελευθερία για κάποιους, σημαίνει καταπίεση και δυστυχία για τους πολλούς. Η ακόρεστη επιδίωξη του συστήματος για εξουσία και κέρδη μετέτρεψε τα ξένα έθνη σε σκλαβωμένες αποικίες, και τα ανθρώπινα όντα σε έρμαια οικονομικών δυνάμεων πέρα από τον έλεγχό τους. Φόρτωσε τον πλανήτη με ρύπανση και μαζική λιμοκτονία και τον σημάδεψε με άθλιους πολέμους. Μερικοί κριτικοί του Μαρξ επισημαίνουν με την απαραίτητη οργή, τις μαζικές δολοφονίες στην κομμουνιστική Ρωσία και την Κίνα. Οι ίδιοι ξεχνούν συνήθως να αναφερθούν με την ίδια αγανάκτηση για τις γενοκτονίες και τα εγκλήματα του καπιταλισμού: τους λιμούς του τέλους του 19ου αιώνα, στην Ασία και την Αφρική στην οποία ανυπολόγιστα εκατομμύρια χάθηκαν. Το μακελειό του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο τα ιμπεριαλιστικά έθνη έσφαζαν ο ένας την εργατική τάξη του άλλου, στην αγώνα τους για τον έλεγχο των παγκόσμιων πόρων. Και τη φρίκη του φασισμού, ένα καθεστώς στο οποίο ο καπιταλισμός έχει την τάση να καταφεύγει όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Χωρίς την αυτοθυσία της Σοβιετικής Ένωσης, μεταξύ των άλλων εθνών, το ναζιστικό καθεστώς μπορεί να βρισκόταν στη θέση του ακόμα και σήμερα.

Οι Μαρξιστές προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του φασισμού, ενώ οι πολιτικοί του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου αναρωτιόνταν φωναχτά αν ο Χίτλερ ήταν πράγματι ένας τέτοιος δυσάρεστος τύπος όπως εμφανιζόταν. Τα σύγχρονα καπιταλιστικά έθνη είναι ως επί το πλείστον ο καρπός μιας ιστορίας γενοκτονίας, βίας και εξόντωσης εξίσου απεχθή όπως τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Ο καπιταλισμός επίσης, οικοδομήθηκε με αίμα και δάκρυα, και ο Μαρξ υπήρξε μάρτυρας σε αυτό. Είναι ακριβώς επειδή το σύστημα λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε το γεγονός αυτό.

Η επιλεκτική πολιτική μνήμη παίρνει κάποιες περίεργες μορφές. Πάρτε, για παράδειγμα την 11η Σεπτεμβρίου. Εννοώ την πρώτη 11η Σεπτεμβρίου, όχι την δεύτερη. Αναφέρομαι στην 11/9 που έλαβε χώρα 30 χρόνια πριν από την πτώση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν να ανατρέπει βίαια η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε της Χιλής [11/9/1973], και να εγκατασταθεί στη θέση του μια απεχθή δικτάτορα, η οποία δολοφόνησε πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσους πέθαναν εκείνη την φοβερή ημέρα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον. Πόσοι Αμερικανοί το γνωρίζουν αυτό; Πόσες φορές έχει αναφερθεί στο Fox News?

Ο Μαρξ δεν ήταν κάποιος ουτοπιστής ονειροπόλος. Αντίθετα, άρχισε την πολιτική του δράση με μια άγρια αντιδικία με την ονειροπόλους ουτοπιστές [ουτοπικούς σοσιαλιστές] που τον περιστοίχιζαν. Είχε περίπου το ίδιο ενδιαφέρον για μια τέλεια ανθρώπινη κοινωνία όπως θα είχε και κάποιος χαρακτήρας του Κλιντ Ίστγουντ, και ο ίδιος ποτέ δεν μίλησε με τέτοιους παράλογους όρους. Δεν πίστευε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες θα μπορούσε να ξεπεράσουν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην αγιότητα. Αντίθετα, πίστευε ότι ήταν απλώς εφικτό, ο κόσμος να γίνει ένα πολύ καλύτερο μέρος. Υπό αυτή την έννοια ήταν ρεαλιστής, και όχι ιδεαλιστής. Αυτοί που έχουν τα κεφάλια τους χωμένα στην άμμο, οι στρουθοκάμηλοι της ηθικής αυτού του κόσμου-είναι αυτοί που αμφισβητούν ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ριζική αλλαγή. Συμπεριφέρονται σαν να νομίζουν ότι οι φθοριούχες οδοντόκρεμες θα εμφανιστούν γύρω στο έτος 4000. Το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας διαψεύδει αυτή την άποψη.

Οι ριζική αλλαγές, να είστε σίγουροι, δεν είναι απαραίτητο ότι θα να είναι προς το καλύτερο. Ίσως, ο μόνος σοσιαλισμός που θα γίνουμε ποτέ μάρτυρες, να είναι αυτός που θα αναγκαστούν να υιοθετήσουν τα ερείπια της ανθρωπότητας, ύστερα από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα ή μια οικολογική καταστροφή. Ο Μαρξ μιλάει σκυθρωπά ακόμη και για την πιθανή «αμοιβαία καταστροφή όλων των μερών». Ένας άνδρας που υπήρξε μάρτυρας του τρόμου της εκβιομηχάνισης της καπιταλιστικής Αγγλίας ήταν απίθανο να είναι τόσο αφελώς ενθουσιώδης και ρομαντικός για τους συνανθρώπους του. Το μόνο που έλεγε ήταν ότι περισσεύουν αρκετοί πόροι στον πλανήτη για την επίλυση των περισσότερων υλικών μας προβλημάτων, όπως ακριβώς περίσσευαν αρκετά τρόφιμα στη Βρετανία τη δεκαετία του 1840 για να τραφεί πολλές φορές ο λιμοκτονούντας ιρλανδικός πληθυσμός. Αυτό που έχει ζωτική σημασία, είναι ο τρόπος με τον οποίο οργανώνουμε την παραγωγή μας. Είναι εμφανές, ότι ο Μαρξ δεν μας παρείχε τα σχέδια για το πώς θα πρέπει να κάνουμε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Έχει λίγα να πει για το μέλλον. Η μοναδική σίγουρη εικόνα για το μέλλον είναι η αποτυχία του παρόντος. Δεν ήταν λοιπόν ένας προφήτης με την έννοια την έννοια αυτών που διαβάζουν κρυστάλλινες σφαίρες. Υπήρξε ένας προφήτης στην αυθεντική βιβλική της έννοια, κάποιος που μας προειδοποιεί ότι αν δεν αλλάξουμε τους άδικους τρόπους μας, το μέλλον είναι πιθανό να είναι βαθιά δυσάρεστο. Ή ότι μέλλον δεν θα υπάρχει καθόλου.

Ο σοσιαλισμός, λοιπόν, δεν εξαρτάται από κάποια θαυματουργή αλλαγή στην ανθρώπινη φύση. Μερικοί από εκείνους που υπερασπιζόταν την φεουδαρχία ενάντια στις καπιταλιστική αξίες στα τέλη του Μεσαίωνα κήρυσσαν ότι ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει επειδή ήταν αντίθετος με την ανθρώπινη φύση. Ορισμένοι καπιταλιστές λένε τώρα ακριβώς το ίδιο πράγμα και για το σοσιαλισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα υπάρχει μια φυλή κάπου στη λεκάνη του Αμαζονίου που θα πιστεύει ότι η τάξη στην κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει, αν κάποιο άτομο έχει το δικαίωμα να παντρευτεί τη γυναίκα του αποθανόντος αδελφού του. Έχουμε την τάση να γενικεύουμε και να απολυτοποιούμε τους δικούς τους όρους, όρια και ορίζοντες.

...

Ο Μαρξ ήταν βαθιά ένας ηθικός στοχαστής. Μιλάει στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος της για έναν κόσμο στον οποίο «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι να είναι η προϋπόθεση της ελεύθερης ανάπτυξης όλων». Αυτό είναι ένα ιδανικό για να μας καθοδηγεί, και δεν αποτελεί κατάσταση που θα μπορούσε ποτέ να επιτύχουμε απολύτως. Αλλά η γλώσσα του είναι οπωσδήποτε σημαντική. Ως ένα καλός ρομαντικός ανθρωπιστής, ο Μαρξ πίστευε στην μοναδικότητα του ατόμου. Η ιδέα αυτή διαπερνά τα γραπτά του από άκρη σε άκρη. Είχε ένα πάθος για τις αισθητά συγκεκριμένες ιδέες και μια αποστροφή προς τις αφηρημένες, όμως μερικές φορές χρειαζόταν να σκεφτεί και έτσι. Ο αποκαλούμενος υλισμός του είναι η ίδια η ρίζα το ανθρώπου ως σώμα. Ξανά και ξανά, μιλά για τη δίκαιη κοινωνία, εκείνη κατά την οποία οι άνδρες και οι γυναίκες θα είναι σε θέση να αντιληφθούν τις δυνάμεις τους και να πραγματοποιήσουν τις δυνατότητες τους με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ο ηθικός του στόχος είναι η ευχάριστη αυτοπραγμάτωση. Σε αυτό συντάσσεται μαζί με τον μεγάλο μέντορα του τον Αριστοτέλη, ο οποίος κατανόησε ότι η ηθική είναι για το πώς θα ανθίσει η ζωή πιο πλούσια και ευχάριστα, και όχι να μπαίνουν στην πρώτη θέση (όπως η σύγχρονη εποχή [προτεσταντική ηθική] φαντάζεται με καταστροφικό τρόπο) η υποταγή στα καθήκοντα, οι νόμοι, οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες.

Πώς αυτός ο ηθικό στόχος διαφέρει από τον φιλελεύθερο ατομικισμό; Η διαφορά είναι ότι για να επιτευχθεί πραγματική προσωπική ολοκλήρωση, τα ανθρώπινα όντα για τον Μαρξ, θα πρέπει να την βρουν ο ένας διαμέσου του άλλου. Δεν είναι μόνο το να κάνει ο καθένας το δικό σε απομόνωση από τους άλλους. Αυτό δεν θα ήταν καν δυνατόν. Ο Άλλος πρέπει να γίνει το έδαφος της αυτοπραγμάτωσης του Ενός, την ίδια στιγμή που Αυτός ή Αυτή θα αποτελεί τον όρο για την αυτοπραγμάτωση του Άλλου. Στο διαπροσωπικό επίπεδο, αυτό είναι γνωστό ως αγάπη. Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό είναι γνωστό ως σοσιαλισμός. Ο σοσιαλισμός για τον Μαρξ είναι απλώς, ένα σύνολο θεσμών που θα επιτρέψει αυτή την αμοιβαιότητα να συμβεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Σκεφτείτε τη διαφορά μεταξύ μιας καπιταλιστικής επιχείρησης, στην οποία η πολλοί εργάζονται προς όφελος των λίγων, και έναν σοσιαλιστικό συνεταιρισμό, στον οποίο η δική μου συμμετοχή στο έργο αυξάνει την ευημερία όλων των άλλων, και το αντίστροφο. Αυτό δεν είναι θέμα της αυτοθυσίας μερικών άγιων. Η διαδικασία αυτή είναι ενσωματωμένη στη δομή της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ο στόχος του Μαρξ είναι ο ελεύθερος χρόνος, δεν είναι η εργασία. Ο καλύτερος λόγος για να γίνεις σοσιαλιστής, εκτός από το γίνεις ενοχλητικός σε άτομα που τυχαίνει να αντιπαθείς, είναι να απεχθάνεσαι ότι πρέπει να εργαστείς. Ο Μαρξ θεωρεί ότι ο καπιταλισμός είχε αναπτύξει τις δυνάμεις της παραγωγής σε τέτοιο σημείο στο οποίο, υπό διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να απελευθερώσουν το μεγαλύτερο μέρος των ανδρών και των γυναικών από τις πιο ταπεινωτικές μορφές εργασίας. Τι σκεφτόταν ότι θα κάνουμε όταν θα έρθει αυτή η στιγμή; Οτιδήποτε θέλουμε. Αν, όπως και ο μεγάλος ιρλανδός σοσιαλιστής Όσκαρ Ουάιλντ, επιλέξουμε απλά να βρισκόμαστε όλη μέρα με χαλαρά κόκκινα ενδύματα, πίνοντας αψέντι και διαβάζοντας ο ένας στον άλλο περίεργα αποκόμματα από τα έπη του Ομήρου, τότε ας κάνουμε αυτό. Η ουσία είναι ότι αυτό το είδος της ελεύθερης δραστηριότητας θα πρέπει να είναι στη διάθεση όλων.Δεν θα ανεχόμαστε πια μια κατάσταση στην οποία η μειοψηφία είχε ελεύθερο χρόνο, διότι η πλειοψηφία δουλεύει για αυτήν.

Αυτό που ενδιαφέρει τον Μαρξ, με άλλα λόγια, είναι αυτό που θα μπορούσε κάπως παραπλανητικά να αποκαλεστεί πνευματικό και όχι υλικό. Αν πρέπει να αλλάξουν οι υλικές συνθήκες, είναι για να λυτρωθούμε από την τυραννία των οικονομικών. Ο ίδιος είχε απίστευτα καλά μελετήσει την παγκόσμια λογοτεχνία, είχε εντρυφήσει στην τέχνη, τον πολιτισμό, και τον πολιτισμένο διάλογο, διέθετε πνεύμα, χιούμορ και κέφι, και κάποτε κυνηγήθηκε από έναν αστυνομικό για το σπάσιμο μιας λάμπας στο δρόμο κατά τη διάρκεια μιας γύρας στα μπαρ.

...

Αν ήταν επαναστάτης, ήταν επίσης και υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι αντιτίθενται στις επαναστάσεις, συνήθως σημαίνει ότι αντιτίθενται σε ορισμένες επαναστάσεις και όχι άλλες. Είναι άραγε οι αντιτιθέμενοι στην επανάσταση Αμερικανοί, εχθρικοί προς την Αμερικανική Επανάσταση, όπως είναι με την Κουβανική; Απορρίπτουν τις πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και τη Λιβύη, ή αυτές που ανέτρεψαν τις αποικιακές δυνάμεις στην Ασία και την Αφρική; Εμείς οι ίδιοι είμαστε προϊόντα επαναστατικών γεγονότων του παρελθόντος.Ορισμένες διαδικασίες μεταρρύθμισης υπήρξαν πολύ πιο αιματοβαμμένες από ορισμένες επαναστατικές πράξεις. Υπάρχουν βελούδινες επαναστάσεις, όπως και βίαιες. Η Επανάσταση των Μπολσεβίκων έγινε με εξαιρετικά μικρό κόστος σε ζωές. Η Σοβιετική Ένωση η οποία γεννήθηκε από αυτήν την επανάσταση έπεσε περίπου 70 χρόνια αργότερα, με σχεδόν καθόλου αιματοχυσία.

Μερικοί κριτικοί του Μαρξ απορρίπτουν μια κοινωνία που κυριαρχείται από το κράτος. Αλλά και ο ίδιος απέρριπτε μια τέτοια κοινωνία. Απεχθανόταν την πολιτική κατάσταση τόσο πολύ όσο και το Tea Party, αν και για λόγους μάλλον λιγότερο επαρχιώτικους. Ήταν ένας βικτοριανός πατριάρχης, όπως κάποιες φεμινίστριες μπορεί να ρωτήσουν; Να είμαστε σίγουροι. Αλλά, όπως κάποιοι (μη μαρξιστές) σύγχρονοι σχολιαστές τονίζουν, ήταν οι άνδρες από το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό στρατόπεδο οι μόνοι οποίοι, μέχρι την επανεμφάνιση του γυναικείου κινήματος, στη δεκαετία του 1960, θεωρούσαν το ζήτημα της ισότητας των γυναικών, ως ζωτικής σημασίας για τις υπόλοιπες μορφές πολιτικής απελευθέρωσης. Η λέξη «προλετάριος», σημαίνει αυτούς που στην αρχαία κοινωνία ήταν πολύ φτωχοί για να δώσουν στο κράτος οτιδήποτε άλλο από τους απογόνους τους (για στρατιωτική θητεία). «Proles» σημαίνει «απόγονος». Σήμερα, στο εργοστάσια-κάτεργα και στα μικρά αγροκτήματα του τρίτου κόσμου, ο τυπικός προλετάριος εξακολουθεί να είναι γυναίκα.

Περίπου το ίδιο ισχύει και για τα φυλετικά ζητήματα. Στη δεκαετία του 1920 και '30, ουσιαστικά τους μόνους άνδρες και γυναίκες που θα έβρισκες να κηρύσσουν την φυλετική ισότητα ήταν τους κομμουνιστές. Τα περισσότερα αντιαποικιακά κινήματα ήταν επίσης εμπνευσμένα από το μαρξισμό. Ο αντισοσιαλιστής στοχαστής Ludwig von Mises περιγράφεται τον σοσιαλισμό ως «το πιο ισχυρό κίνημα μεταρρύθμισης που η ιστορία έχει γνωρίσει ποτέ, η πρώτη ιδεολογική τάση που δεν περιορίζεται σε ένα τμήμα της ανθρωπότητας, αλλά υποστηρίζεται από ανθρώπους όλων των εθνών, των φυλών, των θρησκειών και πολιτισμών». Ο ίδιος ο Μαρξ, ο οποίος γνώριζε την ιστορία μάλλον καλύτερα, θα μπορούσε να υπενθύμιζε στον von Mises και τον Χριστιανισμό, αλλά παρόλα αυτά ο αφορισμός του von Mises παραμένει ισχυρός. Όσο για το περιβάλλον, ο Μαρξ προανήγγειλε εκπληκτικά τις σύγχρονες πράσινες πολιτικές. Η Φύση, και η ανάγκη να θεωρείται σύμμαχος και όχι ως ανταγωνιστής, ήταν μια από τους συνεχείς ανησυχίες του.

Γιατί επιστρέφει ο Μαρξ ξανά στην ημερήσια διάταξη; Η απάντηση, κατά ειρωνικό τρόπο, είναι εξαιτίας του καπιταλισμού. Κάθε φορά που ακούτε καπιταλιστές να μιλάνε για τον καπιταλισμό, να ξέρετε ότι το σύστημα είναι σε μπελάδες. Συνήθως προτιμούν ένα πιο ανώδυνο όρο, όπως «ελεύθερη επιχειρηματικότητα». Η πρόσφατη χρηματοπιστωτική καταστροφή μας ανάγκασε και πάλι να σκεφτούμε τους όρους σύμφωνα με τους οποίους ζούμε στο σύνολο τους, και ήταν ο Μαρξ, που για πρώτη φορά έθεσε αυτήν την δυνατότητα αναθεώρησης. Ήταν το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος το οποίο προέβλεπε ότι ο καπιταλισμός θα γίνει παγκόσμιος, και ότι οι ανισότητες της θα ενταθούν σε μέγιστο βαθμό. Έχει το έργο του ελαττώματα; Εκατοντάδες. Αλλά είναι πολύ δημιουργικός και πολύ γνήσιος στοχαστής ώστε να πρέπει να παραδοθεί στα χυδαία στερεότυπα των εχθρών του.

Ο Terry Eagleton είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Lancaster, στην Αγγλία, Το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, και το Πανεπιστήμιο της Notre Dame. Το τελευταίο του βιβλίο, Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο, μόλις δημοσιεύθηκε από το Yale University Press.

Απο το Δασούδι Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα Αθήνας: Παρα-νόηση αντι-εξουσίας

Απο το Δασούδι Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα Αθήνας: Παρα-νόηση αντι-εξουσίας


«Είτε λέγεται ρύθμιση του χώρου, είτε προστασία του τοπίου είτε περιβάλλον, πρόκειται πάντα για την ανακύκλωση μιας φύσης καταδικασμένης όσον αφορά την ιδιαίτερη ύπαρξη της» Jean Baudrillard


Σπάει ο χωροχρόνος αντικατοπτρίζοντας τες ίδιες Εικόνες αυτιστικά επαναλαμβανόμενα από τα ελεύθερα πάρκα της Αθήνας στο Δασούδι της Λεμεσού. Ταυτόσημες εικόνες ταυτόσημοι προβληματισμοί ταυτόσημη απελπισία. Απελπισία εγκλωβισμένη ως αβοήθητη, πιασμένη σε ιστούς νοητικά στερημένων κοινωνιών των σπισιστών, όπου η λέξη Ελευθερία φαντάζει μόνο ωσαν απομονωμένη καρικατούρα ζωγραφισμένη ακόμα τζιαι που τζείνους που υποτίθεται πως έν την απομονώνουν, τζιαι υποτίθεται πως την φέρουν, ως μόνο λάβαρο. Πρόσφατα, γίναμε θιασώτες του πόθου των Λεμεσιανών -τζιαι των μή-Λεμεσιανών- για την επιβίωση του χώρου που είναι γνωστός ως Δασούδι, ένας αγώνας για την επιβίωση του, ένας αγώνας για την μή-καταστροφή του. Ένας αγώνας μή-ολοκληρωτικός ένας αγώνας ως Εαυτόν αιμορραγικά αυτόχειρας. Στα Κάτω Πατήσια της Αθήνας ο δήμος έκοψε 45 δέντρα, με σκοπό το πάρκο να μετά-σχηματιστεί σε ένα πολυώροφο πάρκιν. Μετά έγιναν κινηματικές παρεμβάσεις τζιαι μετά εγράφτηκε το κείμενο «Μια κριτική του υποτιθέμενου οικολογικού προφίλ των ελεύθερων πάρκων της Αθήνας» που κυκλοφόρησαν σύντροφοι στην Ελλάδα. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το κείμενο τζιαι θα επανέλθω στο Δασούδι ατενίζοντας τραγελαφικά τζιαι συνάμα λλίες αναπνοές πριν το απελπισμένα, τον επαναλαμβανόμενο αυτισμό της επαναλαμβανόμενης παρα-νόησης στην εννοιολόγiση της Αντι-εξουσίας, ενός χώρου που θέλει να ορίζει τον Eαυτον του ως Ύπαρξης ελεύθερο - προοδευτικό - αντι-καπιταλιστικό - αντι-εξουσιαστικό.

«Η δολοφονία ενός ζώου για γευστικούς η άλλου εξίσου ασήμαντους λόγους είναι μια πράξη άκρως εξουσιαστική. Και εδώ τίθεται το ερώτημα λοιπόν, γιατί τα άτομα και οι συλλογικότητες που υποτίθεται πως αντιλαμβάνονται τι εστί οικολογία και διατυμπανίζουν το «οικολογικό» τους προφίλ, αδιαφορούν προκλητικά για αυτή την πραγματικότητα; Η εικόνα του υποτιθέμενου Προοδευτικού Κινηματικού Ατόμου που κάνει παρεμβάσεις οικολογικού χαρακτήρα και συγχρόνως ψήννει μπριζόλες και σουβλάκια στα ελεύθερα πάρκα και στα στέκια, είναι γελοία, υποκριτική, οπισθοδρομική και άκρως ελληνική, και δείχνει έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων στο φλέγον ζήτημα της εποχής μας που λέγεται οικολογία. Δυστυχώς είναι φανερό πως η οικολογία δεν ξεφτιλίζεται μόνο από τους επαγγελματίες και τις ΜΚΟ που την έχουν κάνει επάγγελμα, αλλά και από την πλειοψηφία του Ελευθεριακου Κινήματος. Αν πραγματικά θέλουμε να έχουμε την οικολογία και το περιβάλλον στην Ριζοσπαστική ατζέντα, πρέπει η πλειοψηφία του Ελευθεριακου Κινήματος να αναθεωρήσει τις απόψεις της για τη χορτοφαγία, οι οποίες (προφανώς κυρίως λόγο της συνηθισμένης γραφικής πρώτης άμυνας των νεκροφάγων) όχι απλώς δεν είναι ουδέτερες, αλλά είναι μάλιστα και αρνητικές». Αντισπισιστική Δράση antispe-gr

Οι αντι-αναρχικες τζιαι αντι-κομμουνιστικές αλλά βαθιά καπιταλιστικές εννοιολογήσεις που συναντώνται πολυδιακλαδωμενες υπάρχοντας εξουσιαστικά στην εκμετάλλευση των ζώων τζιαι στην αντιμετώπιση τους ως ιδιοκτησία -σε προέκταση στην αντιμετώπιση τους ως αντικείμενα- πρέπει να γίνουν απορριπτέες ακόμα τζιαι από τους ίδιους τους Αντιεξουσιαστές, τζιαι την Αριστερά, παγκόσμια. Όσον εμμένουμε πεισματικά στο να ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ την Φύση τζιαι να πετσοκοφκουμε την γη - τα ζώα- τα δέντρα, δεν μπορούμε να μιλούμε για ελευθερία. Γιατί αν ελευθερώσεις τον πλανήτη που τον καπιταλισμό, τζιαι ούλλα όσα σε καταπίεζαν, αλλά εσύ συνεχίσεις να καταπιέζεις την φύση τζιαι τα ζώα, εξουσιάζοντας τα τζιαι καταστρέφοντας τα, τούτο ΔΕΝ είναι ελευθερία. Τούτο είναι «διαιωνίζω την Εξουσία», εξακολουθώ να καταπιέζω, να εκμεταλλεύομαι να σκοτώνω κάποιον που είναι στο έλεος μου, κάποιον που έχει νευρολογικό σύστημα, συναισθήματα τζιαι συνείδηση. Που νοιώθει, πονεί, βασανίζεται. Ο τοίχος έμαθεν τα, αλλά το ανθρώπινο ζώο που θέλει να ονομάζεται τζιαι ελευθεριακο συναντά Εαυτόν εις εθελοντική τύφλωση. Από το Δασούδι της Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα της Αθήνας, συρνουμεν νερον πας τον μουσιαμμα σύντροφε / συντρόφισσα που έγραψες το κείμενο, μιλούμεν του τοίχου. Ο τοίχος έμαθεν τα, παραμένει το ανθρώπινο ζώο να εμμένει πεισματικά σε εξουσιασμούς.

Όσο ο μεταμοντέρνος Αριστερός / Αριστερή καυλώνετε τυφλωμένα με τα γραπτά του κάθε γελοίου σπισιστή όπως τον Bookchin, του οποίου ο ακραίος εξουσιαστικός σπισισμός έφερεν τον στο γελοίο συμπέρασμα πως «Εάν οι άνθρωποι εξαφανίζονταν τίποτα ενδιαφέρον δεν θα υπήρχε σε αυτό τον πλανήτη», συμπέρασμα άκρα εξουσιαστικό, διχοτομικό, τζιαι άκρα υποτιμητικό προς ΟΛΕΣ τις άλλες μορφές ύπαρξης του πλανήτη μας, πώς θα ξε-στραωθεί ο μεταμοντέρνος Αριστερός / Αριστερή με τες μαλακίες που καταπίννει θκιαβάζοντας διερωτώμαι. Τούτου του είδους οι εννοιολογησεις: η δική μας η ύπαρξη είναι ανώτερη τζιαι πιο σημαντική από άλλες μορφές ύπαρξης, στήριξαν τες θεωρίες των ρατσιστών, των παιδεραστών, των ομοφοβικων και λοιπών εξουσιαστών όπου μέσα από το εγω-ιστικό τους πρίσμα αντίληψης έρκουνται να καταστρέψουν παρά να δημιουργήσουν. Γράφει ο Steven Best στο κεφάλαιο «Συγκλίνοντες τοίχοι και εννοιολογική κλειστοφοβία» ανάμεσα σε άλλα: o Bookchin κατασκευάζει ένα στατικό, δυιστικό και και υπερβολικά απλοϊκό σχέδιο το οποίο διαιρεί αμετάκλητα τα μη ανθρώπινα και τα ανθρώπινα ζώα, με αποτέλεσμα, φυσικά, την προώθηση μιας άλλης «διαφωτισμένης» Αριστερής «ηθικής φιλοσοφίας» σχετική με τα ζώα που αποτυγχάνει να ξεπεράσει τις στενοκέφαλες απόψεις ευημερίας που εκφράζονται από κάθε εκμεταλλευτή που αμφισβητεί τα βάσανα αλλά όχι τη δολοφονία, και την «αχρείαστη» σκληρότητα αλλά όχι την εκμετάλλευση, υποβιβάζοντας τα ζώα σε προϊόντα, πόρους, και πράγματα.»

Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να παίρνουμε τα κοπελλουθκια μας να θωρούν το τσίρκο Μedrano όταν στήνει τέντα στην Λινοπετρα της Λεμεσού για να χειροκροτούμε τα ηλεκτροσόκ που γίνονται καθημερινά πάνω στα γεννητικά όργανα των ζώων στα πλαίσια της «εκπαίδευσης» τους. Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να λουννουμαστεν με τα σκατα της κάθε L’oreal που πετσοκοφκει πιθήκους τζιαι κουνέλλια. Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να τρώμε σουβλουθκια, που τα ζώα που βασανίσαμε μια ζωή σε κλουφκια τζιαι μετά πετσοκόψαμε σε σφαγεία. Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να το κάμνουμε φορώντας δερμάτινα παπούτσια. Ένας αγώνας μή-ολοκληροτικός, ως Εαυτόν αιμορραγικά αυτόχειρας. Για ποιαν οικολογία μιλούμε; Το να ανακυκλώνω πέντε πότσες τζιαι μετά να παίρνω τα κοπελλούθκια μου να χειροκροτήσουν τα ηλεκτροσόκ που γίνονται πάνω στα ζώα, εν οικολογική συνείδηση τούτο;
Για ποιαν αντι-εξουσία μιλούμε; Να πάω το μεσημέρι στο Δασούδι να εκδηλώσω την διαμαρτυρία μου ενάντια στη σφαγή των δέντρων, τζιαι το βράδυ να εκδηλώσω την συμπαράσταση μου στη σφαγή των ζώων τρώγοντας σουβλούθκια; Εν παρανοϊκό τούτο. Εν παρα-νόηση. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως νόηση ελλειμματική, αλλά το ζήτημα έν εν μόνο το ότι εν νόηση προβληματική καθώς ελλειμματική, αλλά το γεγονός ότι ταυτόχρονα στέκεται ως εθελοντική νόηση ελλειμματική, απενοχοποιημένη συνειδησιακά. Βάλτε γυάλλινους τοίχους στα σφαγεία τζιαι πάρτε τα παιδιά σας να δουν τι γίνεται μέσα, τζιαι να ακούσουν τες κραυγές. Τζιαι μετά ελάτε να μιλήσουμε τζιαι για το Δασούδι. Εν διχο-τομημένα τζιαι επιλεκτικά που πονούμεν για τη Φύση ε;

Να πάμε να κάμουμεν «το καθήκον μας» σαν ευ-συνειδητοι πολίτες, στο κάθε Δασούδι από την Λεμεσό ως την Αθήνα, στεκάμενοι δίπλα που τον κάθε καρεκλοκένταυρο πολιτικό, για τον οποίο η εννοιολογική της πολιτικής Οικολογίας εστίν να μιλά για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κρατώντας σιωπή μπροστά στα εφιαλτικά πειράματα που συμβαίνουν καθημερινά πάνω στα ζώα στο Παρασκευαїδιο Ίδρυμα της Λευκωσίας. Όχι ευχαριστώ, θα επιλέξω να μέν είμαι ευ-συνείδητος πολίτης κάτω που έτσι είδους συνιστώσες. Δέν θα σταθώ δίπλα που κανέναν καρεκλοκένταυρο. Τούτη είναι η εννοιολόγιση της πολιτικής Οικολογίας; Να μέν κόβονται τα δέντρα αλλά να κόβονται τα ζώα; Εν επιλεκτικά διχοτομημένα τζιαι διαιρεμένα που κάμνουμε την Επανάσταση α; O Steven Best έγραψε «Ας μιλήσουμε για ολική απελευθέρωση, η ας μη μιλήσουμε καθόλου». Αρκετά με την υποκριτική πολιτική Οικολογία του κάθε σπισιστή, πολιτικού ή μή. Η ιστορία κατάντησε φανερά απενοχοποιημένο περιπαίξιμο ποιον χωρίς καμιά ντροπή.

«Κάποιοι ριζοσπάστες προχωρούν τόσο πολύ ώστε να ισχυρίζονται πως οι τρόποι της ζωής μας θα αλλάξουν ‘μετά την επανάσταση’. Μια τέτοια αντίληψη, είναι απλά ανόητη. Όσοι από εμάς έχουμε ανατραφεί για να είναι τυφλοί καταναλωτές, υπάκουοι πολίτες, σύζυγοι, και ούτω καθ εξής, πρέπει ριζικά να αλλάξουμε τις καθημερινές δραστηριότητες μας, αλλιώς θα είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε μια μελλοντική, ισορροπημένη κοινωνία. Πράγματι, εμείς δεν θα επιδιώξουμε καν να αλλάξουμε ριζικά τον κόσμο γύρω μας έως ότου μάθουμε να σταματάμε να δίνουμε αξία στα επιφανειακά, θεαματικά φαινόμενα και στοιχεία του παρόντος. Δεν θα καθιερώσουμε μια σοσιαλιστική οικονομία που αποθαρρύνει την παραγωγή κρέατος λόγο του υψηλού κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους της εκτός αν είμαστε πρόθυμοι να σταματήσουμε το κρέας. Μια αναπόφευκτη ενέργεια μιας λογικής οικονομίας θα είναι η κατάργηση των βιομηχανιών εκμετάλλευσης ζώων, και αυτό θα είναι προφανές μέσα στο χρόνο σε εκείνους με τη δύναμη να κατασκευάσουν μια τέτοια οικονομία (δηλαδή στους ανθρώπους) Αλλά γιατί να αγωνιζόμαστε για ένα σύστημα το οποίο θα κατέληγε στο να μην μπορούμε να φάμε κρέας, εάν δεν αντέχουμε να το σταματήσουμε τώρα;» Brian A. Dominick.
Ούλλα καρτερούν για ‘μετά την Επανάσταση’ για κάποιους. Μιλούμε για οράματα; Δεν θέλω μια σοσιαλιστική οικονομία που αποθαρρύνει την παραγωγή κρέατος λόγο του υψηλού κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους, γιατί δεν θέλω καμιάν οικονομία αν πρέπει να μιλήσουμε για οράματα, θα είμαστε μες τα δάση τζιαι μες τα φκιόρα. Η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση δεν συμπεριλαμβάνεται μέσα στα οράματα μου. «Για τους Αναρχικούς της προοπτικής του Πρωτογονισμού η αλλιώς της Πράσινης Αναρχίας, ακόμη και οι θεσμοί του καταμερισμού της εργασίας (εξειδίκευσης) και της εξημέρωσης (κυριαρχίας πάνω στη φύση) χρειάζεται να τεθούν υπό αυστηρή κρίση» John Zerzan. Δεν θέλουμε Ηλιακές Ενέργειες τζιαι Αιολικές Ενέργειες για να τρέφονται οικολογικά τα εργοστάσια μας. Επειδή δεν θέλουμε εργοστάσια.

Το χτίσιμο των εργοστασίων που θα κτίζονται με ανανεώσιμες πήγες ενέργειας πετσοκόβοντας πάλε την γη στερώντας την που τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη μας είτε εν δέντρα είτε εν ζώα είτε εν φκιόρα, αφήννουμεν τα για τα οράματα των σπισιστών οικολόγων των σπισιστων ελευθεριακών τζιαι των φιλελεύθερων. Εμείς θα πιαμεν οράματα με φως φεγγαρκού, με δάση, με φκιορα, με ζώα τζιαι ανθρώπους ελεύθερα. «Αφού παρασύρθηκε άθελα της στον αγώνα δρόμου της ισορροπίας του τρόμου για τον Πλανητικό θάνατο, η μετα-νεοτερική επιστήμη εμπλέκεται στο εξής σ’ ένα νέου τύπου ανταγωνισμό, εξ ισου παραληρηματικό: ένα αγώνα δρόμου με με οριακές επιδόσεις στους τομείς της ρομποτικής η της γενετικής έρευνας, που με τη σειρά του παρασύρει τις διαφορετικές γνώσεις στον δρόμο ενός «μετα-επιστημονικού εξτρεμισμού» που τις εξορίζει από κάθε Λόγο» Paul Virilio. Αναμεταξύ του μετα-επιστημονικου εξτρεμισμού, τζιαι του δάσους, θα προτιμήσω τον «εξτρεμισμό» του δάσους. Τζιαι τα ζώα «μας» θα είναι ζωντανά παίζοντας ελεύθερα, δεν θα πετσοκοφκουντε σε εργαστήρια πειραμάτων τζιαι σε σφαγεία, δεν μας ανήκουν όπως δεν μας ανήκει ο συν-ανθρωπος μας να τον πετσοκοφκουμε τζιαι να τον πουλούμε. Η κυριαρχία του ανθρώπινου ζώου πάνω στη Φύση είναι εξουσία εξισωμένη με την εξουσία από άνθρωπο σε συν-άνθρωπο κάποιοι «αντι - εξουσιαστές» γιατί επιμένουν να παρα-νοούν σπισιστικά τις εννοιολογήσεις τους, διερωτώμαι. Όσο επιμένουν κάποιοι ριζοσπάστες να μιλούν για ‘μετά την Επανάσταση’ αφήνοντας τα ζητήματα του περιβάλλοντος τζιαι των ζώων ‘για μετά, να είναι σίουροι ότι ‘μετά’, είτε θα εν μαζί μας, είτε θα τους βάλουμε απέναντι μας. Δεν υπάρχει συμβιβασμός στην ελευθερία, με την «μερική» ελευθερία. Ελευθερία για όλους, τζαι όχι ελευθερία για μερικούς. Είτε θα εν μαζί μας, είτε θα εν απέναντι μας μαζί με τους υπόλοιπους εξουσιαστές.

Αντι-σπισισιμός: ενάντια στον σπισισισμό, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στο κράτος. Που την στιγμή που δεν είμαστε φιλελεύθεροι οικολόγοι αλλά είμαστε συνειδητά είτε Πράσινοι Αναρχικοί είτε κοντά στον Πράσινο Αναρχισμό σε ούλλα του τα σχίσματα τζιαι φάσματα είτε εν Μετα-δομικός είτε εν Μαρξιστικός είτε εν Πρωτογονισμός τζιαι ούτω καθεξής, πολιτικά είμαστε κοντά [θέλοντας τζιαι μη] στα άτομα που εν σε σχίσματα κόκκινα τζιαι μαυροκόκκινα. Ήθελα να επανέλθω στην Κοινωνική Επανάσταση του Dominick σε σχέση με τον «Κοινωνικό Αναρχισμό» του Bookchin. Αν υποθέσουμε ότι ο πλανήτης δεν χτυπήσει πίσω σύντομα [μες τα επόμενα 200-300 χρόνια] τζιαι μεινεισκει μας μόνο το ενδεχόμενο της Κοινωνικής Επανάστασης ώστε να μπορέσει να αλλάξει το status quo της εξουσιαστικής σχέσης που έχει ο άνθρωπος πάνω στη Φύση, ο μεταμοντέρνος Αριστερός / Αριστερή του Προοδευτικού Κινηματικού Χώρου, οφείλει να ξε-στραωθεί. Τζιαι σύντομα μάλιστα. Τα πράματα ενεν αστεία, βρισκόμαστε σε ένα στάδιο στην κοινωνικοπολιτική ιστορία του ανθρώπινου ζώου όπου οι οικολογικοί προσφυγές παγκόσμια σε αριθμούς είναι περισσότεροι από τους προσφυγές πολέμου, η εξουσία της τεχνολογίας τζιαι της εξτρεμιστικής επιστήμης της φαρμακοβιομηχανίας χαππακώννει μας σε βιομηχανίες αντικαταθλιπτικών μεταμορφώνοντας την εμπειρία της ζωής όλο τζιαι πιο στείρα πιο ναρκωμένη, η «εξημέρωση» μας εξισώνεται με την σκλαβιά στο Κεφάλαιο στον Καπιταλισμό με αποτέλεσμα την καταστροφή αρχέγονης Φύσης τζιαι ανθρώπινου ζώου. Τις κοινωνίες του εγκλεισμού που κατάγγειλε ο Michel Foucault εδιαδεχθήκαν τες οι κοινωνίες έλεγχου που προανήγγειλε ο Gilles Deleuze. Η κατάσταση του πλανήτη εν τραγική, ο πλανήτης αιμορραγεί μέρα με την ημέρα παραπάνω. Τα πράματα ενεν αστεία τζιαι δεν σηκώνουν άλλο σπισισμό, διαλύουμεν τον πλανήτη τζιαι τον συνάνθρωπο. Εμολυναμεν την θάλασσα, εμολυναμεν τον αέρα, εμολύναμεν το χώμα. Εν μας παίρνει άλλος σπισισμος του style Murray Bookchin. Τούτου του είδους οι εννοιολογησεις ήταν τζεινες που έκαμαν τον άνθρωπο να πιστευκει ότι έχει το δικαίωμα να καταστρέφει τον πλανήτη τάχα γιατί εν ανώτερη τζιαι πιο σημαντικής μορφής ύπαρξη, τούτα έφεραν στον πλανήτη τες αλλεπάλληλες αιμορραγίες.

Όσο κάποιοι «σύντροφοι» επιμένουν να μεν θέλουν να κατα-νοήσουν, δεν πρόκειται να δούμεν φωτεινή ημέρα. Οι νεοφιλελεύθεροι τζιαι οι φιλελεύθεροι που την στιγμή που δέχουνται εξουσίες καπιταλισμού δεν μπορούν να υπάρξουν ως γνήσιοι αντι-σπισιστες ενάντια στην εξουσία του ανθρώπινου ζώου πάνω στη Φύση. Άρα μένουν μας μεταμοντέρνοι στραωμένοι Αριστεροί, να μιλούν για μια μετέωρη αφαιρετική επανάσταση ενάντια σε Εξουσίες, τρώγοντας σούβλα. Αν μας μένουν μόνο οι μεταμοντέρνοι στρωμένοι Αριστεροί, η εν να ξε-στραωθουν με την πάροδο του χρόνου, η, εν να μας βρίσκουν απέναντι τους. Η εν μαζί μας, η εν απέναντι μας, μαζί με τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους παιδεραστές, τους ομοφοβικους, τζιαι ουλλους τους υπόλοιπους εξουσιαστές που διχοτομούν καταστρέφουν τζιαι διαχωρίζουν εξουσιαστικά. Ένας αγώνας μια επιθυμία: τo ανθρώπινο ζώο, το δέντρο, το άλλου είδους ζώο, το λουλούδι, η θάλασσα, το χώμα, ο αέρας, ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Όπως αφήννουμεν πίσω μας τις ιστορικές δολοφονίες που διέπραξαν οι κουμουνιστές στους πράσινους αναρχικούς τζιαι στους κόκκινους αναρχικούς, για να συμβαδίζουμεν ειρηνικά όλοι μαζί στον μεταμοντερνισμό μαζί με την [αφαιρετική κάποιες φορές] Αριστερά των κουμουνιστών σε κοινούς αγώνες [αφαιρετική Αριστερά = βλέπε τυφλά χτυπήματα αντάρτικου πόλης και λοιπές δυσαρμονίες], το στοίχημα του σύγχρονου κοινού αγώνα ενάντια στην εξουσία του ανθρώπου πάνω στη Φύση ή θα κερδηθεί από κοινού, ή θα χωριστούμε σε εξουσιαστές τζιαι ελεύθερους, σύντροφοι και «σύντροφοι». Βαδίζοντας, αποφασίστε πλέον συνειδητά, που βαδίζετε. Ας μεν καρτερούμε μόνο τα οράματα ενός ‘μετά’, για να τα ‘σασουμεν ούλλα’ σε ένα μετέωρο αφαιρετικό ‘μετά’.

«Ας μιλήσουμε για ολική απελευθέρωση, η ας μη μιλήσουμε καθόλου». Στον ένδοξο αγώνα για τη διάσωση του Δασουδίου Λεμεσού επιλέγω συνειδητά να κρατήσω σιωπή καθώς σιωπή τηρήθηκε από τους Λεμεσιανούς στις δολοφονίες των κροκοδείλων πριν από λίγους μήνες, στην κάθοδο του Medrano στη Λινόπετρα, στις φαρμες φυλακές, στα σφαγεία, στα pet shops, στα πτώματα πατημένων γάτων στους δρόμους της Λεμεσού, στις δηλητηριάσεις σκύλων στην περιοχή υπεραγορά Παπάς, στην ‘’ψυχαγωγία’’ του κυνηγίου, τζιαι σε κάθε άλλο έγκλημα κατα της Ομορφιάς της Φύσης που συντελείται καθημερινά στην πόλη. Δεν λέω ότι δεν έκαμαν καλά τζείνοι που επέλεξαν να οργανωθούν για να πάσιν στο Δασούδι, είτε εν οικολόγοι είτε εν ελευθεριακοι είτε εν φιλελεύθεροι κτλ, αν έκριναν ότι εθέλαν να πασιν τούτο εν δικό τους θέμα. Υπάρχει τζιαι η λογική του ‘’Παρά το τίποτε, ας εν τζιαι τούτο’’. Αλλά με τούτη τη λογική, εν διχο-τομημένα τζιαι επιλεκτικά που πονούμεν για τη Φύση. Προτιμώ την ολική σιωπή [μου] αντι να στηρίξω μιαν ελλειμματική όψη ενός υποτιθέμενου κύκλου που πάραυτα στέκει λειψός. Μπορεί να θεωρηθεί ακραία η επιλογή στην οπτική. Στον ένδοξο τιμημένο αγώνα για τη διάσωση του Δασουδίου Λεμεσού εγώ θα απέχω. «Ας μιλήσουμε για ολική απελευθέρωση, η ας μη μιλήσουμε καθόλου» Θα αφήκω να τα πουν οικολόγοι - ελευθεριακοι - αντι-εξουσιαστές - φιλελεύθεροι που δεν έχουν πρόβλημα να μιλούν για Μερική Aπελευθέρωση. Έχω συνειδητά πρόβλημα στο να μιλώ για μερική απελευθέρωση τζιαι ας μας πουν πάλε ακραίους όσοι μας αποκάλεσαν έτσι σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ αρνούνται να αντικρίσουν την ακρότητα του μετα-επιστημονικου εξτρεμισμού τζιαι την ακρότητα του σπισιστικού βιασμού της Φύσης που το ανθρώπινο ζώο.

Από το Δασούδι της Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα της Αθήνας: ο επαναλαμβανόμενος αυτισμός της επαναλαμβανόμενης υποκρισίας του Χώρου της Αριστεράς που υποτίθεται πως στέκει ενάντια στην Εξουσία. Ο επαναλαμβανόμενος αυτισμός της επαναλαμβανόμενης υποκρισίας του Χώρου της κοινωνικής Οικολογίας που εμμένει σε σπισιστικούς διαχωρισμούς. Η λέξη «αυτισμός» στο κείμενο δεν χρησιμοποιήθηκε ως γλωσσολογικά συνδεδεμένη με έννοιες ρατσιστικού βιοφυλετισμού. Η λέξη χρησιμοποιείται σε συσχετισμό με την λεκτική χαρτογράφηση των στερημένων νοητικά σπισιστικων κοινωνιών της Ελλάδας τζιαι της Κύπρου. Κάποιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις στον αυτισμό οι οποίες γίνονται χωρίς συνειδητή σκέψη ως αντικαθρέφτισμα κάποιων επαναλαμβανομένων κινήσεων στις σπισιστικες κοινωνίες οι οποίες βιώνονται συλλογικά ως Άλογη Πράξη, ή, ως άλογες πράξεις. Η αμάθεια τζιαι η ημιμάθεια όμως δεν μπορούν να υψώνονται πάντα ως η ασπίδα της α-νοησιας προς απενοχοποιημενη δικαιολόγηση της ύπαρξης της ως τέτοια. Αν οι ελευθεριακοι στην Κύπρο ψήνουν σούβλες με τα πτώματα των ζώων που εξουσιαστικά εστερηθηκαν την ελευθερία τους μέσα σε φαρμες φυλακές τζιαι εστερηθηκαν το δικαίωμα στη ζωή μέσα σε σφαγεία, αν το Κίνημα Οικολόγων Κύπρου καθαρίζει μαζί με τους Κυνηγούς επαρχίας Αμμοχώστου τα σκουπίδια στο Κάβο Γκρέκο χεράκι με δολοφόνους ανυπεράσπιστων πουλιών λαγών αγρινών, αν οι νεοφιλελεύθεροι δέχονται τον καπιταλισμό ο οποίος εν μια από τες εκτρωματικές μεθόδους που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να εξουσιάζει την Φύση, ερωτώ, ποιος μεινεισκει να μπορεί να πιστέψει σε ένα όραμα για ένα καλύτερο κόσμο για ουλλους; Πως θα ερτει ένας καλύτερος κόσμος για ουλλους; Ουλλους, τo ανθρώπινο ζώο, το δέντρο, το άλλου είδους ζώο, το λουλούδι, τη θάλασσα, το χώμα , τον αέρα. Ερωτώ, ποιος μεινεισκει να μπορεί να κάμει αγώνες, αγώνες για ούλλους, τo ανθρώπινο ζώο, το δέντρο, το άλλου είδους ζώο, το λουλούδι, τη θάλασσα, το χώμα, τον αέρα, ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
Ερωτώ ατενίζοντας τραγελαφικά, τζιαι συνάμα, λλίες αναπνοές πριν το απελπισμένα.

«Μπορούμε ωστόσο (και πρέπει) να επεκτείνουμε αυτή την έννοια σε πολύ ευρύτερα φαινόμενα:

η «επανανακάλυψη» του σώματος είναι και αυτή μια σωματική ανακύκλωση,

η «επανανακάλυψη» της Φύσης υπό μορφή εξοχής

περιορισμένης στις διαστάσεις ενός δείγματος,

περιζωσμένης από τον τεράστιο αστικό ιστό,

περιχαρακωμένης και σερβιρισμένης σε «θερμοκρασία δωματίου»

με τη μορφή χώρων πρασίνου, προστατευμένων περιοχών

ή σκηνικού για τις δεύτερες κατοικίες, αυτή η επανανακάλυψη

είναι στην ουσία μια ανακύκλωση της Φύσης.

Δηλαδή καθόλου πια μια αρχέγονη, ιδιαίτερη παρουσία

σε συμβολική αντίθεση με την κουλτούρα, αλλά ένα μοντέλο προσομοίωσης,

ένα κονσομέ σημείων της φύσης

που επανατίθενται σε κυκλοφορία,

κοντολογίς μια ανακυκλωμένη Φύση.

Είτε λέγεται ρύθμιση του χώρου, είτε προστασία του τοπίου είτε περιβάλλον,

πρόκειται πάντα για την ανακύκλωση μιας Φύσης

καταδικασμένης όσον αφορά την ιδιαίτερη ύπαρξη της» Jean Baudrillard

Όταν διάβασα το κείμενο των συντρόφων ‘Μια κριτική του υποτιθέμενου οικολογικού προφίλ των ελεύθερων πάρκων της Αθήνας’ είπα συρνουμεν νερον πας τον μουσιαμμα από την Λεμεσό ως την Αθήνα. Τζιαι εν λυπηρό, όταν ο ίδιος ο ελευθεριακος χώρος αρνείται εθελοντικά να δεχτεί την εναντίωση στην εξουσία. Ως πότε η Φύση θα είναι καταδικασμένη, που το δικό μας το εξουσιαστικό χέρι εις καταδίκη να μην είναι «καθόλου πια μια Αρχέγονη, Ιδιαίτερη Παρουσία»;
Για ποιαν επανάσταση μιλούμεν, σύντροφοι και «σύντροφοι»;

Ευαγγελία Π.

κομμάθκια από:

- La culture mass-médiatique, Jean Baudrillard
- Απελευθέρωση των Ζώων και Κοινωνική Επανάσταση, Brian A.Dominick
- Η πληροφορική βόμβα, Paul Virilio
- Πρωτόγονο Μέλλον, John Zerzan
- Επικεντρώνοντας στα Ζώα: Η ηθολογία και ο Παρωχημένος Ανθρωπισμός της Αριστεράς, Steve Best
- Μια κριτική του υποτιθέμενου οικολογικού προφίλ των ελεύθερων πάρκων της Αθήνας, Αντισπισιστική Δράση
- The ecology of freedom: The emergence and dissolution of hierarchy, Murrey Bookchin

BLOG ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ

http://antartescy.blogspot.com/

εκλογές και επαναστατική αριστερά

Κοινοβούλιο και επαναστατική αριστερά



Η απάτη του κοινοβουλευτισμού


Κάθε εκλογική διαδικασία αποτελεί μια ευκαιρία για την αστική τάξη και τους πολιτικούς της υπηρέτες να υποστηρίξουν ότι κυβερνούν τη χώρα "δημοκρατικά" και ότι εν πάση περιπτώσει αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία αυτής της κοινωνίας. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το ολοφάνερο αυτό γεγονός; Όσοι τώρα διαφωνούν και αγανακτούν από την πολιτική που ακολουθεί η εκάστοτε κυβέρνηση θα πρέπει να κάνουν υπομονή περιμένοντας την ιερή στιγμή των επόμενων εκλογών για να εκφράσουν τη διαφωνία τους και τελικά, αν επιθυμούν, να αλλάξουν την κυβέρνησή τους.Στη βάση αυτή όποιος προσπαθεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική με μέσα που δεν έχουν σχέση με το ψηφοδέλτιο είναι μειοψηφικό αντιδημοκρατικό στοιχείο και ενδεχομένως οπαδός ολοκληρωτικών δικτατορικών λογικών.

Οι απολογητές της αστικής εξουσίας, κάθε φορά που οι εργάτες και γενικότερα η κοινωνική πλειοψηφία των καταπιεσμένων αντιδρά, εκφράζοντας τις διαθέσεις της με άλλα μέσα απ’ αυτά της ψήφου, -εξίσου κατοχυρωμένα για να μην ξεχνιόμαστε από το αστικό Σύνταγμα, όπως η απεργία ή η διαδήλωση-, υπενθυμίζουν την ύπαρξη μιας “κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας” που τους δίνει το “νόμιμο” δικαίωμα στο να εφαρμόζουν τις επιταγές της αστικής τάξης.


Γιατί όμως ο συντελεστής βαρύτητας μιας ψήφου είναι μεγαλύτερος από τη συμμετοχή σε μια διαδήλωση, σε μια απεργία, σε μια κατάληψη, σε ένα κλείσιμο δρόμου ή σε τελευταία ανάλυση σε μια επανάσταση; Σε όλες τις επιστήμες, σε όλους τους κλάδους, στην ίδια τη φύση και την κοινωνία δεν υπάρχουν σαν καθοριστικοί παράγοντες μόνο οι ποσότητες, υπάρχουν και οι ποιότητες, τέλος πάντων ένας κάποιος συνδυασμός τους που διαμορφώνει μια δεδομένη και πάντοτε προσωρινή ισορροπία δυνάμεων. Για παράδειγμα οι ίδιοι οι αστοί διαφορετική βαρύτητα θα δώσουν στον τάδε έγκριτο αναλυτή απόφοιτο του Χάρβαρντ, και διαφορετική σε έναν άνεργο από το Πέραμα. Η ψήφος είναι η πλέον παθητική έκφραση γνώμης. Δεν αμφισβητούμε ότι σε σχέση με την απολυταρχική φεουδαρχική κοινωνία ήταν ένα προχώρημα, η κατοχύρωση των τυπικών πολιτικών δικαιωμάτων. Όμως στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση γνώμης.


Οι οπαδοί του κοινοβουλευτισμού αποκρύπτουν την ουσία της δημοκρατίας τους. Και η ουσία είναι ότι "αυτό που υπάρχει σε όλες τις πολιτισμένες καπιταλιστικές χώρες δεν είναι καθόλου η "δημοκρατία γενικά" αλλά η "αστική δημοκρατία". Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τυπική δημοκρατία που εξαντλείται στο δόγμα ότι όλοι είναι ίσοι μπροστά στο νόμο ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, την ιδιοκτησία και τα αξιώματα που κατέχουν. Ακριβώς εδώ βρίσκεται η απάτη. Εδώ αποκρύπτεται το ταξικό περιεχόμενο της "δημοκρατίας". Όλοι έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους μόνο που η άποψη του κεφαλαιοκράτη φτάνει παντού ενώ του εργάτη φτάνει μόνο στον διπλανό του.


Αυτός που προσδιορίζει τελικά το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της δημοκρατίας είναι η κυρίαρχη τάξη. Η τάξη δηλαδή που δια μέσου της κατοχής της στα μέσα παραγωγής ιδιοποιείται τον πλούτο της κοινωνίας και κατά συνέπεια έχει την υλική δυνατότητα να ελέγχει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς μηχανισμούς του κράτους ή να δημιουργεί και κατευθείαν δικούς της. Το κράτος λοιπόν δουλεύει εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και σε καμία περίπτωση σαν διαιτητής ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους.(οπως νομιζουν πολλοι πως κανει τωρα το ακελ που ειναι στην εξουσια)

Γι’ αυτό ακριβώς εκτός από το να είναι ο βασικός ιδεολογικός μηχανισμός που εξασφαλίζει την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας, είναι επίσης και ο μηχανισμός που εξασφαλίζει την κοινωνική συναίνεση, εξαγοράζοντας, μέσα από μια δήθεν αναδιανεμητική πολιτική (τα ψίχουλα του κράτους πρόνοιας), όχι μόνο τα μικροαστικά στρώματα αλλά και ένα κομμάτι της πιο καλοπληρωμένης εργατικής τάξης, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι στοιχισμένη πίσω από τα αφεντικά της θα έχει καλύτερη τύχη από τα υπόλοιπα ταξικά της αδέλφια.



Όσο οι καπιταλιστές ελέγχουν τα εργοστάσια, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και την οικονομική ζωή κρατούν υπό την κυριαρχία τους και όλα τα μέσα προπαγάνδας και αναπαραγωγής της δικής τους (αστικής) ιδεολογίας: Τα σχολεία, τον τύπο, το Ράδιο, την τηλεόραση, τα πανεπιστήμια. Είναι καθαρό ότι όποιος ελέγχει όλα αυτά μπορεί και να διαμορφώνει τη συνείδηση και τη γνώμη εκατομμυρίων ανθρώπων ακόμα και αυτών που ανήκουν στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ακόμα και πάμφτωχοι εργάτες, αγρότες ή μικρομαγαζάτορες ψηφίζουν αστικά κόμματα και είναι πιστοί στο αστικό αντιδραστικό τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια".


Επιπλέον η οικονομική δύναμη που έχει η αστική τάξη της δίνει μια εκπληκτική δυνατότητα για την εξαγορά συνειδήσεων μέσω ρουσφετιών, επιλεγμένων μικροπαροχών και ψευτοϋποσχεσεων. Στο τέλος τα αφεντικά χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια τις εκλογικές καμπάνιες των αστικών (ακόμα και ρεφορμιστικών) κομμάτων "πείθοντας" και τους τελευταίους αναποφάσιστους ότι δεν υπάρχει άλλη λύση και ότι θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στις γνωστές εναλλακτικές "το μικρότερο κακό" γι' αυτούς. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι σχεδόν απίθανο η αστική τάξη να βγει χαμένη. Πολύ απλά το παιχνίδι είναι στημένο. Όσο για τις σπάνιες περιπτώσεις που οι κάλπες δεν βγάλουν ότι επιθυμούν τα αφεντικά υπάρχει λύση: Ο στρατός ή έστω η απειλή ενός πραξικοπήματος έτσι ώστε να το ξανασκεφτούν όσοι θέλουν ν' αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση. Κάπως έτσι ξεδιπλώνεται η απάτη του αστικού κοινοβουλευτισμού



Για τους ρεφορμιστές, είναι πολύ φυσικό οι εκλογές να αποτελούν την κυρίαρχη δραστηριότητά τους: Στο γήπεδο των εκλογών θα φανεί πόσοι είναι πεισμένοι για τις αριστερές ιδέες. Θα φανεί πόσο καλή δουλειά έχει γίνει από το “κόμμα”. Εξάλλου η κατάκτηση της πλειοψηφίας είναι απαραίτητος όρος για οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Ένας ρεφορμιστής δεν αρνείται στα λόγια την επανάσταση. Μάλιστα γι’ αυτόν η επανάσταση δεν είναι τόσο η διαδικασία, αλλά το αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα με την έννοια της αλλαγής των κοινωνικών σχέσεων.



Για όποιον όμως έχει την παραμικρή ιδέα από τη σύγχρονη ανθρώπινη Ιστορία καταλαβαίνει ότι μια τέτοια άποψη είναι εντελώς γελοία. Είναι σαν έναν γιατρό που ενδιαφέρεται για την ίαση μιας ασθένειας, χωρίς όμως να μας μιλάει για το αναγκαίο κόστος μιας τέτοιας υπόθεσης που μπορεί να απαιτεί μια δύσκολη εγχείρηση και μια εξίσου επώδυνη θεραπεία. Όπως και να ‘χει πάντως, αυτή η πλειοψηφία που περιμένει, ανώδυνα πάντα, ο ρεφορμιστής δεν έρχεται ποτέ. Ο κόσμος δεν πείθεται, για τους λόγους που περιγράψαμε παραπάνω. Ο ρεφορμιστής τότε ισχυρίζεται, ότι αν μας δούνε οι εργάτες στην εξουσία, έστω σε μερικά υπουργεία, σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, τότε θα δουν τι καλοί που είμαστε και στις επόμενες εκλογές θα μας δώσουν και την απόλυτη πλειοψηφία. Αυτή τη στρατηγική τη δοκίμασε η σοσιαλδημοκρατία από την εποχή του 1900 και την επανέλαβε άπειρες φορές ο ρεφορμισμος σε οποιαδήποτε εκδοχή του, από την πιο δεξιά του την ευρωκομμουνιστική μέχρι την πλέον ορθόδοξη, σαν του ΚΚΕ στη ελλαδα που μέχρι και τώρα υπερασπίζεται τη συμμετοχή του κόμματός του στην κυβέρνηση Τζανετάκη με τη ΝΔ. Αυτή η στρατηγική είχε πάντα δύο προοπτικές. Είτε ένα αστικό αντιδραστικό πραξικόπημα που θα πέταγε τους ρεφορμιστές από την κυβέρνηση, είτε τον εκφυλισμό τους και την ενσωμάτωσή τους στο αστικό πολιτικό παιχνίδι.


Ο περισσότερος κόσμος είναι απομακρυσμένος από την πολιτική, γεγονός που οφείλεται στην αλλοτρίωση από τα μέσα παραγωγής και σε μια γενικότερη αίσθηση που του δημιουργεί η ίδια η αστική προπαγάνδα ότι ο καθένας είναι μόνος του, αδύναμος, σχεδόν ένα ανίκανο σκουλήκι, που το μόνο που έχει να κάνει είναι να τα βάλει με όλους για να επιβιώσει. Η εξατομίκευση αυτή, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην αποδοχή του καπιταλισμού, ούτε “αγάπη προς το αφεντικό και καταπιεστή σου”.

Είναι όμως το καλύτερο μέσο για να μην καλλιεργεί κανείς την ταξική του συνείδηση. Έτσι, ενώ στους μικροαστούς τους αναλογεί και μια μικροαστική πολιτική συμπεριφορά, βλέπουμε και μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων να συμπεριφέρεται εξίσου μικροαστικά. Συνήθως μάλιστα αν αφαιρέσει κανείς τους συνειδητούς αντικαπιταλιστές, η υπόλοιπη εργατική τάξη συμπεριφέρεται ταξικά μόνο όταν κινητοποιείται, π.χ. όταν απεργεί. Σε όλες τις άλλες στιγμές μάλλον έχει μια αταξική πολιτική συμπεριφορά γεγονός που αποτυπώνεται στα εκλογικά αποτελέσματα.


Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του συστήματος. Το πράγμα είναι απλούστερο. Οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν τις εκλογές με έναν ευκαιριακό τρόπο, δίνοντας σ’ αυτές, τις περισσότερες φορές μια μειωμένη σημασία, ανάλογη που δίνουν στην πολιτική γενικά, γεγονός που επαναλαμβάνουμε οφείλεται στην εσφαλμένη αντίληψή τους ότι δεν μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις. Μήπως άραγε δεν είναι κυρίαρχη η αντίληψη ακόμα και σε αυτούς που ψηφίζουν τα κυρίαρχα κόμματα ότι… “άλλοι” αποφασίζουν. Τώρα στο ποιοι είναι αυτοί οι “άλλοι”, οι απόψεις διίστανται. Για κάποιους μπορεί να είναι οι εβραίοι, για άλλους οι αμερικάνοι, για άλλους οι μασόνοι, για άλλους… οι εξωγήινοι, για άλλους μπορεί να είναι και… “θέλημα Θεού”. Για άλλους δεν έχει καμία σημασία ποιος κυβερνάει γιατί σημασία έχει να περνάμε… “καλά”.



Είναι γεγονός ότι αν πάρει κανείς στα σοβαρά τα παραπάνω και είναι και μαρξιστής πιθανόν να απογοητευτεί με το ευρύτερο επίπεδο. Δυστυχώς όμως έτσι σκέφτεται η πλειοψηφία. Εξίσου με ανάλογο τρόπο σκέφτεται όταν κατευθύνεται προς την κάλπη. Και την ευθύνη για όλα αυτά φυσικά και δεν την έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι φτωχομικροαστοί. Την κύρια ευθύνη έχουν οι ίδιες οι υλικές συνθήκες ύπαρξης των καταπιεσμένων που δεν τους αφήνουν κανένα περιθώριο χρόνου να ασχοληθούν με το παρόν και το μέλλον αυτής της κοινωνίας. Θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια ενασχόληση είναι σχεδόν είδος πολυτελείας, και απαιτεί προσωπικές θυσίες για όποιον στρατεύεται εθελοντικά, και όχι επαγγελματικά, σ’ αυτή την υπόθεση. Ας είναι…



Παρόλο όμως το ιδεολογικό χάος που κυριαρχεί στη σκέψη της πλειοψηφίας, το μεγαλύτερό της τμήμα έστω και από ένστικτο ξέρει ότι μέσα από τις εκλογές δεν αλλάζει τίποτα. Ανεξάρτητα από τις απίθανες ερμηνείες που ακούγονται για το ποιος βρίσκεται πίσω από την εξουσία, η ίδια η εξουσία αντιμετωπίζεται ενστικτωδώς σαν εχθρός. Είναι πολύ φυσικό λοιπόν οι εκλογικές διαδικασίες να αντιμετωπίζονται με την ανάλογη σοβαρότητα, δηλαδή σχεδόν με αδιαφορία. Δεν είναι τυχαίο ότι η τάση για αποχή μεγαλώνει, χωρίς αυτό να σημαίνει για μας ότι είναι επαναστατική πράξη. Είναι μόνο μια αυθόρμητη αποστροφή, που σίγουρα όμως απονομιμοποιεί το αστικό κοινοβουλευτισμό. Επιπλέον ο κόσμος αυτός που ενδεχομένως θα ψηφίσει το ένα ή το άλλο κόμμα, όπως θα ψήφιζε και για το ποιος είναι ο καλύτερος τραγουδιστής δεν έχει καμία μα καμία διάθεση να υπερασπιστεί έμπρακτα αυτούς τους λωποδύτες που προηγουμένως ψήφισε.


Επίσης πολλοί θα ψηφίσουν με κριτήριο ποιος θα τους βολέψει ή πιθανόν να τους βολέψει σε μια δουλίτσα. Άλλοι πάλι μπορεί να ψηφίζουν κάποιον για λόγους κοινωνικότητας, ανάλογα δηλαδή με το τι επιβάλει το life style για να ανοιχτεί ή και να κρατηθεί κανείς στους κύκλους, που έχει επιλέξει. Άλλοι πάλι, δεν ψηφίζουν με κριτήριο ποιο κόμμα έχει το καλύτερο πρόγραμμα για την κοινωνία, αλλά ποιο κόμμα ενδεχομένως θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα ατομικά τους συμφέροντα. Βεβαίως για έναν μαρξιστή δεν υπάρχουν ατομικά συμφέροντα ξεκομμένα από τα ταξικά, και επομένως η προηγούμενη οπτική φαντάζει εντελώς γελοία. Το ίδιο όμως γελοία φαίνεται και σε κάποιον μικροαστό η οπτική που ιεραρχεί υψηλότερα τις κοινωνικές από τις ατομικές ανάγκες.



Όλα αυτά δεν τα λέμε με καμία ελιτίστικη διάθεση να υποτιμήσουμε τον κόσμο. Εξάλλου οι άνθρωποι δεν ασχολούνται περισσότερο με την πολιτική απ’ ότι με την οικογένειά τους, την ποδοσφαιρική τους ομάδα, την σαββατιάτική διασκέδαση, τους έρωτές τους, τις μικροχαρές τους και τις μικρολύπες τους, τις εμμονές τους, τις αδυναμίες τους και γενικότερα την καθημερινότητά τους. Ο κάθε άνθρωπος, ακόμα και ένας Αϊνστάιν, έχει έναν ορισμένο –δηλ. όχι απεριόριστο- χρόνο που τον κατανείμει σε διάφορες δραστηριότητες. Όταν ασχολείται κανείς αρκετές ώρες με τα κοινά, τότε τα ταξικά του συμφέροντα μάλλον θα ταυτίζονται με τις πολιτικές του απόψεις. Όταν όμως ασχολείται κανείς άπειρες ώρες με το ποδόσφαιρο και τις υπόλοιπες με το “στοίχημα” τότε το πιθανότερο όταν η κουβέντα πάει στα κοινωνικοπολιτικά κοινά να επαναλαμβάνει τις απόψεις των δελτίων των 8. Η ενασχόληση με την πολιτική είναι επιλογή και όχι κάποιο ηθικό καθήκον που επιβάλλεται ιδιαίτερα στα μέλη της εργατικής τάξης με τον ίδιο τρόπο που επιβάλλεται κάθε Κυριακή να πηγαίνουμε εκκλησία. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος αυτοματισμός που να μετατρέπει την αντικειμενική ταξική θέση κάποιου σε μια ανάλογη πολιτική συνείδηση



Η “κυρίαρχη αστική ιδεολογία” που κομματιάζει την ταξική συνείδηση και πολύ περισσότερο τους συνειδητούς της αντιπάλους δηλαδή τους κομμουνιστές ή έστω και τους αναρχικούς, δεν κυριαρχεί κατευθείαν με την αποδοχή κάποιας αστικής ιδεολογίας, αλλά με έναν έμμεσο τρόπο, μέσω μιας σειράς σκοταδιστικών ιδεολογημάτων ή μικρό-κοσμοθεωριών που διαδίδονται με τον πιο ύπουλο και οργανωμένο τρόπο και που διαμορφώνουν αυτό το απόλυτα αναξιόπιστο σχήμα που λέγεται “κοινή γνώμη”. Η οποία με τη σειρά της νομιμοποιεί την κυριαρχία των εμπνευστών της.



Τα όρια της απάτης


Είναι καθαρή αυταπάτη για για να μην πούμε συνειδητή απάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί η καπιταλιστική εκμεταλλευτική κοινωνία να ανατραπεί χρησιμοποιώντας τα κοινοβουλευτικά “εργαλεία”, που απλώς την νομιμοποιούν. Δικαίως όμως θα αναρωτηθεί κανείς: Αφού η αστική τάξη μπορεί και δηλητηριάζει τη συνείδηση της εργατικής τάξης σε τέτοιο βαθμό που να ακυρώνει κάθε επαναστατική της δυναμική, και από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αντίστοιχοι εργατικοί μηχανισμοί που να ανταγωνισθούν τους αστικούς, τότε η εργατική τάξη δεν πρόκειται ποτέ να συνειδητοποιήσει τα ιστορικά της συμφέροντα και διασπασμένη θα στοιχίζετε πίσω είτε από τα αστικά κόμματα, είτε από κάποια άλλα που στα λόγια μιλάνε για αυτήν, αλλά στην πράξη έχουν εξαγοραστεί στηρίζοντας κι αυτά με τη σειρά τους τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Πράγματι αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα απογοήτευσης χιλιάδων αριστερών αγωνιστών, οι οποίοι χάνουν την πίστη τους στην απελευθερωτική κομμουνιστική προοπτική και πάνω απ’ όλα όχι στο δίκαιο αλλά στην δυνατότητα της κοινωνικής αλλαγής.


Ωστόσο δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Υπάρχουν στιγμές που η κοινωνική ισορροπία που έχει στήσει η αστική εξουσία διαλύεται, κάτω από ένα συνδυασμό γεγονότων ή και από ένα ισχυρό κοινωνικό σοκ. Μια μεγάλη οικονομική κατάρρευση, ένας πόλεμος, και ιδιαίτερα μια στρατιωτική ήττα, μια πολιτική κρίση, μια σειρά από σκάνδαλα, ένα μεγάλο κύμα απεργιών που προκλήθηκε από μια σειρά σκληρών αντεργατικών μέτρων, μια φοιτητική εξέγερση που πυροδότησε τις κουκουλωμένες ταξικές αντιθέσεις, μπορεί να είναι η αφορμή και η αιτία να καταρρεύσει το αστικό οικοδόμημα.


Έτσι οι μικροαστοί να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα και τους θεσμούς του συστήματος. Οι εργάτες να μετακινηθούν αριστερά σπάζοντας από τις ξεπουλημένες ηγεσίες τους και τα κόμματά τους, που ναι μεν μιλάνε στο όνομά τους αλλά στην πράξη έχουν ενσωματωθεί στα πλαίσια του αστικού συστήματος, με αντάλλαγμα τη ακίνδυνη συμμετοχή τους σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Μια τέτοια κατάσταση φέρνει στην άμεση επικαιρότητα την επανάσταση. Τότε και μόνο τότε μπορούν να ανατραπούν οι κοινωνικοί συσχετισμοί, να αλλάξει η συνείδηση και φυσικά να τσακιστεί η αστική εξουσία. Και λέμε να τσακιστεί, γιατί αυτή η εξουσία θα δώσει μια λυσσαλέα μάχη να μείνει στη θέση της, κάνοντας βεβαίως χρήση κάθε βίαιου μέσου που θα έχει στη διάθεσή της. Είναι λοιπόν μάταιο για μια επαναστατική οργάνωση να παλεύει για την κατάκτηση της πλειοψηφίας. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης θα μπει στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας μόνο τη στιγμή της επανάστασης.


Μέχρι τότε οι επαναστάτες θα είναι μια μειοψηφία, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπάνε τα μούτρα τους για να πείσουν τον κάθε πικραμένο να γίνει κομμουνιστής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δουλειά να κάνουμε. Μπορούμε να προετοιμαστούμε, να ανεβάσουμε το επίπεδο της ιδεολογικοπολιτικής μας συγκρότησης και της πολιτικής μας δράσης, να δέσουμε και να μαζικοποιήσουμε τις οργανώσεις μας, να εκπαιδευτούμε στους μικρούς και μεγάλους αγώνες, χωρίς να χάνουμε ίχνος της επαναστατικής μας παράδοσης, μέχρι να έλθει η ώρα, όχι των εκλογών αλλά, της επανάστασης.

ΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 10:00

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας(Καρλ Μάρξ)

Η φετεινή πρωτομαγιά έχει κομβική σημασία για τους εργαζόμενους σε όλους τον κόσμο, καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που συντελείται, καθιστά επιτακτική την ανάγκη ενότητας και αγώνα των εργαζομένων, όχι μόνο για προάσπιση των κεκτημένων τους αλλά και για τη επιβίωση τους. Έτσι περισσότερο όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια , η πρωτομαγιά έρχεται να μας θυμίσει ότι δεν είναι μια απλή μέρα μνήμης και τιμής των εργατικών αγώνων και θυσιών, αλλά εφαλτήριο πάλης και αντίστασης απέναντι στα αντεργατικά μέτρα των κυρίαρχων.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν κράτος, κόμματα και αφεντικά στην κύπρο ότι η κρίση δεν μας έχει επηρεάσει, η προπαγάνδα τους και η εικόνα της ψεύτικης ευημερίας που μας πουλάνε, γκρεμίζεται μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα.

Η υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση που δήθεν υπερασπίζεται τα εργατικά συμφέροντα, μας έχει φέρει στο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και ακρίβειας, ενώ φορτώνει συνεχώς φόρους τον λαό, τη ίδια ώρα που χαρίζει δις σε τράπεζες και εκατομμύρια σε ξενοδόχους και κεφαλαιοκράτες.

Από τη άλλη η αντιπολίτευση ακόμα πιο αντιδραστική και επιθετική απέναντι στους εργαζομένους, απαιτεί να πληρώσουν αυτοί τα ελλείματα, πιέζοντας συνεχώς για μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις. Μάλιστα στη βουλή έχουν καταψηφίσει και αποτρέψει έτσι, τη εφαρμογή μέτρων ακόμα και ελάχιστης φορολόγησης του πλούτου όταν το επιχείρησε η κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα ούτε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς ο ολοκληρωτικός έλεγχος τους από τις κομματικές γραφειοκρατίες, τις έχουν μετατρέψει σε κομματικά όργανα όπου οι βολεμένες ηγεσίες προωθούν τον πελατειακό και ξεπουλημένο διαχειριστικό συνδικαλισμό, που συνήθως συμβιβάζεται ή ακόμα και ταυτίζεται με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Ενίοτε αυτός ο συνδικαλισμός παίρνει και χαρακτήρα κυβερνητικό, υποτασσόμενος πλήρως στη κρατική πολιτική, ανάλογα με το ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στη κυβέρνηση(σήμερα αυτό τον ρόλο έχει η πεό, αύριο μπορεί να τον έχει ξανά η σεκ όπως και παλιότερα και πάει λέγοντας)

Σήμερα η κυβέρνηση μαζί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, έχουν βάλει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα εξαγγέλοντας μειώσεις μισθών και απολύσεις. Στα πλαίσια αυτά γίνεται μια προσπάθεια να ενοχοποιηθούν αυτοί για τη κρίση παρουσιάζοντας τους ως προνομιούχους ώστε να περάσει ανώδυνα η πολιτική της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα(που ασφαλώς πολλοί είναι σε χειρότερη κατάσταση)δεν πρέπει να ξεγελιούνται από αυτή τη προπαγάνδα. Αν γίνουν μειώσεις στο δημόσιο τα λεφτά δεν θα πάνε ούτε στη παιδεία η τη υγεία, ούτε σε συντάξεις η ασφαλίσεις αλλά για να πληρωθούν υπέρογκα τοκοχρεολύσια στις τράπεζες!
Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν θα κερδίσει κάτι αν κοπούν οι μισθοί στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι όπου κι αν δουλεύουν, έχουν να κερδίσουν μόνο αν ενωθούν ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τους ισοπεδώσουν.

Επίσης πρέπει να πέσει στο κενό η μεθοδευμένη προσπάθεια οργανώσεων της άκρας δεξιάς σε συνεργασία και με διάφορα κόμματα, να στοχοποιηθούν οι μετανάστες ως υπεύθυνοι για τη ανεργία και εγκληματικότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχει έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας με επιθέσεις εναντίων των μεταναστών από νεοφασίστες όπως έγινε στη λάρνακα. Όλα αυτά γίνονται για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος και αντί να αντιδράσει απέναντι στις πολιτική κυβέρνησης και ευρωπαικής ένωσης, να στραφεί ενάντια στο πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, που είναι οι μετανάστες. Κύπριοι και ξένοι εργάτες πρέπει να παλέψουν μαζί για ίσα δικαιώματα και κατακτήσεις, η ενότητα είναι ο μόνος τρόπος να έχουν αντίκρυσμα οι αγώνες τους.

Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν τη πλάτη σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, να αυτοοργανωθούν παλεύοντας για τις ανάγκες τους. Για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθούν σωματεία βάσης όπου θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις και θα έχουν ταξική σύνθεση, δεν θα έχουν θέση εκεί κομματικά στελέχη ή αφεντικά. Σωματεία που δεν θα προωθούν μόνο αιτήματα για τον κλάδο τους αλλά θα αποτελούν διαφωτιστικό όργανο για τη πολιτική και κοινωνική αυτομόρφωση των μελών τους.

Μπορούμε να περάσουμε στη αντεπίθεση, να νκήσουμε. Δεν έχουμε ανάγκη από κανένα, μόνο τις δικές μας δυνάμεις και τη αλληλεγγύη μεταξύ μας. Χωρίς αφεντικό, χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που μας πουλά και μας αγοράζει, χωρίς όλους αυτούς, η κοινωνία μπορεί να μεταμορφώσει τον ίδιο της τον εαυτό σε μια νέα κατάσταση όπου θα εκλείψει η εκμετάλλευση και καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ